Het vijfde element

“Ga je die SUP weggooien?” vraag ik net iets te enthousiast. Onze buurman haalt z’n schouders op en verklaart dat ie ‘m niet meer gerepareerd krijgt. “Zullen wij dan nog een poging doen? Weggooien kan altijd nog!” weet ik Niels over te halen. En zo zitten we op een hete zondagmiddag op het strand de door de zon gebladderde toplaag eraf te pulken. “Wat we aan het doen zijn?” Een drietal locals kijken ons nieuwsgierig aan. Blijkbaar zitten we onder hun palmboom. In plaats van ons weg te sturen nemen ze plaats rondom het paddleboard en beginnen mee te pulken. In de andere hand houden ze een biertje of iets sterkers vast en het wordt dan ook met de minuut gezelliger. Na een uur naderen ze het kantelpunt en zakken ze lekker uit onder hun boom. We bedanken de mannen vriendelijk, nog niet wetende dat ik een aantal weken later met dezelfde SUP een regatta ga zeilen.

Wanneer de avond valt en het strand leeg raakt, mengen we epoxy in een oud jampotje. Dit is een chemisch goedje van twee-componenten, bestaande uit hars en verharder, die we ook voor noodzakelijke reparaties op Black Moon gebruiken. We smeren de toplaag ermee in totdat het uithardt en er een laag van glas overblijft. En het werkt! De SUP (Stand Up Paddleboard) is nu niet meer opvouwbaar, maar heeft een tweede leven gekregen. Hiermee kan ik makkelijk naar het strand of buren peddelen als Niels met de bijboot weg is om op de andere boot te klussen. Wanneer we Moorea verlaten schenken we ‘m aan iemand anders.

Schatten van de bodem
Dat Moorea mooi is, hoeven we niet meer te bewijzen geloof ik. Het is niet alleen mooi voor het oog, maar ook gevoelsmatig. Naast vuur, water, aarde en lucht spreken ze hier over een vijfde element: mana. Een zogeheten levenskracht dat in alles en iedereen stroomt. Het mooiste wat men elkaar hier kan schenken is tijd. Zo spenderen we heel wat uurtjes op het strand, waar we locals ontmoeten. Iedereen bewapend met een ukelele en wat volgt is een spontane jamsessie van gitaarspel en zang. Het lijkt wel alsof alles vanzelf gaat hier, het vloeit. We hoeven maar iets te wensen en het gebeurt. Zo vonden we tijdens het freediven iets waardevols – nee dit keer geen zwarte parels – iets waar we het eerder samen over hadden.

“Wat heb je daar dan?” Niels haalt een hard hoesje boven water, volledig versierd met zeepokjes. Als een oester breekt hij het hoesje voorzichtig maar ferm open. Met grote ogen bekijken we de schat. Er zit een iPhone 11 Pro in. Na een speciale behandeling openen we de volgende dag de telefoon. Via het nummer op het simkaartje nemen we contact met de eigenaar op en wat blijkt: de telefoon heeft een jaar lang op de bodem gelegen. En het werkt nog steeds! De eigenaar is ‘m allang gevlogen en wij hebben een oud model dat binnenkort niets meer waard is. Niels koopt ‘m over, laat ‘m in Tahiti wipen en is een nieuw model rijker.

Een boel trash én treasures: rechts het hoesje met de iPhone. Lees ook ons eerdere blog over treasures

Negen levens
“Hey heb je dit berichtje gezien?” Weer andere buren sturen een oproep of iemand voor een aantal maanden op hun kat kan passen. Ze verhuizen hun boot naar een naastgelegen eiland en vliegen naar Amerika om tijd met familie door te brengen. “Onze markt breidt uit” grijns ik en reageer enthousiast dat we graag kennismaken. Binnen een paar dagen is het rond. Gilly, een kat uit Moorea die als kitten al op een boot woont, komt bij ons aan boord logeren. En wat blijkt: oppassen op een kat betaald nog beter dan oppassen op een boot.

En maar goed ook, want het beestje bruist van de mana. Zo staat ze standaard rond vijf uur ’s ochtends een Polynesische haka op dek uit te oefenen, recht boven ons hoofd. Niet de gedomesticeerde poezelige pasjes zoals de dames, nee ze vertolkt de rol van de mannen: stampend, brullend en dierlijk. En nog voor het ontbijt springt ze zelf in de bijboot, klaar voor haar dagelijkse ritje door de ankerbaai. En over al dat haar nog maar te zwijgen. Laten we het zo zeggen, het is gezellig voor een aantal maanden, wel vrezen we over een jaar nog steeds souvenirtjes aan boord te vinden.

Rondje door de ankerbaai met Gilly 

Friendsgiving
Andere Amerikaanse buren organiseren een speciale Thanksgiving. Een traditie die normaal gesproken met familie gevierd wordt en de dag erop met vrienden, de zogeheten Friendsgiving. De dag begint met een regatta, niet met de zeilboten, maar met SUP’s. Het idee is dat ieder koppel samen een zeilplan bedenkt en dat vervolgens de dames het tegen elkaar opnemen. Bij toeval hebben we nu dus een SUP en kunnen we deelnemen. We bedenken een super simpel maar passend zeilplan: de windscoop, die origineel als windvanger boven het dekluik bedoeld is ter ventilatie in de kajuit. Na een paar baantjes oefenen door de baai ben ik er klaar voor.

“De wind trekt aan, iedereen naar de startlijn!” galmt er over de radio. Zes SUP’s en een kano starten hogerwal om met een voor-de-windse-koers aan de andere kant van de ankerbaai uit te komen. De grootste concurrent is de Noorse Katrine met haar enorme kite. Maar het ding blokkeert haar zicht en halverwege het wedstrijdveld knalt ze tegen een catamaran. Ik had een goede start en ga stabiel door het veld recht op Black Moon af. De enige moeilijkheid is om ons maantje aan haar bakboord te passeren, anders mis ik de finishlijn. Ik trim de windscoop een beetje uit en hel voorzichtig naar links om te sturen. Intussen loopt Katrine al weer hard op me in. Maar ik ben net op tijd. “Ik heb gewonnen!”.

Regatta v.l.n.r. voorbereiding, start en finish. Zie ook het filmpje op Facebook

Groot geschenk
De tijd vliegt. We zijn al 10 weken op Moorea en concluderen dat dit tot nu toe het mooiste deel van onze reis is. Onze bootburen zijn het er mee eens dat het vooral de mensen zijn die het zo fijn maken. Het is dan ook erg spijtig dat we afscheid moeten nemen van Tom en Katrine. Ze hebben hun boot verkocht en gaan tijdelijk weer in Noorwegen aan land wonen. Een pleister op de wond zijn de spullen die ze zo goed als gratis weggeven. Het lijkt wel Sinterklaas zoals ze hun spullen over boord zetten. Ook wij worden verwend met twee tanks en een computer om onze duikuitrusting compleet te maken. Vriendschappen worden steeds intenser, afscheid nemen des te pijnlijker. Gelukkig verbindt mana ons voor altijd.