Champagnezeilen

“Oké, een toertje met de bijboot dan” besluiten we. Helaas is het op mijn verjaardag geen goed moment om ons comfortabel ankerplekje te verlaten. Sinds we op de Stille Oceaan varen hebben we zo vaak ruwere tochten gehad dat we een harde afspraak hebben: geduldig wachten op een goed weervenster. Niels had vroeger zo´n expo-poster aan zijn slaapkamermuur hangen van een onbekende zeilboot met ieniemienie zeiltjes erop. In eerste instantie geen verkeerd beeld, want een wereldzeiler in spé ziet zichzelf al op die horizon afkoersen. Wel denken we nu dat die foto wellicht hier genomen is. Nog nooit hebben we zo vaak onze zeilen moeten innemen tot formaat zakdoek. Maar een geduldige zeiler heeft altijd goede wind, dus we wachten af. In de tussentijd pimpen we onze bijboot tot het moment daar is: we gaan letterlijk het oude jaar uit- en het nieuwe jaar inzeilen!

Pimp my ride
Onze nieuwe bijboot lijkt wel een huisdier. Er komen altijd meer toeters en bellen bij kijken dan je in eerste instantie bedenkt. Een 2-takt buitenboordmotor, dus een externe benzinetank mét extra kannetjes mengsmeerolie. En dat alles moet tijdens het zeilen ook weer ergens in de bakskist gestouwd worden. Aan het staartstuk komen vleugeltjes om beter over de golven te varen. En tijdens dat planeren moet je verder voorin zitten, dus een verlengstuk voor de gashendel is wel zo handig. Ook de cover behoeft aandacht; van een stiksel hier en een patch daar worden het drie volle dagen naaien met de hand. En dan is het nog niet gezoomd. Eigenlijk moet er ook een hoesje over die nieuwe benzinetank en eentje over die oude motorkap. Misschien toch maar eens tijd voor een naaimachientje… Dan nog een mooi rood lijntje om aan te leggen. En een ingewikkeld tuigje om ´m op te hijsen om aangroei tegen te gaan. Verwend ding.

^Bamboestok als gashendel, vleugels monteren, cover naaien, bijboot met cover

Oude jaar uitzeilen
“Nou dan gaan we de dinghy op dek hijsen”. Al hijsend met een val rond de handlier is het alsnog een flinke work-out. De nieuwe bijboot weegt zeker het dubbele vanwege de harde aluminium bodem. Na drie keer voor aankoop gemeten te hebben, blijkt ie inderdaad precies tussen de verstagingen te passen. “Pfieuw, toch wel een opluchting” knipoog ik. De routine verloopt vervolgens vanzelf en voordat we het weten staat het grootzeil al. Na twee uurtjes halfrond Moorea droppen we het anker met uitzicht op Tahiti, waar we 5 maanden geleden op noodroer aankwamen.

Triathlon
Een poosje terug is Niels nog naar Tahiti gegaan. Nee, wacht, ik moet van vooraf aan beginnen. Niels kreeg de opdracht om twee zeilboten te inspecteren. De uitdaging lag er vooral in dat deze drie eilanden verderop lagen. Het bleek nogal een onderneming, want de ferry´s sluiten niet echt lekker aan en varen ook niet iedere dag. Midden in de nacht bracht ik Niels met de bijboot aan wal. Vanaf daar fietste hij, op de inmiddels roestige vouwfiets met zijn tong op z´n knieën en enkele verwilderde straathonden op z´n hielen, zo´n 15 kilometer totdat Tahiti op de horizon lag. Eerst de ferry naar Papeete, de hoofdstad van Frans-Polynesië. Dan de ferry naar Raiatea, een eiland naast Bora Bora.

Mijn taak is om op drie boten en een kat te passen – en te genieten van twee dagen me-time. Na afloop van een vijf uur durende inspectie besluit Niels zijn dag in de B&B met als hoogtepunten: airconditioning, wifi en een onbeperkte warme douche of twee of drie. De volgende dag retour, wat op 5 minuten na niet aansluit, en dus laat op de avond pas terug. Dit keer geen verwilderde honden maar onweer. Dankzij de bliksemflitsen zie ik tenminste wel waar ik heen moet varen.

Onzeker vanwege het koraal zo ondiep onder onze troetelboot haal ik de buitenboordmotor omhoog en peddel de laatste twintig meter naar wal. Niels stapt in en nog voordat hij me een kus geeft – want echt waar als je zo lang 24/7 samenleeft ben je helemaal in je nopjes wanneer je dan eindelijk alleen bent, maar in werkelijkheid mis je elkaar al zodra degene uit zicht verdwenen is – begint hij te hozen. De bijboot staat zowat half vol water, op het randje van bijna zinken. Het loosgaatje werkt blijkbaar bij deze net iets anders. “Nou, ik ben blij dat je er weer bent” grijns ik wanneer we als verzopen katjes veilig aan boord zijn.

^ Oude jaar uit- en het nieuwe jaar inzeilen, klik hier voor een filmpje

Nieuwe jaar inzeilen
Met een ochtendkoffie op dek turen we over een spiegelgladde oceaan met aan de overkant Tahiti. “Laten we zo snel mogelijk anker op gaan, voordat de voorspelde wind oppikt” besluit Niels en begint de bijboot alvast uit te laden. Ik neem mijn ochtendkoffie altijd heel serieus, dus nip rustig verder. Met nog een halfvolle mok in mijn hand zie ik het ene windveldje na de andere opdoemen. Ik gooi de laatste slokken dan maar snel achterover en help Niels de bijboot aan dek te hijsen. Motor starten, anker op en de nauwe pas uitvaren. Oh ja, nog iets met ferry´s. Links, rechts, links kijken. Ja, de kust is veilig. Maar erbuiten staat inmiddels windkracht vijf, recht op de neus, dus het dek is direct gepekeld. We rollen het voorzeil uit, zetten de motor af en verleggen koers. Wanneer we onze ankerbaai in zicht hebben is het in Nederland nieuwjaar. Wij moeten nog 11 uur wachten.

Alternatief vuurwerk
Op ons strandje komen zeilers, locals en Franse expats bijeen. Ons campingstelletje draait overuren met het bakken we oliebollen. Wanneer ik met de schaal rondga, zie ik sommige vertwijfeld kijken. Dankzij de boerenjongens wordt het alsnog een hit. Zeilers en rum. Rond acht uur (lees: cruisers midnight) vraag ik me af of we middernacht wel gaan halen. De flessen raken leger en daarmee het gezelschap dunner. We besluiten dan maar vroegtijdig het vuurwerk af te steken. De bootburen hebben een paar sierpijltjes gekocht en zo is er weer een minuut verstreken. Dan volgt de klapper op de vuurpijl: Niels steekt een overjarige flare af die we nog op de boot hadden liggen…

^Oliebollen bakken, flare afsteken, nieuwjaarswensen met sterretjes

Achteraf bleek de flare toch risicovoller te zijn dan gedacht. Een paar uur eerder, midden op de Stille Oceaan, is er een Nederlandse zeiler tragisch om het leven gekomen bij het afsteken van zo´n noodvuurpijl. Het schip vaart noodgedwongen door richting Tahiti, met de vlag halfstok. We zijn er dagenlang beduusd van en ik schrijf er een nieuwsartikel over in Zeilen.

Gelukkig zijn er bij ons geen gewonden gevallen. Met een vuurrood verlicht strand poppen we de laatste fles lokale ananas-champagne open, dat klinkt afschuwelijk en dat is het ook, maar alles bij elkaar is het een feestje om nooit te vergeten. Op Samoa na zijn wij de laatste op de wereld die het licht van 2022 doven. Een nieuw jaar vol avontuur ligt voor ons aan de horizon. Ter nagedachtenis aan de jonge zeezeiler vol dromen reist er komend jaar een extra sterretje met ons mee.