De Pakjesboot

Las Palmas, Gran Canaria, de grootste stad van de Canarische eilanden. En vooral de plek waar alles verkrijgbaar is; waar de Sint zijn inkopen doet; waar cruisers zich voorbereiden op de grote Atlantische oversteek; waar vluchtelingen in tegengestelde richting stranden. Het is de plek voor allerlei gelukzoekers. Begin december gaan we naar de Kaapverdische eilanden (lees: Afrika), eind december/januari Suriname (lees: economisch onstabiel) en daarna naar de Caraïben (lees: duur). De eerste etappe is een week varen en de grote Atlantische oversteek nog eens drie weken. Black Moon wordt dus een heus pakjesboot.

Na een klein etmaal varen vanuit Lanzarote gooien we het anker te midden in de grote stad Las Palmas uit, vlak naast de haven. De haven ligt tjokvol met een vloot van de ARC: de Atlantic Rally for Cruisers. Op zondag 22 november zetten zo´n 100 boten tegelijkertijd zeil voor de grote oversteek; een grote vloot, maar toch drie keer minder deelnemers dan verleden jaren. Wij volgen een of twee weken later. In de tussentijd ontmoeten we hier onze cruisers-vrienden en organiseren we gewoon onze eigen rally. Met als grote verschil: we bepalen zelf waarheen, wanneer en met wie we opvaren. Maar zover is het nog niet. We hebben een wensenlijst waar je u tegen zegt. Dit is namelijk onze laatste stop in Europa!

Wensenlijst
´Laten we maar een taxi nemen´, oppert Niels. We zijn zo gefocust op ons wensenlijstje, welke we willen vervullen bij de Mediamarkt, Decathlon en IKEA, dat we ons helemaal niet realiseren dat het al half november is. Het winkelcentrum is getransformeerd in een winterwonderland, inclusief nepsneeuw en ijspegels in de palmbomen. Ook Mariah Carey draait weer haar overuurtjes, waar ze de rest van het jaar van rond kan komen. We lopen langs geëtaleerde winterkledij, terwijl wij in onze zomers tenue naar de Mediamarkt flipfloppen. ´Daar gaat ons maandbudget´, zucht ik. De MacBook was al een oudje, maar de thee die er een paar maanden geleden eroverheen ging maakte het er niet beter op. Nog komt er soms een rijstkorrel uit. En de Gopro (camera) bleek ook niet helemaal waterdicht. Volgende stop is de Decathlon voor lange duikpakken, want dat smaakte naar meer. Het snorkelen dan hè, niet het shoppen. En last but not least de IKEA. Zucht.

Onze vrienden van Philos hebben ook een wensenlijstje én een auto ter beschikking. ´Nou, dan maken we er toch gewoon een gezellig uitje van´, grap ik tot grote ergernis van de mannen. Er staan maar een paar dingen op ons wensenlijstje, o.a. een muskietennet voor in Suriname, hangbakjes voor in de kajuit en opbergcontainers voor rijst, meel, etc. Een paar uur later: ´We moeten nú gaan afrekenen voordat het helemaal misgaat!´ Wanneer we bijna bij de kassa´s zijn – we hoeven alleen nog maar door de baby afdeling te racen – zie ik in een splitsecond vanuit mijn ooghoek allerlei bakjes aan een commode hangen. ´Die zijn serieus handig voor aan boord!´, roep ik iets te enthousiast.

Foto’s vlnr: Commode container en bakjes in toilet en keuken, spoelbak met twee kranen, 140 liter aan flessen water in de salon en onder het bed, heel veel proviand onder de vloer en banken.

Prio 1: Water
Uiteraard is dit allemaal maar luxe als je denkt aan vier weken leven op open zee. We hebben een interne watertank van 240 liter. Voor de grote oversteek nemen we nog eens 140 liter mee in losse tankjes. We rekenen met 10 liter verbruik per dag. Om zoetwater te besparen, hebben we eindelijk de zoutwaterkraan geïnstalleerd. Het voetpompje, de kraan en de t-splitsing hadden we al ergens achterin het schip liggen. We hoeven deze alleen maar even op te duiken (lees: vanuit de meest onbereikbare plek) en een waterleiding van zo´n zes meter te kopen. Dan volgt er een kleine ontploffing in de kajuit, waarna de spoelkeuken in bedrijf is. Een soepel en low-budget klusje dit keer. Bovendien is zoutwater is ook gratis. Er is alleen één hele belangrijke gebruiksaanwijzing: gebruik de zoutwaterkraan NIET direct na een “grote boodschap”. De t-splitsing zit namelijk gekoppeld op de invoer van het toilet, oftewel vlak naast de afvoer… We willen namelijk niet nog een gat in de boot boren. We zijn enorm blij met deze extra feature aan boord van Black Moon.

Foto: Tijdens een regenachtige road-trip kwamen we bij toeval deze waterval tegen. Dit bracht ons op het idee om een Tarp bij de Decathlon te kopen en deze te vermaken als regenwater-opvangsysteem.

Grote boodschap
Ons drijvende dorp in deze grote stad is een drukke, maar vooral gezellige bedoeling. We blijven er onverwacht twee weken en besluiten uiteindelijk om niet verder te eilandhoppen. De oversteek kriebelt harder en eist al onze aandacht op. Tijdens de gezellige borrels en spontane floating diners met Philos, Sanuti, Schorpioen, Blue Beryl, Shanti, Saetta en Neptune wordt er ook informatie gedeeld over serieuze zaken: de route, de maatregelen, de weervensters en de proviandering. De meeste proberen voor een aantal maanden aan houdbaar voedsel mee te nemen, ongeacht eventuele tussenstops in Gambia, Kaapverdië en/of Suriname; het Caribische gebied is gewoonweg heel duur. We gaan rekenen, maken een lijst, huren een paar keer een auto en slaan onze slag bij de Lidl en Hyperdino. We doen in totaal voor zo´n 500 euro aan boodschappen. Vanuit de huurauto sjouwen we waterdichte tassen in de dinghy, varen met een slakkengangetje naar de boot en hijsen alles aan boord. Ontelbare zakken pasta´s, pakken meel en blikken groenten vliegen heen en weer. Hier misschien, nee toch daar. Te midden in deze chaos schateren we het uit van het lachen: ´We eten anders nooit spaghetti en puree´!

Foto’s: roadtrips op Gran Canaria, Roque Nublo en de duinen

Gelukzoekers
We puffen uit in de kuip met een biertje, het is inmiddels donker om ons heen. Aan de ene kant zien we al die andere schepen in voorbereiding op de oversteek óf die dat plan jaren geleden hadden. Deze laatste categorie is te herkennen aan bloembakken en schotelantennes aan de reling. De bekende “Boulevard of Broken Dreams”. Of ze hebben gewoon hier hun geluk gevonden en hoeven niet verder, dat kan ook. En aan de andere kant het stadsleven dat ondanks C een drukte van jewelste is. En dan zien we op slechts twintig meter afstand een klein kampement op het strand met (economische) vluchtelingen uit Afrika. Aan de tentjes te zien hebben ook zij de Decathlon gevonden. Toch confronterend na al onze aankopen en ons plan om juist naar Afrika gaan. Terwijl we het hier samen over hebben, komt er iemand vanaf het strand naar ons toe zwemmen. ´Are you planning to cross?´, vraagt hij. Het is een zoveelste hitchhiker, uit Frankrijk dit keer, die zich als potentiële bemanning aanbiedt om gratis in het Caribisch gebied te komen. Zelf hebben we zoveel moeten investeren en voorbereiden dat de term “mee-liften” een negatieve klank krijgt. Toch realiseer ik me dat los van onze afkomst, referenties en vermogen we uiteindelijk één ding gemeen hebben: we zijn allemaal gelukzoekers.

Vol verwachting klopt ons hart.