Uit winterslaap?

Met een plons komt Black Moon weer uit haar winterslaap. En wat ziet ze er uitgerust uit. De verse zwarte lak glimt als een spiegel en de restjes schuurstof waaien van het dek. Eindelijk is ze weer buiten. Eindelijk ligt ze weer in het water. Eindelijk kunnen we ook weer zeilen naast klussen. Eindelijk is de kluswinter voorbij.

Eerder dan gepland hebben we haar eind maart vanuit de bootstalling in Brabant naar Zeeland gevaren, waar we de mast nog in gestrekte toestand uit winterslaap schudden. “Tijd om op te staan!”, grapt Niels terwijl we het tuig ontrafelen en de zaling spreiden. Na de nodige rek- en strekoefeningen wordt de zestien meter lange aluminiumpaal met een lus onder de zaling gekraamd en weer in het middelpunt van belangstelling gezet.

We borgen het staand want, die we de winter daarvoor vervangen hebben, opnieuw met splitpennen en tapen de scherpe puntjes af om de zeilen te beschermen. Vervolgens bevestigen we de giek, schieten het lopend want op en pluggen de elektra weer in. Na zoveel jaren heb ik me erbij neergelegd dat dit gewoon een dagtaak is, dus we nemen de tijd en lunchen uitgebreid in de kuip. BAM! “Oh ja daar zweeft weer een giek”, mompel ik al wrijvend over mijn hoofd. Na een winter lang klussen, om haar klaar te maken voor een grote reis, vergeet je dat soort dingen blijkbaar. Focus Greetje! “Oké, zijn we zover om haar aan te kleden?”, vraag ik semi-enthousiast in een poging mezelf te herpakken.

Eerste zeiltocht
De zeilgarderobe is afgelopen winter uitgebreid met een spiksplinternieuw grootzeil en een kotterfok. Het oude grootzeil is op zich nog in prima staat, maar het heeft slechts twee reven. Een reserve grootzeil tijdens een dergelijke reis is wel zo verstandig en met drie reven verklein je het zeil eerder, bijvoorbeeld voordat je beurtelings gaat slapen. Met de kotterfok erbij hebben we maar liefst keus uit vier voorzeilen. Een kotterfok is nieuw voor ons en dient dan als tweede voorzeil bij licht weer of als enkel stormfok bij zwaar weer. Onze Taling 33 vinden we groot genoeg, maar we moeten slim omgaan met de beperkte ruimte. De kotterfok is er dus een met leuvers geworden i.p.v. vast op een rol, zodat we het dek vrij kunnen maken dankzij de wegneembare kotterstag. Zo is er plek voor het bijbootje.

In het eerste weekend van april worden de kraak verse zeilen aangeslagen. We hebben het Grevelingenmeer bijna voor ons alleen. Zit iedereen braaf thuis in quarantaine of zijn wij zo’n vroege vogels? Zelf vinden we het legitiem om op de boot te zijn. Zeer binnenkort is dit ons permanente thuis. En zowel onderweg met de auto als met de boot zijn we met z’n tweeën, komen we niemand tegen en raken we alleen onze eigen spullen aan. “Wow, we lopen nu al zeven knopen over de grond”, roept Niels en maakt snel een actiefoto.

Slapen achter het anker?
We zien de eilandjes volop in bloei staan. Ze lonken ons om aan te leggen voor een overnachting. Helaas zijn de steigers voorzien van paarse verbodsborden. Ook in de havens is overnachten sinds een week niet toegestaan. Licht teleurgesteld kijken we om ons heen door alles wat niet meer mag. “Oké, laten we kijken wat nog wel kan”, oppert Niels. Inderdaad, omdenken en de dingen positief benaderen is de sleutel in deze tijd. We hebben het anker en het belooft rustig weer te blijven. Ik neem een steekproef en informeer bij zowel de haven van Herkingen als bij Bruinisse. “Ankeren staat gewoon vrij, heej”, zeggen ze individueel van elkaar. Aangezien we tijdens onze reis ook merendeel van de tijd achter het anker verblijven, kunnen we dat mooi oefenen. Hoe positief wil je het hebben!

Toch checkt Niels nog even de website van Staatsbosbeheer en na meer kliks dan hem eigenlijk zint, komt hij op een liveblog met een negatief bericht. Helaas, ook achter het anker overnachten is momenteel niet toegestaan in Zeeland. Dan zit er maar één ding op: we gaan het lange Paasweekend richting het Hollands Diep. Vanaf de brug boven de Volkeraksluizen zagen we al een aantal boten voor anker liggen. Met dit mooie vooruitzicht komen we de werkweek thuis wel weer door. Maar na wat online speurwerk heeft Veiligheidsregio West hetzelfde beleid doorgevoerd. Hoe je het went of keert, Black Moon snoozed nog even verder zonder ons. Gelukkig kunnen we de boot nog wel overdag bezoeken… Toch?

Greetje, Sailing Black Moon