Linke soep

“Heel houden” verbijt Niels in zichzelf. Buiten giert het. We zitten binnen op de bank, beide gepekeld, alles plakt. De kuip is al dagen onleefbaar. “Meer dan ooit moeten we het schip vanaf nu heel houden” verduidelijkt hij. Het tuig, de motor, de zeilen, wij zelf – we krijgen er flink van langs. Voor ons geen passaatwindje met een lichtweerzeil op de Indische Oceaan, maar golven van zo’n vier meter hoog en de zeilen zo klein mogelijk. Al vijf dagen surfen we over denkbeeldige daken. Vliegende vissen zweven tientallen meters tussen de golven door. Soms landt er eentje op dek. Angstvallig zie ik hoe het kontje van Black Moon keer op keer maar nét over die ene hoge nok gelift wordt. Af en toe zit er een freak wave tussen, die breekt dan tegen de romp en walst zonder pardon aan boord. Het spoelt de lijnen van de kuipbanken zo de wastobbe in. De indringer maakt ons gefrustreerd en maantje overstuur. Bij iedere val lopen we namelijk uit koers. Het voorzeil, dat net is gerepareerd, valt dan in om vervolgens met een zwiep terug te slaan. KEBENG! We voelen het binnen schudden. Onze hoofden schudden mee. “Linke soep.”

Vertrek uit Thailand over een kalme oceaan

Zeeziekte voorkomen
Altijd wanneer het spannender op zee wordt, dan gebeuren er twee vreemde dingen bij mij. En beide hebben met eten te maken. Of met vluchtgedrag wellicht. “Moeten we niet alvast wat eten dan?” is mijn primaire reactie wanneer er zwaar weer op komst is. Ik heb namelijk een hekel aan een hongerig gevoel, aan acrobatisch koken en al helemaal aan het weggooien van vers voedsel, simpelweg omdat we er geen energie meer voor hadden. Bovendien weet ik door schade en schande dat tijdig eten niet alleen voorkomt dat ik hangry word maar ook zeeziek. Daar liep ik in het begin van onze reis namelijk nog mee te sukkelen.

Vijf tips om zeeziekte te voorkomen:

1. Nooit meer op lege maag vertrekken met de gedachte “we lunchen onderweg wel”, dan ben ik namelijk al te laat.
2. Ieder 2 uur iets kleins en zo mild mogelijk eten, zoals crackers, nootjes of fruit. Geen alcohol en koffie, zowel vlak voor vertrek als tijdens, het beste is gewoon water.
3. Een paar maaltijden voorbereiden, zodat het alleen nog opgewarmd hoeft te worden of zelfs koud kan (zoals pastasalade) of iets kant-en-klaar uit blik.
4. Zoveel mogelijk buiten in de kuip blijven, naar de horizon kijken, slapen of gewoon liggen met ogen gesloten.
5. De eerste wacht nemen om aan het donker te wennen en lang lezen/schrijven vermijden; hoera voor podcasts en voorleesboeken!

Volle maag
Sinds een jaar heb ik met het tegenovergestelde te maken: obstipatie. Dit tot grote hilariteit voor Niels. De grappen zijn namelijk niet van de lucht. “En?” controleert hij steeds wanneer ik gefrustreerd van het toilet kom. “Ah eens even opsommen wat er nog allemaal in zit” vervolgt hij dan. “Pad Thai als lunch, de Massaman Curry op de avond voor vertrek, havermoutpap als ontbijt, …” Met alle risico’s van dien zet ik toch maar een pot koffie. Nog meer tips, iemand?

Oh maar nog even over die Massaman, mijn favoriet, een curry op basis van pindasaus, superlekker als je een peanut butter lover bent. We ontdekten het pas in onze laatste week, dus wij de resterende week. “Waar wil je eten?” Ik wijs het bekende tentje aan. “Waar wil je zitten” Ik wijs ons tafeltje aan. “Wat wil je bestellen?” Ik wijs de menukaart af. “Serieus, wil je niet ‘s wat anders proberen?” Uiteindelijk bestelt Niels ook zijn favoriet: Pad Thai. Ik denk dat we ons portie avontuur afdoende is. Het spotgoedkope eten aan wal gecombineerd met de hitte aan boord, maakt dat we weinig zelf koken. Ik mis dan een stabiele basis om me terug te trekken, te ontspannen. Zowel op de ankerplek als aan wal en helaas nu ook op zee…

Vliegende vissen
Nu is er weinig van de Thaise keuken dat niet lekker is. Alhoewel we de Jumping Fish Salad toch niet zo aantrekkelijk vonden. Het doet me denken aan de vliegende vissen op dek. Die schijn je ook te kunnen eten, maar het zijn de ergste stinkers en laten veel vettige schubben achter. Ik weet het, tijdens deze reis zijn we verwend geraakt door de verse tonijn en mahi-mahi. Maar toch is het bizar lang geleden dat we er zo eentje aan de haak hadden. En ook nu zijn de condities er niet na om de hengel uit te werpen. Na vijf dagen komen de crackers en instant noedels m’n neus uit. Letterlijk. Ik weet niet meer waar ik het laten moet.

Kookcursus
Ik had me nog zo voorgenomen om een Thaise kookcursus te volgen – helaas geen tijd en energie of een andere smoes. Te toeristisch wellicht. De Thai zijn niet alleen goed in de keuken, zowat in alles wat met handarbeid te maken heeft. Van naaiwerk tot massages. Ze doen er alles aan om klanten binnen te halen en ze tevreden te stellen. Iets met een happy end. Iedere keer wanneer we door ons favoriete eetstraatje lopen, zien we hoe blanke mannen naar binnen worden gelokt om een potje te uh poolen ofzo. Eén keer ben ik voor de gein áchter Niels aan gaan lopen. Grappig en droevig tegelijkertijd.

Hongerige zon
Wijzelf zijn zeer tevreden klanten. Niet van het poolcafé of de massagesalon, maar van de Rolly Tasker zeilloft. Ons voorzeil is namelijk opgelapt. Wanneer de taxi ons voor de deur afzette, kwamen twee dames met een steekkarretje naar buiten gesneld. Als een gewonde op een EHBO-post werd de patiënt naar binnen getransporteerd, gediagnostiseerd en uiteindelijk geopereerd. Routinematig ontvouwen de dames het zeil waar het twee jaar geleden is geproduceerd. Wanneer we naar de schavielschade wijzen en zeggen dat we er maar liefst 12.000 mijl mee hebben gezeild, zien we een plaatsvervangende trots. “Ze zijn altijd bang dat er een fout gemaakt is” verklaart Mikael die ons vervolgens een uitgebreide rondleiding door de loft geeft.

De dropbag zorgt dat het grootzeil beschermt is tegen UV en helpt het zeil makkelijker strijken

Zodoende komen we erachter dat ze ook canvas werk doen. Ons canvas, dat destijds in Nederland gemaakt is, begint echt aan z’n einde te geraken. Opgegeten door de zon. We laten alvast een nieuwe hoes voor het grootzeil maken. Dit keer eentje van Sunbrella en met UV beschermde stiksels. De buiskap en bimini kunnen we nu in deze zinderende hitte niet wekenlang missen. Hopelijk houdt het tot aan de Middellandse zee vol.

Routine
Me vastklampend aan de inmiddels fragiele buiskap stap ik voorzichtig over de kuiprand. Een golf klotst door het gangboord. Het water komt tot aan mijn enkels. Ik trek aan de reeflijnen, terwijl Niels vanaf de mast het grootzeil beetje bij beetje laat zakken. Een routineklus bij zwaar weer, ‘s nachts staan er altijd net wat meer knopen. Of het lijkt gewoon spannender in het donker. Met een zwiep word ik terug de kuip in gelanceerd; de bimini zegt KRAK! Het reven is dan ook zowat het enige ritme, want onze persoonlijke routine aan voldoende slaap, gezond eten en tijdig toilet maken zijn ver te zoeken. Met slechts een zakdoekje op zeilen we de zesde nacht in. Half way point tot aan de Malediven. Echter, we zagen dat het weer voorbij Sri Lanka alleen maar zwaarder wordt. Ik trek m’n keutel nog wat verder in.

Noodstop
“Heel houden” benadrukte Niels al vanaf vertrek. Toen we met lichte wind Zuidoost-Azië verlieten kregen we nog een fijn souvenirtje mee. Een kluwen aan vislijnen rond de schroef. Midden in de nacht is Niels dus het water in gegaan om de lijnen los te snijden. Gelukkig viel de motor met een BAM! uit en was het redelijk makkelijk te verwijderen. Om eventuele verdere schade te controleren én het tuig te sparen, besluiten we een paar dagen in de baai van Sri Lanka te schuilen. Even uitrusten, enne ontspannen zeg maar.