Steigerpraat

Ik draai de kraan vol open en prop mijn kluskleren in de tas. In no-time stoomt het douchehokje. Er is maar één haakje dus drapeer de badhanddoek maar over de deur. Wat een gedoe denk ik nog even totdat ik onder de hete straal stap. Tranen springen in mijn ogen van geluk. En ondanks dat de hokjes aan weerszijden bezet zijn, kan ik een grinnik niet onderdrukken. Wát-een-sen-sa-tie! Een warme douche sinds 1,5 jaar is bijna niet te beschrijven. Het voelt als een volwaardige Spa-dag in 5 minuten. Okay, ik ben er misschien wel iets langer onder blijven staan – schaamteloos de wachtrij negerend. De laatste warme douche was in Panama. Het is dus ook 1,5 jaar geleden dat Black Moon nu in een Marina ligt. Bizar om te realiseren dat we al die tijd op het anker hebben vertrouwd. Nou ja, er zaten wel wat slapeloze nachten bij. Maar we liggen er niet alleen voor de Spa hoor, of toch wel? Maantje krijgt een welverdiende wellness-week!

Op de steigers
“Ze ziet er prachtig uit zeg” hoor ik zowat om het kwartier in verschillende Engelse accenten. Locals, Australiërs, Nieuw-Zeelanders, zelfs een paar Nederlanders die onze nationaliteit niet meteen konden raden. Nee, helaas hebben we nog altijd geen nieuwe vlag gevonden. Overal om ons heen staan bosjes mensen te kletsen. “Oh ja, ook dat is Marina leven”, verzucht ik naar Niels. Werkelijk iedereen groet elkaar. Bula hier, Bula daar. Er is geen ontkomen aan en het werkt ook aanstekelijk. “Koffie dan maar?”

Of je boot nu aan een steiger ligt of in de steigers staat, er is altijd tijd voor het steigerpraatje: wat is het boottype, waar komen we vandaan, waar gaan we naartoe, wat gaan we klussen? Met een inmiddels druipende kwast in mijn hand probeer ik duidelijk te maken dat we toch echt even door moeten werken nu de zon nog schijnt. “Ah joh, Fiji-Time” wordt dan vaak als excuus gebruikt om het gesprek nog even op gang te houden. “Enne, wat voor verf gebruik je eigenlijk?”…

Antiflouling roeren, het lijkt wel kava uit onze vorige flessenpost

In de steigers
Black Moon gaat voor zeven dagen in de steigers. We hebben een klussen lijst voor zeker vijf dagen, dus dat geeft wat speling. Maar iedereen met een boot weet: ga je het een repareren, dan gaat het ander kapot. Vandaar de marge, hoe marginaal dan ook. We staan net op het droge en gauw vallen de twee reservedagen in het water. En ziedaar, de wellness week wordt verrijkt met een modderbad. Onze slippers maken slurpgeluiden wanneer we met schuurmachine, schildertape, kwasten, poetsdoeken en ladders dagenlang rondjes om de boot maken.

Staande boot
In eerste instantie denken we op een mooie plek te staan, vlak bij het douche gebouw. Als wonen op een drijvend huis al niet avontuurlijk genoeg is, dan is wonen op een staande boot – zeg maar – uitdagend. Gereedschap en reserveonderdelen die bed en banken grotendeels bezetten. Je kont niet kunnen keren. Alle luiken neurotische afsluiten om kakkerlakken, ratten en muggen buiten te houden. Ook het toilet en de wasbak aan boord zijn afgesloten, dus de ladder en badhuis worden dag en nacht gebruikt. Gelukkig is het niet ver lopen. Maar ongelukkig maakt iedereen gebruik van dat badhuis en komt iedereen dus langs, jawel, onze boot. “Hard aan het werk?” Ik knik. “Zeg, ik vroeg me af …”

Voor en na: onderwaterschip geverfd en romp gepoetst 

Kleinste in de rij
Natuurlijk kunnen steigerpraatjes hartstikke gezellig zijn en zelfs voordelig uitpakken. Zo zitten er tussen alle ongevraagde adviezen ook wat goede bij en via via worden er zelfs motoronderdelen per vliegtuig voor ons meegenomen. Dat scheelt wekenlang wachten! Al die positieve aandacht maakt ons nog trotser dan we al zijn. Black Moon is dan wel de kleinste in de rij, maar is ook het verst van huis.

Door al die steigerpraat merken we dat de meerderheid uit Australië en Nieuw-Zeeland komt. Niet heel gek, want het ligt op slechts een of twee weken afstand varen. We hadden het ons nog niet gerealiseerd dat dit vaak seizoen cruisers zijn, ze zijn op zomervakantie zeg maar. Ze liggen in de Marina omdat ze het kunnen veroorloven en gaan drie keer per dag buiten de deur eten, uiteraard op de Marina, met uitzicht op de steiger. Wanneer ik in het badhuis het dagelijkse afwasje sta te doen, blijkt ook dat een uitgelezen moment voor een steigerpraatje. Na oktober begint het cycloon seizoen weer, dus voor die tijd moeten ze terug zijn. En wij door.

Boten die tijdens het cycloon seizoen op Fiji blijven worden in een zogeheten Cyclone pit geplaatst

Koerswijziging
“Nee, we gaan niet naar Nieuw-Zeeland en waarschijnlijk ook niet meer naar Australië” hoor ik Niels tegen de zoveelste passant op badslippers zeggen. Ik merk dat we onze koerswijziging al aan vreemden vertellen, zonder dat we het samen officieel hebben besloten. Het nieuwe plan is in de tussentijd meer gaan leven en we voelen dat het een goede beslissing voor ons is. Tijdens een klusbiertje hakken we de knoop door. We gaan op de Middellandse Zee onze Yachtmaster doen, bijvoorbeeld Griekenland of Kroatië. Het originele idee was om dit in Australië al te gaan doen. Echter, het lijstje met nadelen is vele malen langer dan de voordelen. Bijvoorbeeld de hoge verblijfkosten; een week in een Marina is leuk, maanden daarentegen. Dan maar weer de vertrouwde emmer met koud water.

De aller-aller-allerlaatste
Ook besluiten we dit jaar al door te zeilen naar Indonesië, via de volgende drie bijzondere eilanden: Vanuatu, Solomon en Papua New Guinea. Deze omweg betekent wel dat we er soort van doorheen moeten Jappanneren. We zijn dan buiten cycloon gevaar, maar ook daar krijgen we met uitdagende weersomstandigheden te maken. Tot aan de Middellandse zee is het zo´n 5.000 mijl varen. Kortom: we kunnen maar beter zo snel mogelijk vertrekken. Nog één laag verf en dan kunnen we te water. En vooruit, nog een aller-aller-allerlaatste warme douche. Ik klim over de boeg, haal de voorspring aan en loop de steiger af richting het douchegebouw. Onze plek is inmiddels weer ingenomen. “Bula, wat een mooie boot zeg, vertel eens….”

Afscheidsceremonie door personeel van Vuda Marina Fiji met bloemenkrans rond de boeg voor een goede reis