Thuiskomen

En dan ineens zijn we terug in Europa. Slechts vier dagen varen vanuit Egypte zien we een eilandje op de horizon, zoals we de afgelopen jaren zo vaak aanschouwd hebben. Een eiland met eigen gebruiken, een vreemde taal, lokaal voedsel, uiteenlopende geloofsovertuigingen of simpelweg onbewoond. Dit keer is alles anders dan anders. Maar ook weer zo bekend. Kreta, het eiland dat voor ons ligt, is nog maar 110 jaar onderdeel van Griekenland en daarmee Europees. En zodoende is het een land waar we onszelf niet als gast hoeven te voelen, maar er gewoon mogen zijn. Een werelddeel zonder restricties vanwege visum of geloof. Een wereld die ons zo bekend is, maar die we ook opnieuw gaan leren kennen. Met wijzere ogen. Met gepolijste idealen. Met nieuwe plannen…

Griekse gastenvlag hijsen

Inklaren in Europa
Net voor het donker wordt, varen we de Marina van Agios Nikolaos binnen. Bekende zeilers wachten ons vanaf de steiger al op. Landvasten vliegen heen en weer, net zolang tot Black Moon veilig in haar box beteugeld ligt. Luidkeels vallen we elkaar in de armen, felicitaties worden uitgewisseld. “Welkom terug in Europa!” Gevoelsmatig zijn we de wereld rond, zijn we thuisgekomen. De Griekse man van de Marina vindt ons maar druk en gebaart dat we stiller moeten zijn. Voor we het weten zitten we aan boord bij onze Zweedse vrienden met in de ene hand een Grieks biertje en in de andere hand een bakje Griekse yoghurt. Hemels.

De volgende dag begint de normale routine van inklaren. Een stempel in onze paspoorten – die overigens aan het verlopen zijn – is niet nodig. Wel moeten we onze boot aanmelden en er zijn een paar verschillen die nieuw voor ons zijn. Zo vereist onder andere Griekenland een uitgebreide bootverzekering. Wat ironisch is, want na vier jaar de wereld rondzeilen met enkel een WA´tje, zijn we vanaf nu weer volledig verzekerd! Ook vereist Griekenland een cruising permit, wat voor ons formaat boot slechts 33 euro per maand is. Wanneer ik eindelijk weer Euro´s uit de muur probeer te trekken, krijg ik een foutmelding “Uw bankpasje is verlopen”.

Champagne moment!

De zintuigen van Europa
Wat ik het meest gemist heb aan leven in Europa, zijn de seizoenen. Volgens andere zeilers was het een week eerder nog lange-broeken-weer. Nu is iedereen opgetogen van de lentekriebels om vervolgens ´s avonds lekker onder een dekentje te kruipen. In de tropen raakte ik vaak bevangen door de hitte. Nu heb ik zoveel meer energie en kan ik ook weer echt genieten van de zon op m´n gezicht.

“Hoor je dat?” zegt Niels, wanneer we ´s ochtends wakker worden. Koerende duiven, krijsende meeuwen, kwetterende zwaluwen in en rond de haven. Het zachtjes klapperen van lijnen langs de masten. Kerkklokken die subtiel luiden. Het zijn normale geluiden die na een tijdje niet meer zo opvallen, op de achtergrond verdwijnen, maar onze zintuigen staan nog op scherp. Met een big smile zitten we aan een groot ontbijt: Griekse yoghurt met aardbeien en eieren met spek.

Overdag dwalen we door de smalle straatjes met ongelijke trappetjes, tussen witte huizen met blauwe luiken, langs terrasjes met rieten stoelen en karafjes wijn. Hondjes aan de lijn, drolletjes keurig in een zakje. Geurende bloembakken met lavendel en tijm worden afgewisseld door een zweem van zonnebrandcrème vanwege de eerste toeristen van het jaar. Ontblote lijven braden op het strand, fleurige jurkjes flaneren over de boulevard.

Het is heerlijk om zo vrij over straat te lopen. Toch moeten we wennen aan de vele mensen en prikkels. Het leven in Griekenland is makkelijk, het zijn wij zelf die het moeilijk maken. De drukte zit nog vooral in ons hoofd. We moeten onthaasten, onszelf herhaaldelijk vertellen dat we in veiligheid zijn, dat we mogen vertragen, dat we even niets hoeven. Dat we thuis zijn.

Vertragen
Want thuis is op onze boot, waar dan ook. Maar je echt thuis voelen is ook pas als je veilig en op je gemak bent. En dat was de afgelopen maanden niet het geval. We waren op doorreis, harder dan daarvoor. We konden niet blijven, we konden niet terug, we moesten door, en zelfs dat ging soms niet. En dan wordt je gedachte bevangen door haast en dat krijg je er niet zomaar uit. Gefaseerd dan maar… Te beginnen met de woestijnstof uit alle poriën te spoelen, kastjes zorgvuldig uit te mesten, alles een plekje te geven, zowel mentaal als fysiek. Een opgeruimd huis, is een opgeruimd hoofd.

Vijf dagen lang vinken we het ene na het andere bootklusje op de to-do list af. Vervolgens laten we op slechts een uurtje varen het anker bij een onbewoond eilandje, nabij Spinalonga, zakken. Al gauw ontstaat er een dagroutine van uitgebreid ontbijt, online- of bootklus, zwemmen, lunchen, wandelen, gezonde maaltijd, eensundowner met vrienden of een filmpje en op tijd naar bed. Langzaam beginnen we te vertragen.

Zeilen langs de kust van Kreta

Nieuwe fase
Ook al is het nu mogelijk en zeer verleidelijk, volledig stilvallen op Kreta willen we niet. We hebben nog vier etmalen te varen voordat we op onze beoogde “eindbestemming” zijn. Het plan is om vanuit Nydri, in Lefkas, onze wereldomzeiling voor onbepaalde tijd te onderbreken. De scheepskas moet nodig aangevuld worden, Black Moon heeft dringend groot onderhoud nodig en wijzelf zijn toe aan een nieuwe fase. Cursussen zijn geboekt en een bezoekje aan Nederland staat gepland. Na vier jaar komen we eindelijk thuis.