´Kom snel, ik ruik brand!´. Niels komt naar buiten. Binnen is alles oké. ´Zou het land zijn dan?´ Jawel, het is Afrika! Het is dag zes en we halen het nét niet om voor het donker aan te komen. Met nog enkel een zakdoekje op loopt Black Moon ´s ochtends bij daglicht aan op dit voor ons onbekende ankerbaai, eiland en eigenlijk het gehele continent. De geur is moeilijk te beschrijven; een mengeling van verbrand land en iets kruidigs. Nootmuskaat ofzo. In eerste instantie ruikt het zoetig, dan na drie keer diep inademen word ik er toch een beetje misselijk van. Hoe dan ook, het is zó bijzonder om na een week ziltige oceaan echt land te ruiken! Loom worden we het laatste etmaal vanzelf in de armen van mama Afrika gedreven. Daarna gaat niets meer vanzelf. We delen onze 6 meest opmerkelijke missies.
Missie 1: ankeren
Het silhouet van het eiland Sal wordt steeds duidelijker. Van de meeste vuurtorens zijn de accu´s gestolen, dus we zijn wederom erg blij met onze digitale navigatie. Het lichtje van Palmeira doet het nog wel. Dat biedt perspectief. Onze vrienden van Flyer vertelden ons dat er een soort van havenmeester actief is. Ene Jay. En jawel, nog voordat we een ankerplekje op het oog hebben, komt er een gaar sloepje aansnellen. Jay wijst ons een plekje en komt, zodra ons anker ligt, langszij om een praatje te maken. ´So, now you pay me 10 euro´, zegt hij ineens. Omdat we niet eens ingeklaard zijn, ben ik niet zo happig om hem meteen te betalen. Maar deze Jay heeft connecties. En dan kunnen we hem maar beter te vriend houden. Zo meldt hij ons bij de douane aan om in te klaren, komt 200 liter water brengen en als kers op de taart weet hij onze grote gasflessen te vullen. Voor het eerst sinds ons vertrek! Alles met de aankondiging “No stress, it´s not your problem”. Wel alles voor westerse prijzen en als je niet oplet met nog extra, onverwachte, servicekosten voor Jay. En dan komt ie ´s avonds ook nog bij iedere cruiser een borrel scoren. Ja, Jay heeft het goed voor elkaar.
Missie 2: inklaren
´We wachten nu al twee dagen om in te kunnen klaren. Zijn we niet gewoon te braaf?´. Geen enkele autoriteit reageert op de marifoon, terwijl we ze wel op de kade zien lopen. Samen met onze vrienden van Philos trekken we de stoute slippers aan en varen met onze dinghy richting wal. We spreken de eerste de beste aan. Hij prediceert dat we een pcr-test moeten doen. Licht gepikeerd lopen we met hem mee naar nergens en blijven gaandeweg herhalen dat we al getest zijn en alleen maar hoeven in te klaren. We laten de naam Jay een paar keer vallen in de hoop dat dat helpt, maar nee, Jay bestaat volgens hem helemaal niet. We moeten braaf op onze boten wachten tot we opgeroepen worden. Terwijl Jay ons water brengt met zijn habbiebabbie-pompje (aldus Ol van Flyer) vaart de douane naar hem toe. Zijn antwoord verraadt hun vraag: Welke boten zijn nieuw, wie moet inklaren en wie heeft al een pcr-test… Hoezo Jay bestaat niet. Einde ochtend zijn we dan eindelijk getemperatuurd – op willekeurige lichaamsdelen – en ingeklaard. Met zowaar een stempel in het paspoort!
Missie 3: benen strekken
Na tien dagen hebben we dan eindelijk onze voeten in Afrikaans zand! Tijd voor wat beweging. We struinen wat rond in het kleine vissersplaatsje. Direct komt een jongen met een enorme vis naar ons toe. De mahi-mahi ziet er al aardig verdroogd uit; zijn hand in de kieuw ook. ´La Blanca, la Blanca´, horen we overal om ons heen. Het plaatsje is allesbehalve toeristisch; vrijwel alleen cruisers komen hier en dan merendeel met Franse vlag op sleetse boten. De locals spreken hier Frans, Portugees en Creools. We struinen langs de huisjes – eigenlijk mag je geen huisjes zeggen, maar voor de verbeelding doe ik het toch – waar de deuren gewoon open staan. Alhoewel, de meeste huisjes hebben niet eens deuren… Een lock-down is hier onmogelijk. Een vrouw zit voor haar “deur” en wenkt ons. Hoe we heten, wil ze weten. En hoe het met ons gaat. ´Ca va! Ca va?´ Dan stelt ze zichzelf met een heel verhaal aan ons voor, terwijl ze haar rechterhand op haar losse rechterborst vanonder haar shirt wild op een neer roteert. Een tik? Intimidatie? ´My name: Mama Afrika´, zegt ze. Of we dan nu haar winkeltje willen zien en ze verdwijnt achter het gordijn wat als voordeur dient. Tussen de goocheltruc door zie ik slechts een paar bedden staan. Verder niets. Ze haalt een rieten mand tevoorschijn met daarin allerlei souvenirtjes. ´All hand made, by me´, zegt ze. Met een veel te duur gefabriceerd bandje om mijn linkerenkel lopen we verder.
Missie 4: wifi
Na elf dagen onthouding willen we wel weer eens aan het infuus. We stranden onze dinghy op het kiezelstrandje vol glas en ondefinieerbaar afval. Direct komt er een jochie op ons afgerend. ´Regardez?´ We slaan het aanbod vriendelijk af en lopen naar het linker-cafeetje. Volgens Jay heeft vooral deze goede wifi. Het cafeetje is van zijn zus. Toevallig. We bestellen een koffie en slurpen alle berichtjes binnen. ´Yes, ons eerste artikel in Zeilen ligt op de mat!´. Ik bedank de redactie en verstuur ze ook meteen een nieuw blog voor online. Na wat heen en weer berichten met familie en vrienden zijn we weer helemaal op de hoogte. De dinghy ligt er gelukkig nog, en zo op het eerste ogenblik ook zonder schade. Het ene jongetje komt weer op ons af. Dit keer minder snel en met een “collega”. ´Nee, jij hebt toch het dodemanskoordje?´. We doorzoeken de rugzak nog eens en nog eens. Zonder dat koordje kunnen we de buitenboordmotor niet starten. Met de twee paar extra ogen op onze spullen voelt de situatie behoorlijk ongemakkelijk. ´Chaves?´, vraagt het ene jongetje. Verbaasd kijken we op. Hij frunnikt een beetje zenuwachtig aan het rode koordje rond zijn nek. Ons koordje! ´Cinq euro´, zegt ie. Verslagen door een kind geven we hem dan toch maar een euro voor zijn “regardez”…
^Voorpagina van ons eerste artikel van maar liefst 5 pagina’s in Zeilen januari 2021: NU in de winkel!
Missie 5: het eiland verkennen
Een auto huren is maar 15 euro zegt Jay. Hij regelt het wel. Samen met de bemanning van Philos en de verhuurdame vullen we in het linker-cafeetje papieren in. Dat is dan 50 euro zegt ze. Vera en ik gooien alles in de strijd om ergens in het midden uit te komen. Tevergeefs. Jay doet alsof zijn neus bloed. We raggen met de Suzuki Jimmy naar Santa Maria waar we de beloofde witte stranden zien. De stranden zijn leeg, net als de aanpalende resorts. Achter dit dunne decortje aanschouwen we een hele droevige setting. Een krottenwijk van houten pallets, zeecontainers en stenen huisjes zonder daken. Ongemakkelijk bekijken we de omgeving en de locals. En zij naar ons. We zijn het er unaniem over eens dat het geen goed idee is om hier te stoppen. Alsof we in de autosafari van de Beekse Bergen zitten. We horen hier niet thuis, maar het is goed dat we de armoede eens met eigen ogen zien. Dit wordt nog eens benadrukt zodra we off-road langs de kust rijden. Een berg afval ligt daar aangespoeld, evenzo karkassen van reuzenschildpadden. Verstrikt geraakt in netten. Of door stroperij wellicht. We racen nog door de zoutmijn en diverse mars-landschappen tot dat het alweer begint te schemeren. Tijd om naar huis te gaan. We durven de boot niet in het donker alleen te laten.
Missie 6: anker op
Als je als toerist naar het eiland Sal vliegt en een kamertje op Santa Maria boekt, kun je een hele mooie, relaxte vakantie beleven. Je hoeft slechts over je rugzak te waken, verder is het “no stress”. Echter, als je je hebben en houden bij je hebt, je schip onbemand achterlaat en je dinghy los op het strand hebt liggen, dan is het een ander verhaal. Wij voelen ons hier niet op ons gemak. We voelen ons kwetsbaar. Op ons maantje gelden onze eigen normen en waarden, daarbuiten zijn we te gast. Dus dan zit er maar een ding op: verder gaan. We zetten koers op Ilha Vicente, Mindelo, waar we de feestdagen met de bemanningen van Philos en Flyer door gaan brengen. Het is slechts een etmaal varen. Op de vooravond van vertrek krijgen we nog een gratis souvenirtje: een stoflaag van rood zand wat ons maantje in Mars doet transformeren. Met wederom een bijna lege watertank gaan we anker op…
Ahoi, wij zijn Niels & Greetje. We hebben in juli 2020 de trossen losgegooid om een wereldreis met ons schip Black Moon te maken. Graag delen we onze avonturen met wie maar wil. Dus stap aan boord! 
Mooie reis! Ik zag dat jullie een gezellige kerst hadden. Olly is een oud collega van me..
Safe travels!
Dag Greetje en Niels, zo heerlijk om af en toe weg te dromen in jullie avonturen. Lijkt me heerlijk om kerst eens tropisch te vieren. Wij zitten redelijk opgehokt, dus elke tropische afleiding is meer dan welkom. We volgen jullie, waar jullie ook gaan ;-). Fijne kerst en een mooi begin van het nieuwe jaar.
Beste Greetje en Niels,
Steeds weer lees ik jullie blog met veel plezier en speciale interesse omdat in 2022 we in de voetsporen van jullie route willen treden. Mooi geschreven, met ook aandacht voor de beleving van de reis, wat de verslagen een nog interessanter maakt. Ik haal er ook heel veel tips uit, die misschien niet eens als zodanig bedoeld zijn. En wat ook zo leuk is, jullie zeilboot lijkt op die van ons, een Coast 34 en maakt het nog boeiender te lezen over jullie ervaringen. Suriname is ook onze bestemming over een paar jaar. Daar komt mijn vriend vandaan die naar Nederland is verhuisd toen hij een jaar of 25 was. Ik wens jullie een heel mooi en behouden 2021 en een prachtige overtocht! Bedankt voor alle mooie verhalen,
Hartelijke groet
Frank en Anand
Mooi verhaal , mijn ervaring was anders wij gingen meteen naar Mindelo en hadden een mooie box in de haven, alle info kunnen jullie terugvinden op Polarsteps, denk dat jullie van Mindelo gaan genieten.
Groet vanuit lockdown nl
Het is zo heerlijk, het lijkt alsof ik een boek lees maar dat jullie een soort van bibliotheek zijn die zijn eigen openingstijden heeft en aangeeft hoeveel pagina’s er gelezen mogen worden.
Iedere keer als ik de bladzijden gelezen heb, gaat “de bibliotbeek” dicht, en moet ik afwachten wat de nieuwe openingstijden zijn.
Eerlijk geloof me, zo lang geleden dat ik zo’n goed boek heb gelezen die me meeneemt in het verhaal.
Misschien omdat ik de schrijfster ken, ??
Ik merk dat ik gretig ben en het liefste dagelijkse openingstijden heb, maar ik weet dat is niet realistisch.
Wat wel fijn is voor mij, dat ik direct feedback kan geven, want dat was altijd wel een “onbedwingbare dwang”, die me ook vaak de das heeft omgedaan.
Ik kijk uit naar het volgende hoofdstuk.
Ondertussen wens ik Jullie een behouden vaart, want een witte kerst zal er wel niet inzitten.
Liefssssss
Ik ken de schrijfster niet, toch heb ik een zelfde leeservaring… Genieten.
Alweer gelezen met een lach. Wat een ervaring met Jay, nu het goed afgelopen is, is het kostelijk om te lezen! Slim en leep behulpzaam, oh wat moest ik erom lachen!
Maar ook goed dat jullie het leven op Sal gezien hebben, met het besef dat je gelukkig in een goed wereld-deel geboren bent, maar het dwingt ook respect af hoe deze mensen leven.
Inmiddels hebben we elkaar gesproken, Ik hoop dat je een hele leuke verjaardag hebt gehad Greetje op dit vriendelijke mooie eiland Mindelo. Veel plezier om met gezellige mensen een heel bijzondere kerstmis te vieren.
Haha, fantastisch geschreven weer! Echt heerlijk om te lezen.
En zo herkenbaar! In francofone Afrika zeggen ze: “Il faut me motiver” als je iets gedaan wilt krijgen (“Je moet me motiveren”) 😂
Ik hoop dat Red Moon weer zwart gespoeld is en dat jullie hele fijne feestdagen gaan hebben! Njoy 😘
Haha, welkom in Afrika. Dat hebben jullie al ervaren. Ze vragen voor alles geld en ook het woord “regardez” staat synoniem voor ” ik let op jouw spullen, maar daarvoor moet je wel betalen” En 1 euro is voor die kleine rakker een enorm bedrag. En 5 euro was bijna een maandloon!!! Maar een startkoordje is natuurlijk duurder. Kleine boefjes zijn het, brutaal maar vindingrijk!!!
Goede lering voor de verdere reis, zonder al te veel euro-schade, want dit zullen jullie nog veel vaker tegenkomen. Veel plezier in Mindelo, mooie plek om Kerst en Jaarwisseling met de bemanning van de buddy boten te vieren. BC standby