Stuurloos

Witte strepen op de weg, witte strepen in de lucht. Een zoveelste vliegtuig zet z´n landing naast de ankerbaai in. We zijn op Tahiti, met Papeete als hoofdstad van geheel Frans-Polynesië. Je zou toch denken dat als we ergens midden op de Stille Oceaan ons stuurkwadrant kunnen repareren dat het hier zou zijn. Sinds zes maanden zijn we weer in een drukke stad. Het was in Panama dat we voor het laatst een ambulance hoorden. Ik voel me zelfs een beetje opgetogen door de kakofonie aan wal. De dag na aankomst gaan we meteen op pad. Geen tijd te verliezen. Nog vermoeid van de oversteek zetten we ons zelf op de bus. De twee dagen van Fakarava naar Tahiti waren zenuwslopend vanwege het gebroken stuurkwadrant en de zee staat. We hadden wind nodig en wind kregen we…

Voor vertrek
Met een gebroken kwadrant is Black Moon eigenlijk stuurloos. Gelukkig hebben we een Hydrovane: een type windvaanstuurinrichting mét een secundair roerblad. Een soort noodroer dus. We zetten het primaire roerblad vast en wachten op een goed weervenster om naar Tahiti te zeilen. Hopelijk krijgen we later de kans om meer van de Tuamotus te zien. Er zijn hier gewoonweg te weinig faciliteiten om zo´n ingewikkelde reparatie te doen. Wellicht moeten we het hele kwadrant wel vervangen. Eerst staan we voor de volgende keuze: willen we véél wind of helemaal géén wind. Zonder wind werkt de Hydrovane niet en zijn we alsnog stuurloos, dus de keus is snel gemaakt.

^Stuurkwadrant voorzien van een griptang om het roerblad te fixeren

Véél wind
“Sluit de luiken maar” besluit Niels en installeert zichzelf op de bank met het navigatiescherm. Ik veeg de trap en vloer droog met een zoveelste doek. De kuip is onleefbaar geworden. We hebben 40 uur lang 40 knopen wind, oftewel windkracht 8, mét ook nog eens golven van 4 meter hoog. We wisten dat het een kort weervenster zou zijn, maar we hebben weer eens flinke pech dat eigenlijk de hele voorspelling onjuist was. Brekers in de kuip worden afgewisseld door regen, regen en nog eens regen. Pas vlak voor aankomst kan ik een crackertje eten met erop een dikke plak lang houdbare cheddarkaas. In Nederland had ik er mijn Westerse neus voor opgehaald, maar nu smaakt het “nepkaasje” hemels.

Eureka
“Ik zat te denken hè” begin ik voorzichtig aan een technisch inzicht. “Zou de lekkage aan de scheg en het gebroken kwadrant niet iets met elkaar te maken kunnen hebben?”. Pauze. “En die oude schade aan de romp die we voor vertrek hersteld hebben”… “Mhh, goed punt. Zeker ook aangezien het kwadrant al eens gelast is geweest” denkt Niels hardop mee. Puzzelstukjes vallen ineen. We vermoeden nu dat Black Moon ooit – in een ver verleden – aan de grond is gelopen en misschien zelfs op haar zij terecht is gekomen. We gaan het verder onderzoeken. 

Noodroer
Na de crackertjes en koffie valt de wind weg. Dus stuurloos. Gelukkig wordt de kuip niet langer gegijzeld door regen en brekers. Niels neemt positie op de achterkajuit om met de hand te sturen. Zo leggen we de laatste uren naar Tahiti af en manoeuvreren we veilig door het kanaal, langs de landingsbaan. Er is een haven in hartje Papeete, maar we besluiten om op de verder afgelegen ankerbaai een goedkoper plekje te zoeken. Een vliegtuig raast vlak boven onze mast, althans zo lijkt het, en zet z´n landing in. “Black Moon, you may proceed your course” klinkt het mannetje van de radio. We droppen het anker. We hebben het gered! Nu maar hopen dat iemand ons écht kan redden…

^Met een externe pook aan de korte helmstok is de roeruitslag iets minder direct en dus beter te manoeuvreren

Machine shops
Voor het eerst in twee jaar tijd kunnen we iets niet zelf. Al gauw merken we hoe frustrerend dat ook alweer is, afhankelijk van een ander zijn. We hebben een aantal adressen verzameld, nemen de bus naar Papeete en lopen uren en uren en uren door de industrie. De ene machine shop verwijst ons naar de ander en bij de vijfde worden we weer naar de eerste verwezen. Iedereen zegt dat gietaluminium niet gelast kán worden. Laat staan dat er een nieuwe gemaakt kán worden. Ook niet van staal. Dan lijkt het alsof we beet hebben, maar het wordt een oefening van geduld…

Tien dagen later krijgen we te horen dat ze er hun vingers toch niet aan willen branden. Gelukkig weet ook deze vriendelijke man nog wel een adresje. En zo struinen we voor de vierde keer naar een afgelegen uithoek van Papeete. Boven op de berg lonkt het frisgroene, maar we zijn verdwaald in een grijs gebied van onwetendheid en afhankelijkheid, van industrie en stad. We passeren de ene etalage na de andere. Niels ziet me naar een leuk jurkje kijken. “Ga passen dan” oppert ie. “Nee, ik wil liever een werkend kwadrant”. Met blaren op de voeten gaan we op zoek naar ene Marcel.

^Machine shop nummer 6, maar dit keer is het bingo! Een traditionele zeilkano, een van de weinig leuke dingen die we in Papeete zien, Greetje schreef er een nieuwsitem over voor Zeilen.

Het zwarte schaap
“Het wordt wel héél moeilijk” zegt de lasser. “Maar het kán dus wel?” vraag Niels hoopvol. We leggen uit dat alle anderen zeggen dat het onmogelijk is. Hij grijnst “Ja, daar hebben we een uitdrukking voor: het zwarte schaap”. Hij neemt het kwadrant onder zijn hoede en twee dagen later krijgen we een positief bericht: het is gelukt. Het kostte hem 10 uur lassen en een volle gastank. Het kost ons dan ook bijna evenveel als de nieuwprijs, maar dan moet het nog geïmporteerd worden enzovoort. We zijn blij en opgelucht.

Om wat kosten te besparen en de tijd te doden heb ik een online winkeltje geopend. Via Facebook verkoop ik op de lokale marktplaats ´Puces Nautiques´ een aantal bootspullen die we al twee jaar meezeulen, maar nooit gebruiken. We duiken in de opbergvakken en overwegen alles. Helaas hebben we geen reserve kwadrant onder in het ruim gevonden. Noodzakelijke reserve spullen blijven uiteraard aan boord, de rest gaat te koop. We bieden zelfs de vouwfietsen aan. Het is slechts tientjeswerk, maar het geeft wat lucht.

^Het gerepareerde en opnieuw geïnstalleerde kwadrant

Duiken
Zweet drupt op het gelaste kwadrant. We zijn in de achterkajuit gedoken. In foetushouding installeren we het stuursysteem. Bouten, moertjes, griptangen, steeksleutels en dremelbitjes glijden door onze handen. Mijn linkerbeen verkrampt. Ik probeer te verzitten, maar dan zie ik niet wat ik doe. Dit mag niet mislukken! Ander zijn we terug bij af of erger. Ik wil hier weg, naar Moorea waar momenteel de walvissen met hun jongen zijn. En verder.

^Mooie duiksite met bootwrakken en een vliegtuigwrak

De installatie lijkt succesvol. Over een paar dagen is het tijd voor een testvaart. En Moorea is slechts 15 mijl verderop. We zien het eiland gewoon liggen. We plannen twee dagen om ons verder voor te bereiden en om iets leuks te doen. “Bij de duikshop kunnen we voor een paar tientjes tanks huren” zeg ik hoopvol. We doen voor het eerst een duik met z´n tweeën. We zijn niet langer stuurloos, wel even gewichtloos.

^Greetje verstuurt de flessenpost