No stress, Boas Festas

´Eigenlijk spelen we wel vals zo´, buig ik mee. ´En toch wil ik er heel graag heen…´. Als laatste troef verpak ik het als mijn verjaardag wens. Het duurt uiteindelijk een paar dagen voordat Niels overstag gaat. Je boot achterlaten is toch wel een ding. Dat doen we allebei niet graag, zeker niet achter het anker en al helemaal niet in Afrika. Maar hier op Mindelo zijn meerdere cruisers die we al kennen en dus ook een oogje in het zeil kunnen houden. En juist op de ochtend dat ik wil gaan boeken… Niels trommelt me uit bed: ´Er staat iets van 50 liter water in het motorruim!´. We gaan hozen. ´Zo laat ik de boot dus echt niet achter!´. De klussenlijst voor de grote oversteek wordt langer. Hoezo, no stress op Cabo Verde? Gelukkig bieden de feestdagen een fijne afleiding. En hoe…

Maar eerst de aankomst
“No stress”, de levensspreuk van de Kaapverdianen. Toegegeven, eenmaal op Sao Vicente voelen we het wel veel meer dan op Sal. Na een etmaal varen komen we aan in de grote ankerbaai van Mindelo, een echte stad vergeleken met Palmeira. Onderweg hebben we dan eindelijk een mahi-mahi binnen gehengeld. We berichten Philos (Jeroen & Vera) en Flyer (Oliver & Karlijn) dat we bij aankomst op sashimi trakteren. Het eerste feestje van velen wordt daarmee ingezet. Het is erg leuk om Oliver en Karlijn na 3 maanden te weerzien. Toevallig komen ze net terug van een weekendje aan de overkant: Santo Antao. Een prachtig groen eiland met een leuke B&B. Toen ik de panoramafoto´s zag, was ik meteen verkocht. Eén nadeel: je kunt er alleen met de ferry geraken en dat betekent je eigen boot achterlaten…

^De eerste mahi-mahi!

Maar eerst Sao Vicente
De stad Mindelo is precies zoals we het ons hadden voorgesteld. Mede beïnvloed door de boeken en internet dan. Ondanks de armoede heerst er een fijne vibe. Er zijn veel verzorgde mensen, sommige zelfs heel mooi, en dánsen dat ze kunnen! Op een parking, op het terras, waar eigenlijk niet kan ik beter zeggen. Je krijgt gewoon zin om mee te doen. ´Alleen hebben ze de 2 meter afstand niet zo goed begrepen´, grap ik tijdens een showtje. Ze dansen namelijk met zoveel mogelijk mensen binnen 2 meter! Maar de vrolijkheid en vrijheid is heerlijk om te zien. Oliver & Karlijn geven ons een praktische rondleiding door de stad: dit is een goede supermarkt, hier is de bakker, daar een fijne groentehal, de visafslag ruik je al, hier lekkere koffie en vóóral goede wifi, de wasserette, de taxi, dit steegje beter vermijden, etc. Last but not least, de cocktailbar. De rondleiding eindigt bij laatstgenoemde barretje aan een wit strand. ´Hier gaan we ook kerst vieren´, roep ik opgetogen. Een witte kerst!

Maar eerst mijn verjaardag
De 21^e ben ik jarig, de eerste verjaardag van huis. Eigenlijk vier ik het nooit echt. Collega´s waren vaak vrij zo vlak voor de feestdagen; familie, vrienden en wijzelf in de kerststress; of auto´s bleven thuis vanwege sneeuw. Vroeger, toen het nog sneeuwde in Nederland. Maar dit jaar kom ik er niet onderuit, zo bleek ´s ochtends al. De bekende squad roept ons op via de marifoon. ´Ja, Black Moon hier, over´, antwoord ik. ´Lang zal ze leven, lang zal ze leven…´, zingen ze (bijna) synchroon. En wanneer we terugkomen van belletjes met het thuisfront blijkt Black Moon versierd te zijn met slingers en ballonnen. Een perfecte verjaardag op onze party boat!

Tussen alle gezellige klets door bespreken we ook de opties voor de grote oversteek. Flyer ligt hier al een paar weken en willen graag de grote oversteek naar de carieb maken. Sommige cruisers zijn inmiddels aan de overkant en we krijgen wisselende berichten. Helaas voert ieder eiland zijn eigen Covid voorzorgsmaatregelen en dat kan soms een duur grapje worden. Zelf hebben we geen haast en staan nog steeds achter de keuze om eerst naar Suriname te gaan. Bovendien blijft het de komende week windstil en dat betekent dat we nog een tijdje met elkaar opgescheept zitten. We bedenken dus met onze instant-familie wat we zullen doen met de feestdagen voor de boeg.

^De Squad vlnr Flyer (wit), Philos (blauw) en Black Moon

Maar eerst nog dit…
Het is wasdag! We hebben al drie weken niet meer gewassen, dus dit gaat een hele dag duren. Dankzij de privérondleiding weten we al waar het is. Vera en ik maken van een nood een deugd met koffie en wifi tussen de wasjes door. Met onze enorme waszakken op onze super-handige-uitklapbare-steekkarretje karren we door de steegjes en over de grote markt richting de wasserette. We hebben veel bekijks. Omdat we als twee vrouwen daar lopen? Omdat we blank en vooral westers zijn? We passeren vrouwen met grote, zware manden op hun hoofden… ´Veer, ik voel me nu een enorme westerse huppeltrut met m´n steekkarretje. Moet je die vrouwen zien´. En zij kijken naar ons. Moet je die twee daar zien…

De volgende dag lopen we weer richting de markt, maar dan voor een taxi. We gaan namelijk naar São Pedro. We stappen uit in een krottenwijkje vlak langs het vliegveld Cesária Évora, vernoemd naar de Kaapverdiaanse folkzangers; bekend met het liedje Sodade. Vanaf een ietwat viezig strandje zien we enkele visserbootjes druk in de weer. De vissers wenken ons en wijzen naar het water. Om het bootje heen zien we steeds kopjes boven water steken: schildpadden! Dit bezorgt allesbehalve een sodade gevoel en zeker no stress. Dit avontuur smaakt zelfs naar meer en ik boek de B&B op Santo Antao voor de eerste week van januari.

^Zwemmen met schildpadden!

Maar eerst de Boas Festas!
We maken ons gereed voor de feestdagen. Kerstavond viert iedereen het op zijn eigen boot. Eerste kerstdag wordt een floating diner op de maan. Crew Flyer start met een heerlijke poke bowl. Wij serveren gegrilde kalkoendrumsticks; 2 uur in de oven, alsof het nog niet heet genoeg is, maar het was het waard! En crew Philos serveert hun laatste rode wijn uit Spanje en sluit met home-made zoetigheid. Een geïmproviseerd dobbelspelletje met tweedehandse bootcadeautjes maakt het kerstgevoel compleet.

Op tweede kerstdag gaan we naar de beloofde cocktailbar, waarna we licht tipsy aanschuiven bij de besproken sushibar. Naast drinken kunnen wij Dutchies ook behoorlijk eten, want de eerste gangen zijn bij lange na niet genoeg. Het is dan ook erg lekker. Terug bij de haven aangekomen zijn de mannen ineens verdwenen. Vere verklaart dat ze ergens nog een biertje zijn gaan doen. We nemen ook nog een afzakkertje op de haven en laten één dinghy voor de mannen achter. De volgende ochtend zie ik Niels naast me liggen. Gelukkig. Hoe het mogelijk is dat iedereen heelhuids thuis is gekomen is dan altijd maar een raadsel. Het heeft waarschijnlijk meer met geluk dan wijsheid te maken. Gedurende de dag vallen de ontbrekende puzzelstukjes in elkaar. Het script voor Hangover 5 is hier op de Kaapverdië geschreven…

^Niels vangt vis met de speergun en oliebollen bakken met de Squad vlnr: Karlijn, Greetje, Vera, Jeroen, Oliver en Niels

´Er moet wel oliebollen worden gebakken hoor´, roept Vera. Ze zorgt wel voor een beslag zegt ze. Maar niemand wil hun boot ervoor opofferen. Niels komt met het ideale plan. ´Wij hebben een campinggasstelletje en ik weet een ideale locatie´. Achter in de ankerbaai ligt een groot wrak, gekanteld op de bodem, zo zag hij tijdens het speervissen. En zo wordt op oudejaarsdag de grootste pan olie op het kleinste gasstelletje boven op het wrak de eerste cafetaria van de Kaapverdië geopend. We schrijven geschiedenis. En nu het vet toch heet is bakken we meteen frikandellen en frietjes. Echt heimwee voedsel. Dit keer hebben we wél een goede bodem gelegd voor de cocktails en uiteraard de champagne: Gelukkig nieuwjaar!

Santo Antao wordt uiteraard vervolgd…