Huwelijksbootje

“Wat zullen we nu gaan doen op ons jubileum?” Normaal zijn we niet zo gebrand op dit soort tradities, maar het is een speciale dit jaar: we zijn ons halve leven samen! We twijfelen tussen een exotische lunch op Coco Beach of een romantisch diner bij dat ene Franse tentje. Beide opties zijn behoorlijk aan de prijs en lastig te bereiken dus nemen ons zelf voor om een keer helemaal los te gaan in de supermarkt – lekkere Franse kaasjes en voor de verandering een héle goede fles wijn. Helaas gooien de weergoden roet in ons bourgondisch feestmaal. Het wordt een dagje binnen cocoonen, zoals vroeger op de Grevelingen, dus we zijn helemaal in ons element. We halen verse tonijn uit de koeling en stoffen een plastic flesje wijn af. Al proostend kijken we elkaar diep in de ogen aan – de oh zo vertrouwde spiegeltjes die inmiddels hier en daar wat rimpeltjes rijker zijn door alle jaren en zonnestralen. Dan vraagt Niels: “Wil je met me… 

… een tatoeage nemen?” Uhh. Dit keer meent hij het erg serieus. Het is namelijk vaker zo dat Niels de initiatiefnemer van ons tweeën is en ik meer de rationele. Het houdt onze relatie in balans, zoals een boot zowel stuw – als stuurkracht nodig heeft. Dus zoals met alles antwoord ik “Laten we daar nog even over nadenken”. Meerdere keren concludeerden we er helemaal geen types voor te zijn. Maar ik geef toe: zeilers nemen van oudsher al tatoeages en de Polynesische zijn heel bijzonder. De tribals zijn al 2000 jaar oud en vertellen je persoonlijke levensverhaal aan de hand van symbolen, verwerkt in ringen rondom armen en benen. En ons verhaal gaat al ruim 19 jaar terug in de tijd, bijvoorbeeld…

Eerste date
Toen we vanuit tegengestelde richtingen buslijn 121 namen en elkaar op school ontmoetten. Toen je me op het schoolplein vaak in verlegenheid bracht door een grapje waar ik niet om kon lachen – maar het stiekem wel leuk vond, want je had blijkbaar oog voor mij. Toen je me een allereerste sms’je stuurde met de vraag hoe mijn rij examen was gegaan. Toen je me na het stappen (lees: vrijdagmiddag kroegentocht) vroeg welke richting het station op was – terwijl je dat heus wist – en ik besloot met je mee te lopen. Toen we op een gegeven moment zwijgend elkaar aan de hand namen en zo onze weg wisten te vinden.

Eerste bootje
Toen je me die ene keer thuis opbelde met de vraag of ik samen met je een bootje wilde kopen en – toen ik na een nachtje erover had geslapen uiteindelijk instemde – je enthousiast zei “mooi want ik heb d’r al gekocht, dus ik krijg 175 euro van je”. Toen we dus samen een bootje hadden en je me eerst leerde klussen voordat je me leerde zeilen. Toen we uiteindelijk lekker schuin gingen en jij vertwijfelt naar mast en tuig staarde en ik niet inzag wat er allemaal mis zou kunnen gaan. Toen we dus een bootje hadden nog voordat we samenwoonden en we 3 weken lang op een 5,60 meter schuitje vakantie doorbrachten. Toen het daarna nog steeds aan was, bleek dat misschien wel de ultieme relatietest te zijn.

Tweede bootje
Toen we een slagje groter gingen en we met onze Oceaan 22 veelvuldig de lokale competitie wonnen. Toen “loeven en vallen” de meest voorkomende woorden aan boord waren. Ik aan de helmstok, boeien ronden. Jij aan de schoten, de voorzeilen aanpassen om harder te gaan. Toen we voor het eerst de Noordzee opgingen, door de grote sluis, de grote plas op. Toen we uiteindelijk Blankenberge binnen liepen en we zo fier als een gieter het Belgische gastenvlaggetje in het want hesen. Toen we bij de Oesterput aan een dampende pan mosselen en een flesje wijn zaten, je me diep in de ogen keek en vroeg “Wil je met me reizen?” En ik ongewoon vrijwel direct ja zei.

Derde bootje
Toen we weer een slagje groter gingen en we met onze Friendship 26 vanuit België voor het eerst Het Kanaal overstaken. Toen we vervolgens pal voor de Engelse kust urenlang bij dezelfde boei dobberden, omdat we het getij verkeerd hadden berekend en we maar niet tegen de stroming inkwamen. Toen we eindelijk de haven van Ramsgate binnen kwamen en toen bleek dat de man, die op de steiger ons lijntje aannam, een wereldreis met een soortgelijk formaat boot had gemaakt kochten we zijn boek en meteen een boel waterkaarten van over de wereld.

Vierde bootje
Toen we een paar slagen groter gingen en we met onze Taling 33 de Maas ontgroeid waren. Toen we onze eerste nachtelijke oversteek langs de Engelse kust bezeilden en in tegengestelde richting vertrekkende boten passeerden. Toen ik die bewuste nacht een van de vertrekkende schepen via de radio opriep en zo hyper-de-pieper was om ook te vertrekken. Toen we dachten enkel nog zonnepanelen nodig te hebben en dan klaar waren om te gaan. Toen we uiteindelijk ons huis verkochten, nog een jaar lang klusten, banen opzegden, onze vertrouwde familie en vrienden uitwuifden en samen een onbekende horizon tegemoet gingen.

Ver-trouwen
Uiteraard gaat ons verhaal verder dan van boot naar boot of van land naar land. In geen enkele relatie gaat het altijd voor de wind. Je kunt de richting van de wind niet veranderen, maar wel de stand van je zeilen. Zo doen we dat al 19 jaar samen, waarvan 3 jaar reizend op een boot. Je zou dus kunnen zeggen dat we onze strepen al wel verdiend hebben. Vroeger gebruikten zeelui tatoeages als een soort logboek – om de herinneringen van de plaatsen, de ervaringen en de prestaties vast te leggen.

Zo staat een zwaluw symbool voor 5.000 afgelegde zeemijlen, de nederige schildpad voor het oversteken van de evenaar en een zeemeermin voor het gemis van vrouwelijk gezelschap op zee. Inmiddels hebben we 15.000 mijl onder de kiel, is Neptunes exact een jaar geleden getuigen geweest van onze evenaar-kruising en leven we 24/7 op een 10 meter scheepje. We hebben geen ring van goud of inkt nodig om ook maar iets te bewijzen – dat doen we al door samen de wereld rond te zeilen.

Maar zeg nooit nooit, dus ik denk er nog even over na.