Zee(land)zwervers

We hebben vol tuig staan en hoppen van het ene eilandje naar het andere. Een tegemoetkomend zeiljacht nadert ons op de motor en lijkt niet uit te wijken. “Hmm, heb je dat schip in het vizier?”, vraag ik voor de zekerheid aan Niels. Door ons voorzeil wordt namelijk zijn zicht vanachter het roer belemmerd. “Ahoi, BZ’ers!”, horen we vanaf ruim 1,5 bootlengte. Niels en ik kijken elkaar vragend aan. BZ’ers? De schipper verklaart dat hij ons online volgt en we in Zeeland al heuse Bekende Zeilers aan het worden zijn. Na een gezellig praatje vervolgt hij zijn koers, waarna we een beetje verlegen op een wel heel bijzondere plek aanstranden…

Landjepik
Komende week staan er weer een aantal afscheidsbezoekjes gepland en daar hebben we een leuk plekje voor in gedachten. We zetten koers op Brouwerdam, waar een aantal aanlegsteigers zijn met het strand op loopafstand. Een gouden regel is eigenlijk om nooit ver vooraf een tijd en plaats vast te pinnen, want voor je het weet lig je ergens lagerwal tegen een steiger aan te wrijven met onrustige stootkussens en hoofdkussens als gevolg. Zo ook aan Haven Middelplaat; wat overigens geen echte haven is. De twee steigers bieden aan weerszijden plek voor zo’n tien schepen; net genoeg om een gezellig óf een vervelend cultuurtje te kweken. Met een kleine gok fileparkeren we Black Moon strak tussen twee schepen in. Het houdt niet over, maar we liggen.

Later die middag krijgen we nieuwe buren. Zij hebben minder geluk. Het past niet. En zowel de voorbuur als de achterbuur willen, kunnen, zullen hun schip niet verhalen. Binnen no time worden we omringd door kissebissenden pensionado’s. Het lijkt wel of we op de set van Het dagboek van Hendrik Groen aanbeland zijn, aflevering ‘Op de camping’. Er volgen nog meer landjepik situaties waar scènes over worden getrapt. Aangezien we geen tv aan boord hebben, vinden we het allemaal wel vermakelijk. We houden ons verder een beetje afzijdig, want we kunnen later wel een paar handjes gebruiken om ons te helpen uitvaren zo lagerwal.

Foto: drone shot van o.a. Black Moon boven ‘Dwars in de weg’ aan het Grevelingenmeer, gemaakt door msvitanova.

Relingklever
We kijken of er inmiddels een plekje op West Repart vrij is gekomen. Dit keer hebben we geluk. Hier liggen we de komende dagen in de luwte. Qua wind dan. Een aantal schippers staan al klaar om een landvast aan te pakken. Altijd fijn om elkaar te helpen aanleggen, ook al is het niet per se nodig; het is een soort van etiquette op het water. Het is helemaal fijn als iedereen daarna weer terug naar zijn eigen schip gaat; een ongeschreven regel lijkt mij. Soms blijft er eentje gezellig plakken. De relingklever. Dit keer een ietwat jolige schipper die we nog herkennen toen we hier vorig jaar lagen. Hij heeft ooit de Middellandse Zee bezeild en dat vonden we toen natuurlijk erg interessant. Nu is hij met pensioen en zwerft – net als wij – door Zeeland. Dat schept een band.

“Weet je wat ik nog mis op jullie schip?”. Nou… “Een wrijfhout” (lees: wwwrrijf hout). We hebben geen idee waar hij het over heeft en na aandringen lopen we naar zijn schip om zijn theorie in de praktijk te zien. Een half verrotte plank van een meter met twee rafelige lijnen aan de reling wrijft tussen de stootkussens en de steiger in. “Kijk, zo heb je geen last van schurende stootkussens als je aan een hoge kade met verval ligt bijvoorbeeld”. Ik krijg het letterlijk en figuurlijk heet onder de voeten en snel terug naar Black Moon. Na tig keer wrijfhout te horen is de tip er aardig ingewreven. Niels blijft uit beleefdheid wat langer aan zijn reling kleven.

Sundowner
Via een tunnel onder Brouwersdam loop je zo het strand op met uitzicht op de Noordzee. Voor het eerst dit jaar zien we het grote water waar onze reis volgende maand écht gaat beginnen. Tot nu toe voelt het een beetje alsof we vertrekkertje spelen. We verlangen naar het ruimere sop, maar we blijven elkaar erop wijzen dat we het niet moeten overhaasten. Inmiddels lijkt het erop dat de UK zijn quarantaineperiode van twee weken op gaat heffen, dus mogelijk kunnen we alsnog onze originele route gaan volgen. Als dat zo is, hebben we nog een voordeel van het wachten. Halverwege de strandwandeling openen we een lekker wijntje die we laatst vanuit Frankrijk meegenomen hebben en genieten van de zonsondergang die langzaam achter de horizon verdwijnt.