Ne me quitte pas

“Dit is het zwaarste stuk”, moedigt Niels me aan. “Ik zie je bovenaan”. En weg is ie. Zwijgend trap ik door. Ik overweeg om het staand te proberen, maar vertrouw het nog niet helemaal. Het stuurasje begint harder en harder te kraken. Nee, gewoon blijven doortrappen. Spieren verzuren waarvan ik het bestaan niet meer kon herinneren. Het is dan ook twee jaar geleden dat ik voor het laatst heb gefietst. En dan nu op een vouwfiets. Correctie: ónze vouwfietsen! Toevoeging: zonder versnellingen. We mochten ze lenen van de werfbaas. “Op eigen risico”, voegde Vincent er nog aan toe. De fietsjes lagen ergens afgedankt en waren volgens hem kapot. Tussen de bootklussen door heeft Niels eraan gesleuteld. Als het bevalt adopteren we ze; de waterlijn is immers verhoogd. Dus. Laten we er eerst maar eens Hiva Oa mee verkennen.  

Eerste halte: begraafplaats
Het uitzicht vanaf de begraafplaats is fenomenaal. Twee beroemdheden zijn hier ten rusten gelegd. Het eerste graf dat we zien is meteen de populairste: Jacques Brel. De Belgische zanger is hier in de jaren ´70 zeilend aangekomen. Vervolgens heeft hij zijn schip verruild voor een klein vliegtuig om nog sneller en makkelijker te kunnen eilandhoppen. Bijvoorbeeld naar eentje met een ziekenhuis. Hij is zelfs een initiatief gestart om mensen met zorgnood te transporteren. Zijn graf ligt bezaaid met hedendaags handgeschreven steentjes. Het andere graf is even zoeken. Niet zo gek, want het is ook wat ouder. De Franse schilder Paul Gauguin uit de vorige eeuw. Een vriendje van Vincent van Gogh. Zijn collectie aan kleurrijke schilderijen portretteren voornamelijk Polynesische meisjes… Zijn graf wordt zichtbaar minder geëerd. Daarentegen is er een heel museum aan hem gewijd en zijn er cruiseschepen die complete Gauguin tours aanbieden.

^Begraafplaats Jacques Brel en Paul Gauguin op Hiva Oa

Tweede halte: museum
Al roetsjend van de bergheuvel fietsen we dwars door het centrum van Hiva Oa. De doe-het-zelf-zaak en het supertje kennen we inmiddels wel. We bekijken monumentale tiki´s op het artistieke plein vlak naast het museum. Hoewel deze naar Paul Gauguin is vernoemd, blijkt er ook een tentoonstelling te zijn ter ere van Brel. Helaas een apart entreebedrag. We kiezen voor onze Jacques. “Niet liever Gauguin?”. De madam achter de balie kijkt ons hoogs verbaasd aan. Snel verslapt haar overredingskracht en graait naast sleutels naar hernieuwde energie. Dan sjokt ze voor ons uit, de tuin in. We bewandelen een labyrint aan tiki´s. Ze opent de hangar en zet de schakelaar om. Brel zingt zijn lied: “Ne me quitte pas”. Oftewel: “Laat me niet alleen”. We proberen de inmiddels verbleekte Franstalige teksten te vertalen. Doen tussendoor een dansje. Als we na een tijdje nog steeds de eerste en enige bezoekers zijn, sluiten we de hangar in omgekeerde volgorde af en bedanken de madam. Meesterlijk cultureel bezoekje als je het ons vraagt.

^Tentoonstelling Jacques Brel en Paul Gaugain op Hiva Oa

Derde halte: liefdesbankje
In onze rugzak zitten twee mini-tiki´s uit buureiland Nuku Hiva. We zoeken een leuke plek voor een fotoshoot met deze Polynesische houten poppetjes. Pardon: vooroudergoden. Ieder eiland heeft zijn eigen karakters, maar voor heel de Markiezen representeren tiki´s hun voorouders of zelfs naar de eerste mens op aarde. Naar traditie breng je een offer aan een tiki voor goed geluk. Wij geven een creatieve draai aan ons liefdeskoppeltje. Ze representeren namelijk Niels´ ouders die 40 jaar getrouwd zijn. Natuurlijk is het jammer dat we daar niet in levende lijven bij kunnen zijn, dus dan bedenken we iets symbolisch. Ze reizen met ons mee totdat we ze persoonlijk cadeau kunnen doen.

^Traditionele tiki´s als familiecadeau

Vierde halte: werkplaats tiki
Zul je altijd zien. Is het jubileum net voorbij, ontdekken we een workshop om zélf tiki´s te maken. Toch nog steeds leuk om te doen, dus boeken we samen met de bemanning van Blue Beryl een workshop ergens boven de heuvel zonder internet. Echter, op de vooravond ontvangen we van collega-zeilers Windsong onze langverwachte bootonderdelen. Een nieuwe bevestiging voor een zonnepaneel, welke we op weg van Colombia naar Panama waren verloren. Een nieuw rupsbandje voor de autopilot, welke op de Stille Oceaan kapot is gegaan. En tot slot een mastplaatje om een van de verstagingen opnieuw te bevestigen; Niels ontdekte vlak na de grote oversteek een breuk dankzij een extra uitgebreide inspectie. Tja, dit doen zeilers nu eenmaal als een andere boot ontmast raakt. Ondanks we het zelf online besteld hebben, blijken twee van de drie bestellingen niet compleet of passend. We balen. Maantje komt altijd op de eerste plek, dus we laten de tiki-workshop schieten. Zeilers…

Vijfde halte: dinghy dock
“Macgyveren dan maar?”. Geconcentreerd knip ik 2mm van het 3cm brede rupsbandje. Vervolgens hecht ik met naald en draad de twee ingekorte uiteindes weer aan elkaar. Nog een strookje zeiltape erbovenop. En toch ook maar wat duct-tape voor de zekerheid. Een priegelwerkje, maar uiteindelijk hebben we weer een functionerende autopilot! De andere klus had meer voeten in de aarde. Of in de lucht eigenlijk. Niels heeft zowat een halve dag in de mast gehangen om het bewuste plaatje te vervangen. Ik ben de piccolo van de dag. Nadat ik Niels veilig van de begane grond tot aan de tweede verdieping help, volgt de emmer als zijnde hijsbakje. De ene keer gaat de accuboormachine omhoog, de andere keer de popnageltang. Op de werf laten we nog gauw de oude reserveplaatjes lassen, voordat het personeel aan hun lange Pinksterweekend begint. Na exact een maand is de mini-refit klaar!

^Niels in de mast, Greetje als piccolo

Zesde halte: achterkajuit
Nadat de fietsjes de hele dag eenzaam bij de dinghy dock hebben gestaan, krijgen ze weer de nodige aandacht. De beruchte helling is nog steeds een gevalletje tong op de knieën, maar oefening baart kunst. Het is de laatste rit op Hiva Oa. We maken ons op voor een nieuw avontuur. Hopelijk een ankerbaai waar we met mantaroggen en dolfijnen kunnen zwemmen. Met twee volle boodschappentassen komen we terug op de boot, gevolgd door twee volle zeilzakken met daarin, jawel, de vouwfietsen. De achterkajuit wordt heringedeeld. De waterlijn wordt gecontroleerd. Het kan nog nét, we laten ze niet alleen.