Te land, ter zee en in de lucht

“Black Moon, what are your intentions?”. De Coast Guard is nergens te bekennen, toch zien ze ons zeilen. Niels beantwoordt hen via de radio dat we gewoon een stukje aan het zeilen zijn… Het plan was om een paar dagen naar Klein Curaçao te gaan; een kleine 10 nm. Heen laverend, terug voor het lappie. We hadden net de zeilen gehesen, wanneer boatbuddy Saoirse ons bericht: “Change of plans, looking at the wind direction it´s bad to anchor at Klein. Let´s go to Fuik Baai instead”. Hmm, dat is nog niet eens 1 mijl. In het kader nu-we-er-toch-zijn laveren we wat voor de ingang om na een paar uur alsnog voldaan het anker te droppen in “Fack Bay”, zoals onze Amerikaanse vrienden het uitspreken. Na een paar dagen speervissen en barbecueën zetten we weer zeil, zo´n 30 mijl naar Westpunt: de Turtle Beach! Drie keer raden wat we daar gaan doen…  

Aangezien we hélemaal naar de andere kant van het eiland Curaçao varen, weten we niet precies wat het vervolgplan gaat zijn. Brandy, van het Amerikaanse zeiljacht Saoirse, en ik doen voor de zekerheid nog wat boodschappen. Dit is een hele onderneming. Met de dinghy (bijboot) langs de kust, het kanaal door, dan kriskras door het Spaanse Water, bootje parkeren, met de bus of liftend naar het centrum en vervolgens in omgekeerde volgorde terug… Dat gaat ons zeker drie uur tijd kosten. De bus daagt wederom niet op, dus de duimen gaan omhoog. Gelukkig karren er al snel bekenden voorbij: Crew Choctaw dropt ons bij de supermarkt af. Voor de terugweg appt Brandy lokale vriend Steve; hij is namelijk bijna klaar met werken en passeert ons zowat. Fijn zo´n eiland met dorpsmentaliteit.

^Fuikbaai met zeiljachten Wasa (DE), Black Moon (NL), Saoirse (USA) ©beauandbrandy

Y-knot
Terwijl de zon al ondergaat liggen we met een goedgevulde dinghy aan het tankstation de benzinetanks te vullen. “Damn, we forgot our lights”, schrikt Brandy op. Een vissersboot genaamd Y-knot vaart langs, ik wenk: “Gaan jullie toevallig richting Fuik Baai?”. Ze zijn juist klaar met vissen, klaar om naar huis te gaan. Hij benadrukt dat het er inmiddels ruig aan toe gaat buiten. “Oh, wij moeten daar wel heen…”, zeg ik licht beteuterd. “Kunnen jullie ons niet even een sleepje geven?”. Vertwijfeld bekijkt hij de twee dames in dat bomvolle rubberen bootje en werpt een lijn: “Why not”. Hij doet zijn scheepsnaam eer aan. We sjouwen alles bij hen aan boord, knopen de dinghy erachter en al kletsend over hun visserij en onze zeilerij zijn we binnen een half uurtje herenigd met onze mannen. Boodschappen doen was nog nooit zo avontuurlijk!

^Zeiljacht Saoirse is te volgen op YouTube, Facebook en Instagram via: beauandbrandy

Zeilen onder de radar
We zeilen langs de kust, rechts zien we Willemstad in alle kleuren van de regenboog en links een palet van blauw. We schieten elkaars bootjes. Beau en Brandy hebben een groot YouTube kanaal, dus het is erg bijzonder om te zien hoe het er live in hun drijvende studio aan toe gaat. We vragen ze of de Coast Guard ook hen heeft geroepen toen we langs de entree van Spaans Water voeren. Ze zeiden ons: “Please note that you need anchor permits everywhere!”. Maar Soairse wordt niet opgeroepen, aangezien zij reizen zonder AIS (Automatic Identification System). Digitaal zijn zij dus onzichtbaar, onder de radar zeg maar. Het gaat ons verder voor de wind en na zes uurtjes zeilen droppen we beide ankers in kraakhelder blauw water omringd door een hoge rotsenpartij, waardoor het bereik van de marifoon minimaal is.

Betrapt
Beau en Brandy hebben de volgende ochtend een afspraakje met vrienden die hier met een cruiseschip passeren. Niels en ik gaan naar het strandje om onze nieuwe gadget uit te proberen: een drone! Deze hadden we in Martinique gekocht om actiebeelden aan onze artikelen in Zeilen Magazine toe te voegen. Na een paar vlieguren op het droge wordt dit de eerste keer boven water. Hoewel de temperatuur hier constant rond de 25 graden is, bespeuren we wat koudwatervrees! Maar nu we dichtbij land geankerd liggen, hoeven we het stijgen en landen niet meteen vanaf de maan te doen. Met name het opvangen van de drone – mijn taak – is spannend. Helemaal vanaf een bewegende boot met allerlei obstakels. En juist op het moment dat we boven het ankerbaaitje zweven voor een fotoshoot van ons maantje, vliegt er een helikopter over. Oeps, Coast Guard…

^Introductiepagina van ons 6-pagina tellende artikel in Zeilen Magazine, oktober 2021

Onderduiken
Licht beteuterd komen Beau en Brandy al na een half uur terug. Hun vrienden kregen maar 20 minuten vrije tijd; rondreizen met een cruiseschip staat kennelijk synoniem voor eilandjes aantikken zonder verdere bewegingsvrijheid. “So let´s go diving!”. We huren spullen en doen voor het eerst een duik zonder instructeur én vanaf een boot. We leggen hun dinghy vast aan een boei en doen een briefing. Dan laten we ons alle vier achterover in het water vallen. Via de boeilijn trekken we ons zelf naar de bodem en stuiten direct op een vliegtuigwrak… De stroming is zo sterk dat we al snel te ver van het start-finish-punt afdrijven. Halverwege de fles zwemmen we op de rug, tegen de stroming in, terug naar de dinghy, om op nog een andere plek te gaan duiken. Een goede keus, want hier vinden we de zeeschildpadden!

^Niels en Greetje met een zeeschildpad ©beauandbrandy

Snel naar Colombia
Aangezien we “betrapt” zijn, besluiten we de volgende dag weer terug te gaan. Ook lijkt dat het beste weervenster van de hele week. Tegen de wind en stroming in boksen we onze weg terug richting Spaans Water: de kweekvijver voor cruisers om door te gaan naar de Pacific. De eerste maand was al meteen een feest van herkenning om gelijkgestemden te spreken. Na de Atlantische oversteek is de Pacific hét onderwerp van gesprek. Sommige cruisers kiezen ervoor om na het orkaanseizoen een extra rondje Carieb te doen, via Mexico of de Bahama’s bijvoorbeeld. Merendeel heeft, net als wij, het plan om via Colombia naar Panama te gaan, na de jaarwisseling door het Panamakanaal te gaan en dan de Pacific op… In de tijd dat we hier nu zijn, is er al twee keer een vloot richting Colombia vertrokken. En bijna iedereen vraagt ons: “Wat houdt jullie hier nog?”

^Ankerbaai Spaans Water ©beauandbrandy

Vast op het eiland
Eerlijk is eerlijk, Colombia stond niet heel hoog op ons verlanglijstje. Maar dat is nu juist het mooie aan deze levensstijl: we zijn eigen baas, we kunnen gaan en staan waar we willen. Althans, tot zekere hoogte. Dus ja, we willen als het kan graag via Colombia naar Panama, met de San Blas Eilanden in het bijzonder, dan door het Panamakanaal, de Pacific op. Hierdoor wordt het avontuur nóg groter. In dit eerste jaar is de Westerse cultuur nog behoorlijk aanwezig geweest namelijk en we willen onze horizon op dat gebied verbreden. Maar het liefst wél met een nieuw voorzeil, welke momenteel in productie is en op Curaçao geleverd wordt, en níet voordat we familiebezoek hebben gehad. Eenmaal door het kanaal wordt vliegen duurder, langer en moeilijker. Mijn moeder vliegt in september en Niels´ ouders in oktober, dus tot die tijd zitten we “vast” op Curaçao. We hebben natuurlijk super veel zin om ze na ruim een jaar te zien. Het programma staat zelfs al klaar: we keren dit hele eiland binnenstebuiten en ondersteboven!