Wind mee, stroom tegen

“Doe een stapje naar voren, doe een stapje terug”. Het lijkt wel een foute carnavalskraker hier in Frans-Polynesië, maar voor ons geen polonaise. We zijn nog steeds in volle voorbereiding op het volgende hoofdstuk met een ritme dat het één wordt gemaakt en het ander breekt. Gilly is ergens in een hoekje gekropen, een spoor van oranje kattenhaar dwarrelt door de kajuit en de kuip om ons heen. Zo schrok ze van het gebeuk op de golven toen we koers op Tahiti zetten. We hebben wind mee, maar stroom tegen. “Ik dacht dat het een lekker zeiltochtje zou worden?” roep ik vanaf het achterdek terwijl ik de duiktanks opnieuw vast probeer te sjorren. Niels staat achter het roer. De elektrische autopilot is nog steeds buiten gebruik; hopelijk kunnen we ´m vanaf morgen repareren. Dan verruilen we Gilly voor de pakketjes die haar baasjes uit Amerika voor ons mee hebben genomen. Binnenkort verlaten we Moorea en gaan we verder! Of toch een stapje terug…?

“Hey” wijs ik. “Wat drijft daar nou?” Niels verlegt koers om polshoogte te nemen. Er drijft iets plats in de kleuren groen en geel. In gedachten gaan direct alarmbellen af; het zal toch geen nood-iets zijn ofzo peins ik. “Nee, het is een kajak”, juich ik. “Ja, zo eentje die locals gebruiken om mee te vissen”, merkt Niels op. Er is alleen geen hengel te zien en ook geen visser. We nemen de op drift geraakte kajak op sleeptouw. Het ding surft van links naar rechts. “Online is er niets als verloren opgegeven” grijns ik. De dag erop verkopen we ´m voor een leuk prijsje en zo doen we weer een stapje naar voren.

^ Kajak op sleeptouw, frisse kuiptent, elektrische autopilot repareren

Voorjaarsschoonmaak
Inmiddels eist de zon z´n tol. Het canvas begint her en der te scheuren en een aantal ritsen werken niet meer. Ik had een leuk tweedehands naaimachientje te koop zien staan, maar tijdens de demonstratie brak het ding zowat in tweeën. We doen weer een stapje terug door de klus uit te besteden. We kennen een Spaans stel met een semiprofessioneel atelier aan boord. De verdiensten van de kajak gaat zowat rechtstreeks naar de Spanjolen. Tussendoor maak ik gretig gebruik van de wasserette in de Marina en doen we een grote “voorjaarsschoonmaak” aan boord. Na een paar dagen zijn zowat alle kattenharen verdwenen en staat er een frisse tent over de kuip. Het voelt weer lekker ruimtelijk en opgeruimd aan boord.

^Met de hand sturen want de elektrische Autopilot is nog kapot 

Klussen afwerken
Met de benodigde pakketjes gaan we terug naar Moorea om de laatste klussen af te werken, zowel op Black Moon als op de twee boten van onze vrienden. Het is een knobbelige oceaan en de wind komt in een tijdsbestek van een paar minuten letterlijk “van voor, naar achter, van links, naar rechts”. Echt waar, ik verzin het niet. Niels stuurt wederom met de hand en lijkt er zelfs wel lol in te hebben om zo van de golven te surfen. Bij “thuiskomst” neem ik het roer over om Black Moon op een goed plekje te manoeuvreren, terwijl Niels het anker laat zakken. “Het stuurt raar…” merk ik op. Met een roer-aan-een-scheg heb je altijd een afwijking bij het achteruitvaren, maar dat zijn we gewend. “… alsof er geen roerdruk is!”

^Manoeuvreren op de ankerplek

Hoofdpijndossier
Niels duikt de achterkajuit in en opent het hoofdpijndossier. “Draai eens aan het stuurwiel” roept hij door het achterluik. Ik draai van links naar rechts. “Ja, het kwadrant is helemaal uit positie joh!” hoor ik. En zo zijn we een halve dag zoet met het ontmantelen en her installeren. De zelf tappende moeren zijn uit zichzelf losgedraaid. Er leek nog een minuscuul barstje te zien op het laswerk, maar wellicht was dat al zo en zijn we gewoon bevangen door onzekerheid en stress. De vorige keer waren we wellicht te voorzichtig geweest met aandraaien uit angst dat het kwadrant weer zou breken. We hebben er allebei buikpijn van. Ik repeteer in mezelf: het gaat er niet om wat er gebeurt, maar hoe we ermee om gaan. We installeren het opnieuw en draaien het dit keer snaarhard aan; ieder moertje om de beurt iets strakker. We spreken af dat we het kwadrant na iedere tocht even controleren.

^Het stuurkwadrant opnieuw installeren

Uit de wurggreep
Het lijkt wel alsof Moorea ons in een wurggreep houdt. Eerst de falende startmotor waardoor we niet weg konden, nu weer het kwadrant, dan een mastlier die spontaan in duigen valt en nog meer van hetzelfde liedje. Na zes maanden zijn we Moorea nog steeds niet beu, maar we voelen dat het tijd is om door te gaan. Inmiddels kennen we steeds meer zeilers die hier jarenlang rond cruisen en het klinkt erg verleidelijk, want er is nog zoveel te ontdekken op Frans-Polynesië. Met een Europees paspoort heb je geen visum nodig en je boot mag twee jaar blijven (daarna moet je ´m invoeren tegen 7% van je bootwaarde). Maar dit is niet onze eindbestemming. We voelen allebei de drang om nog grote stappen vooruit te nemen: Tonga, Cook, Fiji, Nieuw-Caledonië, Australië, Indonesië…

Maar zover is het nog niet. Het cycloonseizoen is namelijk nog niet voorbij. We gaan eerst nog een aantal andere eilanden en atollen ontdekken. Terug naar de Tuamotus waar niets groeit behalve kokospalmen, waar bijna niets te koop is behalve zwarte parels, waar bewoners afhankelijk zijn van regen om te drinken, waar je surft op golven in plaats internet. Dat is in vele opzichten een stapje terug. Terug in onze route, terug in comfort, terug naar basis levensbehoeftes, terug naar de essentie van onze reis, terug naar “Op een onbewoond ei-ei-eiland”.