Draait alles om de maan?

“Heb je mijn leesboek gezien?”. Niels draait zich naar me toe en knikt in de richting van mijn hoofdkussen: “Daar, onder de slijptol”. Een paar draaiende regels later vallen we allebei uitgeput in slaap om er vervolgens ´s nachts een paar keer uit te gaan. Dit keer niet om de zeilen te trimmen of om het anker te checken, maar omdat het zó ontzettend heet is. Ons maantje staat op het droge, waar ze van top tot teen vertroeteld wordt. “Draait dan werkelijk alles om de maan?”, vraag ik mezelf soms af. Want ja, zonder haar waren we hier niet. Maar gezien de vragen die we de afgelopen weken ontvingen, draait het toch ook vaak om ons. Want ja, zonder ons waren we hier geen van drieën. 

Het is windstil. Ons maantje staat op zes poten in de brandende zon op een scheepswerf in Martinique. Bewapend met de slijptol, krabbers, huiddoorvoeren, zeekranen, verfrollers en blikken antifouling draaien we vijf dagen lang rondjes om en in de maan. Zo heet hebben we het nog nooit gehad. We zweten en zwoegen ruim 12 uur per dag om binnen de afgesproken tijd weer te water te kunnen. “Het zweet loopt in m´n ogen!”, puft Niels terwijl hij tot en met zijn schouders in de minikastjes chirurgische handelingen verricht om een van de zeekranen te vervangen. Als een volleerde OK-assistente dep ik geregeld zijn voorhoofd. Zodra zelfs zijn enkels beginnen te zweten las ik een pauze in. “Kom, even buiten opdrogen. We hebben ook een paar leuke vragen gemaild gekregen”.

Q: Denken jullie ooit, nu zou ik wel even in een huis willen wonen voorzien van alle gemakken en luxe?
A: Ja, vooral NU we op de werf staan, maar we vinden het geld niet waard om een ander huisje te huren. We zijn natuurlijk gewend geraakt aan die gemakken en luxe. Wonend op een boot kost alles veel meer tijd – koken, wassen, klussen, boodschappen, reizen – maar tegelijkertijd hebben we daar ook de tijd voor. Mochten we ooit weer in een vast huis gaan wonen, dan zal dat zeker niet iets soortgelijks zijn als hiervoor. We dromen ooit van een simpel huisje met veel bewegingsruimte eromheen, want ook dat is luxe.

Q: Is jullie gevoel van 1 jaar reizen nog een soort gevoel van vakantie of is dit nu echt ons leven!?
A: Het is absoluut geen vakantie haha! Het lijkt soms zelfs een full-time baan, maar dan klussen we op tropische plekken met steeds een ander uitzicht en werken we niet standaard van 9 tot 5. Een vakantie is een korte onderbreking/ontsnapping van je dagelijkse leven. Dit lijkt meer op een onderneming. Het is ons echte leven zolang we dat kunnen/willen financieren. Een veelvoorkomende uitspraak is dan ook:

Q: Hebben jullie zeemansbenen/misselijkheid aan land?
A: Tijdens onze eerste langdurige zeiltochtjes samen, zo´n 10 jaar geleden, leken we wel een slechte imitatie van Jack Sparrow zodra we aan land kwamen. Maar nu hebben we nooit meer zeemansbenen aan land. Vreemd genoeg ben ik sinds vertrek, wanneer we aan een overtocht beginnen, altijd een paar dagen lichtelijk zeeziek!

Ondertussen op de maan
Nu de boot uit het water is, koelt het niet meer af ´s nachts. Het is inmiddels 35 graden binnen! Om de bedtijd zo lang mogelijk uit te stellen kijken we ´s avonds een filmpje in de kuip. Niels valt halverwege in slaap. Normaal gesproken roep ik hem tot drie keer toe om ook naar bed te komen, maar dit keer… Als een zeester bezet ik het gehele bed – samen met de slijptol en her en der reserve motoronderdelen dan – en zet de blower op standje orkaan. Hierdoor hoor ik ook die ellendige vampiertjes niet. Twee muggen in één klap zeg maar. Het onderwaterschip is inmiddels voorzien van nieuwe antifouling; een goedje om aangroei van zeeleven tegen te gaan dat ongeveer een jaar effectief is. “Waar zal het volgend jaar zijn”, droom ik weg. “Wellicht Nieuw-Zeeland of Australië?”. Die vraag kunnen we nog niet beantwoorden, maar de volgende wel…

^Schuren, lakken en huiddoorvoeren vervangen

Q: Hoe voelt het als op open zee zit, en er is geen ander schip of zeilboot in de buurt voor hulp bij een storm of mankement aan jullie boot?
A: Dat voelt heerlijk! Juist andere schepen, en soms ook land, is gevaarlijker dan open zee. Je moet namelijk continue rekening met ze houden om een aanvaring te voorkomen. Zolang er geen andere schepen zijn, hoef je alleen maar op je eigen schip en koers te letten. Dan heb je dus ook de tijd en ruimte om iets te repareren bijvoorbeeld. Mocht er echt een noodsituatie zijn, waarbij we het schip moeten verlaten, kunnen we hulp inschakelen (via satelliet en/of marifoon) en als laatste redmiddel hebben we ons reddingsvlot nog. In dat geval worden we misschien wel een beetje bang haha.

Q: Hoe lang heeft het bij jullie geduurd om je comfortabel te vinden in het onderweg zijn (het onthaasten, loslaten, accepteren, etc.)?
A: Het loslaten van ons oude leven: direct. Het onthaasten hebben we voor het eerst op Porto Santo ervaren; ons eerste tropische eiland. Hiervoor was het drie maanden op doorreis langs de kust wat best lastig te bezeilen was. In Porto Santo was het voor het eerst heel relaxed qua C-maatregelen en daar ontmoetten we voor het eerst andere internationale cruisers die nog geen vaste vervolgplannen hadden. Heel inspirerend. Nu in Martinique zijn we wederom in een nieuwe fase aangekomen, daarover later meer.

Q: Wat zijn de do´s en dont´s bij freediven?
A: Ook een leuke vraag! In een notendop. De do´s extern: een goede uitrusting, bestaande uit snorkel, bril, flippers, loodgordel, pak en handschoenen (ter bescherming tegen koraal, zee-egels, lionfish, etc.). De do´s intern: vanaf begin tot eind rustig blijven, vooraf een paar keer diep ademhalen, tijdig oren klaren, geen onnodige bewegingen maken, etc. De beste tip misschien wel: ik ben gaan oefenen door mezelf via de ankerketting naar beneden te trekken om energie te besparen en om de paar meter blijven hangen om oren te klaren. De dont´s zijn dus alles tegenovergesteld van hierboven!  

Q: Is het moeilijk om een (zee)dier te doden?
A: Ligt eraan. Ons allereerste makreeltje op de Noordzee vond ik moeilijk, vooral met dat gespartel, maar het feit dat we vis (en vlees) eten en dit de meest pure vorm van consumeren is, vinden we het wel zo eerlijk om het zelf te kunnen. Hoe we de vissen doden staat hier beschreven, dag 11 tijdens onze Atlantische oversteek. Het speervissen is iets makkelijker, omdat het van een afstandje is en je ook ziet welke vis je gaat doden. Met een hengel achteraan je boot kun je ook zomaar een Marlin aan de haak slaan, dat was niet grappig!  

^Het onderwaterschip wordt twee keer in rode antifouling gezet en tot slot het eindresultaat!

Ondertussen op de maan
De laatste volle klusdag is de aller heetste. We denken nagenoeg klaar te zijn, dat we rustig aan kunnen doen of wat extra ´nice to have´ klusjes, maar juichen te vroeg. De watertestjes op het droge blijken niet geheel onverstandig. De huiddoorvoeren lijken wel waterdicht – al weten we dat pas zeker totdat ons maantje weer half onder is gegaan – alleen de zeekranen persen nog steeds drupjes water uit de metalen koppelstukken. De drie zwetende bochtjes worden opnieuw door vier zwetende oksels gedicht. De minikastjes zijn er blijkbaar ook om in te schreeuwen.

Q: Greetje, welke nieuwe kwaliteit van Niels heb je ontdekt tijdens deze reis?
A: Niels lijkt wel een zesde zintuig te hebben als er iets mis dreigt te gaan. Zo heeft hij ineens de drang om iets te controleren, bijvoorbeeld het motorruim, en dan blijkt er ook echt iets mis te zijn of te kunnen gaan. Hierdoor heeft hij al meerdere keren erger kunnen voorkomen. En áls er iets misgaat weet hij nagenoeg altijd een oplossing te bedenken: trouble shooter!

Q: Niels, welke nieuwe kwaliteit van Greetje heb je ontdekt tijdens deze reis?
A: Greetje heeft een uitstekend relativeringsvermogen. In moeilijke of stressvolle situaties zeer waardevol om te kijken naar de essentie en de ruis eromheen te kunnen wegfilteren. Zo hebben we vaker al pratend de juiste beslissing kunnen nemen in moeilijke situaties.

Ondertussen op de maan
Maantje zakt tot haar middel in het water. Snel controleren we alle afsluiters, of we ook door de waterdruk van onderen droog blijven is dé vraag. We geven groen licht aan de kraanmachinist en varen naar ons vertrouwde ankerplekje. Heerlijk wiegend liggen onze drie neuzen in de wind; weer helemaal in ons element. “Zullen we morgen gewoon helemaal niks doen?”, oppert Niels. Ik knik. “Lekker cocoonen en wat filmpjes kijken”. We maken een mooie fles Franse wijn lekvrij en slapen sinds een week een hele nacht door. ´s Ochtends tuig ik de buitenbioscoop op, terwijl de allerlaatste klusspulletjes uit het zicht verdwijnen. “Nog even deze achterin leggen, dan gaat de filmmarathon écht begi… LEKKAGE!!!”

Afsluitende Q&A
Q: Wat is het lastigste van op een boot leven?
A: Mentaal gezien dat de boot altijd op nummer 1 staat, vervolgens de bemanning (als team) en als laatste pas het individu. Je eigen behoefte is dus ondergeschikt aan wat er in de basis nodig is voor het reilen en zeilen.

Q: Wat maakt het leven op Maantje juist fantastisch?
A: De vrijheid om te gaan en staan waar we willen. We reizen de wereld rond en komen toch iedere dag thuis. Maantje is ons centrum, ons alles om deze droom waar te kunnen maken!