In the deep space of the sea…

“Dit gaat niet goed”, denk ik in mezelf. Met mijn ogen stijf gesloten word ik op 5 meter diepte door het water gesleurd. De bedoeling is dat ik samen met mijn instructeur van a naar b zwem en ik dan mijn snorkelsmasker weer opzet en leegblaas. Het masker houd ik krampachtig in mijn handen voor me uit; als een oud vrouwtje die haar handtasje wil beschermen. Mijn hart begint te bonken. Mijn ademhaling gaat steeds sneller. Dit mag niet volgens de theorie; heb ik gisteren nog geleerd. Ik schud mijn hoofd, wuif één hand. Onderwater oogt dat alles in slow motion, maar ik doe het toch echt resoluut. Dit is een noodsein! Hans, de duikinstructeur, merkt het direct en pompt met een paar drukken op de inflators beide jackets op. Snel schieten we samen naar boven en drijven. Ik open mijn ogen. Ze zijn alsnog zout geworden, maar dan van tranen. Ik baal. Een paar keer diep ademhalen en ik laat me weer onderdompelen. We gaan tot 18 meter diepte…

Langgekoesterde wens
Nog voordat we op wereldreis vertrokken beloofde Niels me een duikcursus. Dit is iets wat ik al heel lang wil doen, maar liever niet in ons kikkerlandje net als Niels twintig jaar geleden. We besloten dit ergens in de Carieb te doen. Niels doet met me mee, want zijn duikkennis is vanwege al dat zeilen iet wat verwaterd. In Martinique hebben we al prachtig gesnorkeld en gefreedived, maar de Franse taal leek ons niet zo´n goede basis voor een duikcursus. Het oefenen met oren klaren daarentegen wel. Dus na al dat watergetrappel is een duikcursus in Curaçao in vele opzichten perfect: de Nederlandse taal, wederom een langer verblijf en – last but not least – de onderwaterwereld is hier minstens zo prachtig!

Nieuwsgierig om te duiken
Op slechts 5 minuten dinghy-afstand vinden we duikcentrum CURious2DIVE. We maken een praatje met eigenaar/instructeur Hans Pleij; puur ter oriëntatie. Nog voordat ik terug kan krabbelen hebben we ons ingeschreven voor een driedaagse duikcursus: SSI Open Water. Het fijne aan deze school is niet alleen dat het voor ons zo dichtbij is, maar ook dat Hans met maximaal 4 cursisten duikt. Geen massale bedoening dus. En met een beetje geluk zit het klasje niet vol en hebben we privéles. De 5 duiken staan direct de week erop al gepland en we kunnen nagenoeg direct starten met de onlinetheorie. Gewoon vanaf ons maantje. We dompelen ons een week lang helemaal onder en absorberen de lesstof als een zeespons.

De theorie – 10 Funfacts

• Onze planeet bestaat uit 72% water
• Waterplanten zorgen voor 85% van onze zuurstof
• Koraal bestaat uit heel veel organismen; er zijn zachte – en harde koralen
• Koraal mag je niet aanraken, want dan beschadig je de slijmlaag en je kunt jezelf bezeren
• Met de SSI Open Water mag je tot 18 meter diep duiken
• Na een uur duiken verbrand je 600-700 calorieën; gelijk aan een uur joggen!
• Je mag nooit direct naar boven gaan bij dieper dan 5 meter vanwege stikstof in het bloed
• Oren klaren kan door je oren te klikken, je kaak te bewegen of zachtjes met je neus dicht te blazen
• Met gebarentaal kun je tijdens een duik elkaar het hoognodige duidelijk maken
• Je moet altijd met een buddy duiken

De praktijk
Een van de eerste lessen is het klaren van je duikbril. Oren klaren kunnen we al, maar de duikbril klaren is nieuw voor mij. Nu was ik tot een half jaar geleden nogal een paniekvogel in de zee. Het lukt me niet eens mijn snorkel leeg te blazen, kreeg altijd een slok zout te veel binnen en kramp in mijn voeten. Zo´n type ja. Dus deze duikcursus is voor mij echt ver uit mijn comfortzone. En dat blijkt maar weer. Hans doet het voor, Niels volgt. Mhh, fijn zo´n miniklasje, nu ben ik al aan de beurt. Ik druk de bovenste rand van mijn bril tegen elkaar en laat er wat zeewater in sijpelen. De oplossing: adem door je mondautomaat in, druk met twee wijsvingers op de bovenrand van je bril, kantel met je duimen de onderrand naar voren, blaas door je neus uit en plaats de bril terug. Klaar is Kees. Het klinkt zo simpel. Ik weet niet precies hoe, maar mijn neus was alsnog gepekeld.

Next level
Hans spreekt me voor het eerst serieus toe: “Je verzet je tegen het zeewater; je moet accepteren dat je holtes zout worden”. En deze oefening moet uitgerekend ik onder de knie krijgen, want volgens Hans heb ik een “beperking”. Vanwege mijn brede lach, is de kans dat er plotseling water in mijn bril komt veel groter dan bij anderen. Laat Hans nu ook gespecialiseerd te zijn om les aan gehandicapten te geven, dus dan moet het toch wel goed met mij komen?! De next level is om deze truc op 5 meter diepte te doen en dan de bril helemáál af. In de praktijk kan het namelijk zomaar gebeuren dat je een trap of een por van een andere duiker krijgt en je bril verliest. En dan moet je kunnen handelen zonder in paniek te raken. Dus, paniekaanval: check. Poging twee, dit keer met ogen open: check!

Lucht- en snotbellen
En dan zijn we ineens op 18 meter diepte. We zweven boven een enorme muur van gekleurd koraal met daarin de mooiste vissen, planten en andere organismen waar ik het bestaan niet van wist. Het voelt alsof ik me IN het aquarium van mijn opa verstopt heb; waar ik altijd mijn wipneusje tegen het glas aan drukte. Dat was nog veilig. Maar dit is zoals het hoort te zijn. De vissen zwemmen vrij en wij zijn te gast. Onze flessen zijn nog iets meer dan een kwart vol en dat betekent dat we langzaam naar boven moeten. Onderweg zie ik voor het eerst een zeepaardje. Hans wees ons erop. Met het staartje om een takje koraal gekruld hebben we extra tijd voor verwondering. Ik glimlach, mijn bril loopt vol, we komen boven, ik doe mijn snorkelset af, snot overal… Hans en Niels kijken dit keer mij verwonderd aan.

Loodzwaar
Er zijn te veel vaardigheden om op te noemen: hoveren (zweven), kramp in been verhelpen, ademautomaat delen, gebarentaal, navigeren, jacket manueel opblazen, jacket op diepte af en aan doen, loodgordel op diepte af en aan doen… Een regel van Hans is dat als je een loodje laat vallen je zelfgebakken appeltaart moet trakteren. Dus de avond voor de finale duik stond ik, tussen de oefenexamens door, een appeltje met Niels te schillen. Want niet ik, nee, Niels had een loodje laten vallen! Dit mag best verklapt worden aangezien hij in alle andere onderdelen uitblonk. Niels ligt op bed een aflevering van ontdekkingsreiziger Jacques Cousteau te kijken; zijn jeugd herleefd. Het fijne aan deze cursus vonden we de mix tussen het oefenen van vaardigheden en ultieme beleving. Je stapt zo vanaf het strand de kraakheldere zee in, doet wat oefeningen aan het begin en/of aan het eind en alles daartussenin is puur genieten van de onderwaterwereld.

Finale duik
Vanaf Director´s Bay sjokken we voor de vijfde keer in ons astronautenpak het water in om na slechts tientallen meters een ravijn in te tuimelen. Gewichtsloos, in slow motion, op een andere planeet. Ik bedenk me dat dit gevoel misschien wel dichts nadert als een astronaut op de maan. We maken de mooiste duik tot nu toe richting de inmiddels bekende Tugboat. Daar op 15 meter diepte wenkt Hans Niels en gebaart hem zijn masker af te doen. Tegen mij gebaart hij gewoon mee te zwemmen. Rustig pendelen we van a naar b en kundig vervolgt Niels de stappen. Dan kijkt Hans mij aan met een blik van “vrijstelling”. De keuze is dus geheel aan mij en ik gebaar hem om het toch te doen. Het ging perfect. Hans applaudisseert in slow motion, geeft me een boks en zet zelfs zijn rode petje voor me af. Ik grijns van oor tot oor! Dat laatste was weer niet zo handig, maar het geeft niet, ik weet inmiddels hoe het moet. Eenmaal boven wend ik me naar Niels om hem een dikke zoen te geven. “Uhh, eerst even je snoet afvegen!”.