Moreel kompas

Beduusd komen we vanuit het ziekenhuis terug op Black Moon. De dag erop krijgen we onverwachts bericht dat zijn broer en twee zussen op Curaçao zijn geland. Opluchting. We regelen met Niels´ ouders om een aantal belangrijke bootonderdelen voor ons mee te nemen. Ik verifieer meteen of de huurauto en het huisje nog steeds in orde gaan zijn voor onze familieweek. Intussen ontvangen we bericht dat ons nieuwe zeil eindelijk op het eiland is, dus die kunnen we ophalen met de auto die we nog niet hebben. Niels bekijkt online het weer of er al een venster naar Colombia in zicht komt. Dan staat er nog een wachtrijtje aan familiebelletjes en leuke uitstapjes met vrienden op de planning. Tot slot willen we ook nog naar Klein. “Haha, we hebben het gewoon druk!”, app ik mijn zus.

Kakkerlakkencatamaran
We brengen familie Klinker naar hun broers boot, genaamd Little White Elephant. Onwennig stappen ze er voor het eerst aan boord. Ik hoor smorende kreten wanneer ze de kajuit in verdwijnen. Niels vertelde al hoe erg het er binnen aan toe is. Kakkerlakken overal, zelfs in bed bij klaarlichte dag. Zonder de nodige documenten stappen ze weer snel terug in het bootje. Ze hebben zo een gesprek met de behandelende arts, gaan op zoek naar het hondje, achter de huurscooter aan, de verzekering bellen en de politie om te vragen wat te doen met de boot. Helaas is het al duidelijk dat Sako er niet meer bovenop zal komen. We horen ze onderling discussiëren wat ze wat al die spullen moeten doen. “Als jullie iets willen hebben, zoals dit bootje of iets anders, zeg het maar, wij doen er toch niets mee”.

Naar het depot
“Op zich wel een aanlokkelijk aanbod”, begin ik. Niels knikt. “Ja, ik kan zo drie dingen opnoemen die we heel goed zouden kunnen gebruiken. Of een ander blij mee kunnen maken”. Een paar nachten slapen we allebei slecht. Ons geweten is aan het knagen. De beste man leeft immers nog en wij zijn al aan het muiten geslagen?! Dan krijgen we bericht van de familie dat Sako helaas is overleden. En de vraag of we kunnen helpen om zijn boot naar het depot van de Marina te brengen. Terwijl we op Little White Elephant varen – voor het allereerst op een catamaran – delen we mede dat we afzien van spullen, dat we enkel willen helpen. In gedachte bij Sako varen we naar de Marina, navigerend op ons moreel kompas.

^Little White Elephant

Casa Marcianos
Nadat de kakkerlakkencatamaran is overgedragen aan de botenmakelaar, halen we de genua op en maken we ons klaar op ons volgende familiebezoek. De dag voor aankomst van Niels´ ouders ontvangen we de sleutel van het naastgelegen huisje waar mijn moeder verbleef. Ondanks mijn appje een week eerder is er helemaal niet schoongemaakt. Werktuigelijk maken we alles zelf schoon. “Wat zijn dit voor zwarte puntjes in de besteklade?”, en begin te schrobben. Niels haalt een bus met ongediertebestrijding van de boot en sprayt in de kastjes. Nog geen minuut later zit er al een kakkerlak op mijn arm. Terwijl de keuken-huiskamer walmt, gaat Niels verder in de slaapkamer. Ik neem nog snel een douche, zodat we daarna deze Casa Marcianos kunnen laten luchten. “Okay, that´s it! Het zit vol met Amerikaanse kakkerlakken!”. Al slalommend vind ik mijn weg naar buiten en bel de verhuurder.

Nutteloos eiland
Of kakkerlakken een nut hebben is maar de vraag. Uiteraard bevinden ze zich in een voedselketen, dus zodoende profiteert er altijd iemand van. Dezelfde vraag kan over Curaçao gesteld worden. Omdat de opbrengsten van de Curaçaose agricultuur teleurstellend waren, de zoutpannen geen hoge opbrengst hadden en er geen edelmetalen te vinden waren, noemden de Spanjaarden het eiland “isla inutil”: nutteloos eiland. De verhuurder reageert niet, behalve dan dat hij aan het feesten is in Fuik baai. Onze lokale vrienden Steve en Denyse klimmen in de telefoon en regelen in no-time een supermooie accommodatie in de buurt. Met zwembad en al. Het blijkt niet alleen supergezellig te zijn om met locals op te trekken, maar ook erg nuttig.

^Op de valreep naar Klein Curaçao: zeilen, snorkelen en “steengrillen”. Het was een fantastische week met Wim & Andra!

Loco locals
Nog even over Steve en Denyse. Ze zijn zowat de enige locals met een zeilboot. De meeste lokale boten zijn voorzien van dikke motoren. Juist, meerdere motoren, waarbij het aantal pk het gehalte testosteron van El Capitan presenteert. Toen Steve en Denyse hun motorboot verruilden voor een zeilboot werden ze dan ook ´loco´ verklaard in de haven. Maar ze hebben een droom: een zeilreis. Ze zien vooralsnog alleen cruisers voorbij komen cruisen, dus vanuit Curaçao vertrekken wordt een primeur. Ter voorbereiding hierop helpt Niels Steve met wat bootklussen. En terwijl zij ons het hemd van de lijf vragen over onze reis, nemen ze ons op sleeptouw naar plekken waar de normale toerist niet komt. Het wordt nog lastig afscheid nemen zo. We geven ze nog één laatste tip: wacht niet te lang met vertrekken, er is immers nooit een perfect moment, maar ga voordat het te laat is.

Naar vaste land
“Ik zie een weervenster vanaf het vertrek van pa en ma”, zegt Niels. Deze willen we niet laten schieten, want na drie maanden zijn we wel toe aan een volgend hoofdstuk. Dat betekent dat we ons rondom alle uitstapjes ook op een driedaagse zeiltrip moeten voorbereiden. Wat we niet hoeven te doen is bevoorraden, aangezien alles op dit eiland veel duurder is; dit in tegenstelling tot Colombia. Want ja, werkelijk álles wordt naar Curaçao geïmporteerd. Maar voor ons is het weldegelijk een nuttig eiland geweest. We hebben er mooie vriendschappen gesloten, fijne familie bezoeken gehad, ons duikbrevet behaald, een stukje oceaan verbeterd, nabestaande geholpen en belangrijke onderdelen ontvangen om onze reis te continueren. We exporteren hele bijzondere herinneringen!