Wonen op de maan

“Wonen jullie al op de maan?”, appt een zeilvriend ons. “Haha leuke, die ga ik gebruiken”, app ik terug en leg onze situatie verder aan hem uit. We wonen nu part-time op Black Moon; of stiekem toch nog meer misschien. De havenmeester heeft ons netjes geïnformeerd dat je hier niet permanent mag wonen. “Maar ach, deze haven staat amper geregistreerd”, mompelde hij erachteraan. Grinnikend trekken we ons plan. We verblijven binnen zijn goedkeuren op de boot en pendelen doordeweeks naar het familiehuis voor een onbeperkte douche en internet. Nog een paar weken en dan zijn we werkloos. Of nou ja, werkloos. Het werk waar we betaald voor krijgen dan. We hebben nog een leuk lijstje aan bootklussen om af te vinken.

Laatste kantoorweken
De laatste maand van ons huidige werkende leven is aangebroken. Vanaf “de maan” vertrekken we ‘s ochtends naar “het kantoor”. Deze bevindt zich niet meer in een museum in hartje Den Bosch of in een smaakjesfabriek in industrieel Tilburg. Het bestaat uit een keukentafel met daarop twee laptops en met uitzicht op de tuin. In de woonkamer staat nog een bureautje waar (schoon)zus kantoor houdt. En boven in de bieb staat een heuse flexplek voor wanneer een van ons drieën een telefoontje – of anno 2020 – een zoom-call of een team-call moet plegen. ’s Ochtends briefen we elkaar wie wanneer gebruik wil maken van deze flexplek. Zo brengen we deze laatste fase in het familiehuis al werkend met elkaar door. Zowel de zes weken werken als de veertien maanden samenwonen zijn voorbij gevlogen.

Op 30 april klappen we voor de laatste keer de laptops tegenover elkaar dicht en snellen we naar de overkant van de Maas. Daar ligt nog meer werk op ons te wachten. En ook al is deze job vrijwillig en kost het ons zelfs klauwen met geld, we krijgen er energie van. Letterlijk en figuurlijk!

De zon op de maan
De eerstvolgende klus en tevens de klus-der-klussen, waarvan we vorig jaar zomer bedachten dat dit het enige echte nodige voor vertrek zou zijn, is installeren van de zonnepanelen. In de afgelopen weken zijn alle nodige spullen binnen komen druppelen: 2x zonnepanelen á 115 watt, 2x druppelladers, 1x 180 Ah woonaccu, 2x rvs-buizen, 2x noa-beugels en een bult aan kabels, krimphoesjes, lijntjes, etc. Handig hoor thuiswerken, dan mis je in ieder geval geen enkele bezorging! Het installeren van zonnepanelen is redelijk plug & play, maar niet op een schip. Op een schip is het next level. Tailor made. En zoals een medevertrekker antwoorde nadat we onze zoom-borrel die avond verzetten: “Tis altijd meer werk hé”. Dat dus.

Je moet vooraf overal goed over nadenken. Wil je de panelen vast of mobiel; waar en hoe plaats je ze zodat je het meest profijt hebt van de zonuren. Het moet tegen een stootje kunnen, lees: golfslag en harde wind. En de bekabeling moet netjes en veilig weggewerkt worden: de vier kabels moeten door het dek en het dek moet weer waterdicht. Vervolgens komen de minikastjes weer om de hoek kijken om de boel netjes weg te werken. Dan hebben we het nog niet over de ruim 50 kg wegende accu gehad. Die moet ergens centraal in het motorruim. In dat ruim moet nog een bak getimmerd worden, zodat de massa niet bij de eerste de beste golf gaat schuiven. En om die bak te maken moet er bootyoga beoefend worden. Tot slot moet de spaghetti gestructureerd, want het oog wil ook wat. En iets met veiligheid.

Al bij al een flinke, maar uiteindelijk ook leuke klus. Vooral omdat we het allemaal zelf hebben gedaan. Inmiddels zijn we in bedrijf en nu is het testen hoeveel we daadwerkelijk op “de maan” verbruiken. Zal de 230 watt voldoende zijn voor onze boord-led-verlichting, koelkast, navigatie-instrumenten en het opladen van diverse devices? De zon maakt in ieder geval overuren!

Van een andere planeet
Tussen de bedrijven door genieten we ook enorm van de groene omgeving. De dagelijkse wandelingen over het schiereiland hebben ons meerdere keren verrast. De dieren trekken zich niets van de 1,5 meter maatschappij aan, de bomen zijn hier zo oud dat ze de eerste – en tweede wereldoorlog overleefd hebben en de 46 bewoners zijn enorm gastvrij. Op een afgesloten speeltuin na, lijkt het wel alsof hét nieuws hier niet aangekomen is. Alsof we terug in de tijd zijn gestapt. Feitelijk is dat ook een beetje zo, want dit is bekend vaarwater voor ons. Alleen is het zeilen met een 11 meter schip hier niet optimaal, dus houden we het bij ankeren, klussen en wachten. Deze positieve energie helpt ons om meer met de dag te leven en we maken ons inmiddels minder zorgen over de toekomst. Rustig afwachten hoe de situatie zich ontwikkeld en optimistisch blijven over een tijdig vertrek in de goede richting. Tot die tijd vermaken we ons prima hier. De zon schijnt, net als de maan.