Trouble in Paradise

“Vandaag dan maar verder met schuren en slijpen?”, vraag ik Niels en spoel de koffiekopjes om in een afwasteiltje. Black Moon staat op het droge, alle afvoeren zijn afgesloten. Via de werkladder klim ik drie meter naar beneden. Slippertjes aan, mondkapje op en schuren maar. “Niet vergeten om af en toe om je heen te kijken hè?!”, roept hij nog en slijpt de gedelamineerde scheg onder de boot verder open. Op steenworp afstand zie ik een vredige Stille Oceaan en het mysterieuze gebergte van Hiva Oa. Dit is het tweede Markiezen eiland. Weer een paradijs! Alhoewel, we hebben nog niet veel meer gezien dan de werf. Dat komt wel, eerst maantje eens goed opknappen na de klappen van de oversteek. En vergeleken met onze zeilcollega´s van de ontmaste Blue Beryl valt onze schade in het niet. Over een dikke week komen ze hier op noodtuig aan…  

Snel anker op
“Wat is jullie vervolgplan?” is zo´n beetje de standaardvraag onder zeilcollega´s. De keuze in Frans-Polynesië is reuze en net als de Cariben is hier ook een orkaanseizoen om rekening mee te houden. Wij Europeanen zijn bevoorrecht met een visa van twee jaar. De meeste hebben slechts drie maanden de tijd en pikken een paar eilanden voordat ze doorgaan richting Tahiti en dan over-seizoenen op bijvoorbeeld Australië of Nieuw-Zeeland. De bestemmingen vanwaar we een jaar geleden op Martinique dachten de volgende werfklus te plannen. Maar met onze delaminatie (lees: lekkage onder de boot) willen we niet zo lang wachten, dus gaan we shoppen naar bootspullen en informatie.

^We verlaten Nuku Hiva vroegtijdig, maar hopen nog eens terug te komen

De dichtstbijzijnde werf is op Hiva Oa, slechts 70 nm van Nuku Hiva vandaan. Oh, dagtochtje zou je denken. Cecile, de bootwinkelbediende, legt uit dat we de tocht van Nuku Hiva naar Hiva Oa echt goed moeten plannen vanwege de sterke stroming en onvoorspelbare winden in de tegengestelde richting. “Meestal moet je tussen deze eilanden opkruisen”. Haar Polynesisch getatoeëerde wijsvinger zigzagt over de waterkaart. “Neem een paar dagen de tijd om tussendoor ´s nachts achter het anker te rusten”. Niels haalt er een weerkaartje bij. “Mhh, dit weekend lijkt er een noorderwind te staan. Dan kunnen we in een rechte lijn naar Hiva Oa, toch?!”. Cecile grijnst goedkeurend en bevestigd dat dit zelden voorkomt. Eerder dan verwacht maken we ons gereed om naar een ander eiland te varen.

^Uitzicht vanaf de werf, het gebergte van en rondom Hiva Oa

Gitzwarte nacht
Wanneer de avond valt, liften we het anker. De 70 mijl halen we namelijk net niet met daglicht, dan maar beter door de nacht varen. Nog voor het donker staan de zeilen op, is de koers uitgezet en stuurt de Hydrovane. Achter ons verdwijnt Nuku Hiva in het duister; er is geen lichtvervuiling vanaf de eilanden én deze nacht is het nieuwe maan. En wat voor één! Voor het eerst tijdens onze reis maken we een heuse Black Moon mee. Gestrekt op de kuipbanken tellen we de vallende sterren en filosoferen wat. Zullen we hier op de Markiezen over-seizoenen tot volgend jaar…

Eerder tijdens onze reis hadden we al een Blue Moon meegemaakt, wat voor mij een emotionele Inner Voyagewas. Ik had me dan ook mentaal voorbereid op wederom een bijzondere nachtwacht. Echter, de wind trok enorm aan en bleef onvoorspelbaar. Nadat ik tijdens Niels´ wachtje meerdere malen uit bed ben getrommeld om te helpen reven, en nog meer reven, besloot hij de hele nachtwacht maar op zich te nemen. Niels vertrouwde de weersvoorspelling niet en kon dan toch niet slapen. Pas bij daglicht ontwaak ik uit een comateuze toestand. “Goh, niets van de Black Moon gemerkt, jij?”

^Black Moon wordt uit het water getrokken en krijgt een mooi plekje op de werf 

Ramp op land
Vlak voor de ankerbaai zien we aan stuurboordzijde een boeket van tientallen mastjes op het droge. Het is het kleinste werfje dat we ooit gezien hebben. Er is geen hijskraan maar een ´ramp´, oftewel een helling, waar Black Moon uitgereden wordt. We wachten tot het hoogwater is. Niels manoeuvreert maantje tot aan de helling en gooit de achterlijnen naar de werklui op de kade. Ik werp er eentje vanaf de boeg richting de lier van de trekker. De motor gaat uit. Vanaf nu moeten we de controle loslaten. Langzaam wordt de boot tussen de vorken gefixeerd, gelift en het land opgetrokken. Ze wordt in het cirkeltje geparkeerd en op bokjes gezet. Ons honk voor de komende twee weken.

^Koffiepauze met papaja, afwassen in camping-stijl, biertje na wederom een lange werkdag 

Osmose en waterlijn
Tijdens de vorige werfklus, vorig jaar op Martinique, zagen we al osmose plekjes op het onderwaterschip en waterlijn. Dit keer nemen we langer de tijd om het grondig aan te pakken. Met de dremel open ik de osmose plekjes. PATS. Als een dikke puist dat op springen staat spatten ze een voor een open. Terwijl deze plekjes drogen kan het schuren beginnen. Ook onder de zwarte lak zit vocht. Blijkbaar zijn we na de schilderbeurt in Nederland te snel te water zijn gegaan. We noemen dit dan ook het corona-effect. Daarbij blijkt de waterlijn niet hoog genoeg, waardoor de lak alsmaar aangroeit. Omhoog ermee!

^Aangegroeide waterlijn, schuren en osmose plekken open slijpen en behandelen 

Lekkage
Niels neemt de scheg, het deel tussen kiel en roerblad, op zich. Het binnenwerk is een paar weken geleden al gedaan, dus dit is meer een controle dan noodzaak. Hopen we. Met de slijptol pelt hij laagjes polyester weg. De delaminatie lijkt erg mee te vallen, totdat… “Oké nu zit er écht een gat in!”. Met glasvezel en epoxy worden er weer lagen polyester opgezet. Zo goed als nieuw. Of nee, beter dan nieuw! Het lekkage probleem is heel erg meegevallen, al was dat tijdens onze oversteek wel erg stressvol. Mede daarom kunnen we ons goed voorstellen hoe Sander en Yvette zich nu moeten voelen.

^Scheg open slijpen, schuren en terug opbouwen 

Ramp op zee
“Nog nieuws van Blue Beryl?”. Tijdens onze eerste klusweek krijgen we binnen de zeilerstam-tam te horen dat een ander Nederlands jacht midden op de stille oceaan is ontmast. Dankzij een noodtuig, voldoende water en diesel aan boord zijn Sander en Yvette niet in levensgevaar. Maar toch, met 2.000 mijl voor de boeg is het een hele heftige ervaring. Dagelijks krijgen we een update en sturen dan ook positieve vibes vanuit het paradijs terug. Iets met een stipje op de horizon. Een paar dagen voordat Black Moon weer te water kan, komen ze ´s ochtends aan dobberen. We staken onze klussen voor de hele dag.

^Finishing touch: romp in de was zetten

Niels vliegt onze drone om de aankomst te filmen. Ik leen een bijboot om ze vanaf zee te verwelkomen met vers fruit en eitjes. Langzaam komen ze dichterbij. Ik zie een klein prikkertje op het dek met een paar geïmproviseerde zeiltjes eromheen. Eentje is half gescheurd. De rest ligt op de bodem van de oceaan, samen met de mast en alles erop en eraan. De dramatische aanblik overvalt me. Kippenvel. We juichen. Dan droppen ze na twee stressvolle weken éindelijk het anker.

“Ik moet nú aan land!”. Yvette springt zowat meteen bij me de bijboot in. Eenmaal aan wal geven we ze een dikke knuffel, ook namens hun thuisfront, en zoeken een lekker plekje onder een fruitboom. Ze vertellen hun verhaal, en nog eens. En ´s avonds bij de pizzeria nog eens. Ze zijn nu veilig aan land, maar het drama is nog bij lange na niet voorbij.

^Blue Beryl legt de laatste mijl op noodtuig af; meer info via Facebook