Op naar het blauw

“Black Moon, Black Moon, do you copy”, klinkt het over de radio. Zeiljacht Flyer ziet ons al van mijlenver op de AIS en vraagt of we wensen van de supermarkt hebben. “Jazeker”, juichen we. “Stokbrood en camembert!”. Na vijf volle zeildagen vanaf Suriname naderen we Martinique, het Franse eiland binnen de Cariben. Te midden van de Cariben. We hebben dus heel veel andere mooie eilanden links laten liggen. Letterlijk. Neem Trinidad en Tobago, Grenada, Saint Vincent en de Grenadines, Saint Lucia… Waarom varen we al deze mooie eilanden voorbij? En wat is ons verdere plan? 

Terwijl we in de Surinaamse jungle liggen, lopen we nogmaals de scenario´s langs voor onze verdere reis met als eerste stop: Martinique. Dat ligt al vast. Hoe graag we ook samen met zeiljacht Victoria verder de jungle in willen gaan, het weer is bepalend. Midden in de jungle hijsen we de antenne van hun satelliettelefoon (Iridium Go!) op in de mast om een vers weerkaartje binnen te halen. We zien een perfecte week in onze laatste visum-maand, dus die moeten we benutten. Daarnaast hebben we over een paar dagen een zoom-meeting met een nieuwe lichting vertrekkers, welke door Zeilen Magazine georganiseerd wordt.

Foto: Laatste zeil etappe op de Surinaamse rivier ©SY Victoria (inclusief omslagfoto)

Nieuwe lichting vertrekkers
Een klein jaar geleden zaten we nog aan de andere kant. Aan de andere kant van de oceaan en aan de andere kant van het spectrum. We moesten toen nog vertrekken en nu zijn we gastsprekers om onze ervaringen te delen met de bemanning van zo´n 60 schepen uit Nederland. Het voelt een beetje alsof we brugpiepers af zijn. Dezelfde prangende vragen en overpeinzingen als toen worden ook nu gesteld. Vaak is er geen eenduidig antwoord, soms kom je er pas achter na vertrek. We delen met name onze ervaring over het navigeren op de Corona-kaart, de communicatie met andere vertrekkers, ons verblijf in Suriname en wat ons vervolgplan is. Dat we uitgerekend Martinique als eerstvolgende bestemming hebben doet vooral ons zelf verbazen, want vorig jaar zeiden we tegen elkaar “Duizenden schepen in één baai, dat gaan wij écht niet doen!”.

Foto´s: Tijdens de zoommeeting vanaf Waterland Marina werden we afgeleid door een luiaard die even promotie kwam maken.

Naar de Cariben
Na twee volle maanden nemen we afscheid van Suriname; een land waar we ons behoorlijk thuis hebben gevoeld. Het voelt dus een beetje als opnieuw vertrekken. Maar dit keer weten we precies wat ons te wachten staat. De laatste overbrugging, de voorlopig laatste meerdaagse zeiltocht voordat we in de Cariben zijn. Het blauw! Doordat we tijdens de grote Atlantische oversteek af zijn gebogen naar Suriname hebben we nu geen wind meer van achteren, maar van opzij en soms zelfs van voren. Veel kans op squalls ook. Sportief zeilen dus. Eigenlijk geen doen om er ook nog bij te vissen…

En laten we nu juist dit keer de grootste vangst van het jaar hebben: een Marlin van ruim 1,5 meter. “Hoe moeten we die aan boord krijgen?”, roep ik zenuwachtig met het veel te kleine netje in mijn handen. De spitse snuit en prachtige hanenkam steken tussen de golven door boven water in ons kielzog; de ene keer aan bakboord, de andere keer aan stuurboord. Wat een gevecht. Na een half uur touwtrekken kijken we in haar grote, angstige ogen. Totdat de lijn knapt. Ze is bevrijd, met een glow-in-the-dark aasje als trofee. Teleurstelling en opluchting tegelijkertijd. We staken het vissen voor de resterende dagen.

Foto: Aan de windse koers met flinke golfslag

“We hebben lekkage!”, hoor ik Niels vanuit de voorpiek roepen. Het dekbed is aan bakboordzijde doorweekt en omdat we juist alle spullen van achteren naar voren hadden gestouwd, moet het nu weer omgekeerd. En dat al zeilend. Terwijl heel Nederland op zoek is naar paaseieren, zoeken wij ons een ongeluk naar kleine lekkages op romphoogte. Ons maantje lag sinds lange tijd langdurig op één oor, waardoor er steeds kleine beetjes zeewater via de stootlijst binnen sijpelde. Geen man overboord dus. Het voordeel van de aan-de-windse-koers is wel dat het een keer stil is in de boot; geen rammelende ditjes en datjes in de kastjes. We hebben heerlijk geslapen! Tijdens een ruige zee: de een op de bank en de ander ernaast op de grond. Tijdens een rustige zee: in de kuip onder de sterrenhemel!

Foto: Na vijf dagen land in zicht: Martinique 

Eerste en laatste eiland
Uitgerust varen we de grote baai van Martinique binnen. Tussen de honderden, honderden en honderden boten liggen Flyer en Neptune geankerd. We hadden niet verwacht dat we elkaar nog zouden zien tijdens deze reis. Het is dan ook erg leuk om elkaars avonturen van de afgelopen drie maanden live te kunnen horen. We pakken groot uit met Franse kaasjes, speciaal biertjes, rode wijn… De sterke verhalen smaken nog het allerbest. We zijn alle drie vanuit Kaapverdië vertrokken, in dezelfde week, maar in plaats van Suriname hebben zij de vele mooie eilandjes in het blauw bezocht. Inmiddels zijn ze nu op het (een na) laatste eiland gestrand om vervolgens koers naar Nederland te zetten. Voor hen zit de reis er dus bijna op. Een rond plan. In de zeilerswereld ook wel een rondje Atlantic genoemd.

Foto: Wachten om in te checken kan op slechtere manieren

Bubbel geklapt
“Over een jaar zal het toch wel weer allemaal normaal zijn?!”. Hoe stellig ik het ook zou willen zeggen, het blijft een grote vraag die vrijwel iedereen wel eens hardop stelt. Zo blijkt een jaar na dato dat de Caribische eilanden nog steeds moeilijk toegankelijk te zijn. Voor de tweede keer is de zogenoemde “Caribbean Travel Bubble” geklapt. Met deze bubbel was het doel dat je met een quarantaineperiode en negatieve test op eiland X ook naar eilanden Y en Z zou kunnen hoppen. Maar nog steeds heeft ieder eilandenarchipel zijn eigen regels en tarieven. Enkele eilanden zijn zelfs afgesloten, waaronder Trinidad en Tobago. Anderen vragen honderden en honderden dollars voor een enkele test. En soms nog een test. Of ook nog quarantaine kosten. Dit geldt momenteel voor Saint Lucia, Saint Vincent en de Grenadines. We begrijpen de aangescherpte restricties vanuit volksgezondheid, maar naar ons idee wordt het soms te commercieel uitgebuit. Ondanks dat is er genoeg keus. We ervaren nog altijd bewegingsvrijheid!

Plan in een notendop
Omdat we dit jaar nog niet naar de Pacific gaan, hebben we allesbehalve haast. Het eerdere idee was om dit voorjaar de bovenwindse eilanden te bezoeken (daar zijn we nu) en dan tijdens het orkaanseizoen (juni – november) op de benedenwindse eilanden te verblijven, bijvoorbeeld een van de ABC eilanden. Maar eenmaal op de benedenwindse eilanden is het moeilijk om terug naar boven te zeilen, dus waarom vlug, traag, vlug en vooral duur de eilanden aantikken? Het nieuwe plan is om Grenada als hurricane hole te gebruiken, waar we ook groter onderhoud aan Black Moon kunnen verrichten. Hopelijk zijn bovengenoemde eilanden daarna toegankelijker. Hetzij vanwege de maatregelen, hetzij vanwege de vulkaanuitbarstingen. De as van vulkaan Soufrière op Saint Vincent waait zelfs over onze boot, maar verder liggen we veilig in Martinique. We willen hier tot juni verblijven. Dit eiland is in eerste plaats zeer toegankelijk vanwege de gratis tests die je er bij aankomst en bij vertrek kunt doen. Het is een van de grootste Caribische eilanden met heel veel groen en uiteraard omringd door blauw. Blauwe baaitjes en blauwader-kaasjes!

Foto: Eindelijk op blauw water