Grote Vriendelijke Reus

“Ga dan!” Niels duwt me zowat de bijboot uit. Trillend zet ik mijn duikbril op. Met lood om mijn middel, en eigenlijk ook in mijn vinnen, glijd ik in het open water. Het is donkerblauw onder me en durf de bijboot nog niet los te laten. “Luister schat, jij wilde met een walvis zwemmen. Nou, dit is jouw kans!” Aarzelend zwem ik richting de plek waar we een paar minuten geleden een fontein zagen. De ´whale season´ is in volle gang en dat betekent dat de reusachtige bultrugwalvissen maandenlang op één plek verblijven. Vrouwtjes brengen hun jongen groot en mannetjes pogen een nieuwe ronde om te paren. Toen we van Tahiti naar Moorea voeren zagen we er één vlakbij Black Moon ´breachen´, oftewel half uit het water springen. Als je bedenkt dat een volwassen bultrug ruim 12 meter lang is en 25 tot 20 ton weegt. Leg dat naast onze boot van amper 11 meter en 8 ton. Of naast een mens… 

“Het zit al helemaal vol de komende weken!” Ik trek een pruillip. Op Moorea aangekomen probeer ik een professionele Whale Watch Tour te boeken. “Dan gaan we toch zelf” oppert Niels. Andere zeilers, die al eerder met hun eigen bijboot zijn gegaan, geven ons goede tips. Met als kanttekening dat zij een vele male grotere bijboot hebben met zo´n 15 paardenkracht erachter. We besluiten toch een poging te wagen: we gaan met onze drie-en-een-halve shetlandpony–power de open oceaan op!

Eerste walvis
“Daar ligt een toerboot stil” wijst Niels. “Dan zal er misschien wel een walvis in de buurt zijn”. Een van ons moet in de bijboot blijven op dezelfde lijn als de toerboot; een onzichtbare grens waar je niet overheen mag varen uit respect voor de walvissen. Vijftig meter verderop watertrappelen de bijbehorende toeristen, wachtend tot de walvis weer adem komt halen. Wanneer ik dan eindelijk de bijboot los durf te laten om me quasinonchalant in de groep te mengen, zwemt juist iedereen in tegengestelde richting terug om aan boord te klimmen. Help, nu ben ik helemaal alleen! Halverwege houd ik halt – zal ik terugzwemmen? Achter me zie ik mijn veiligheidsbaken nog af en toe tussen de golven door omhoog wippen. Dan hoor ik een fontein voor me en zwem voorzichtig door. Eenmaal daar zie ik nog slechts een schim van de iconisch gekartelde vin; het was een echte walvis. Mijn eerste walvis!

^Schommel aan de top; soms heb je een extra duwtje nodig

Sweet spot
“Zijn jullie dan speciaal naar Moorea gegaan voor de walvissen?” appt mijn zus. Het is eigenlijk meer geluk dan wijsheid en leg haar uit hoe we onze bestemmingen kiezen. De eilanden en ankerplekken zijn afhankelijk van onze route, de weersomstandigheden en andere omgevingsfactoren, zoals beschutting, internet, supermarkt, bootbenodigdheden, tankstation en of er drinkwater verkrijgbaar is (met name toen we nog geen watermaker hadden). Pas daarna kijken we wat voor leuks er te doen is. Al gauw blijkt Moorea zo´n sweet spot te zijn. Het is een klein eiland waar je omheen kunt fietsen met er bovenop uitdagende wandelroutes en omringd door de mooiste baaien vol dolfijnen, roggen, walvissen en haaien. En anders dan Tahiti heeft Moorea een island vibe. Een dorpsmentaliteit zouden we in Nederland zeggen.

^Sting Ray City; een baai vol roggen en haaien *KLIK HIER OF OP DE FOTO VOOR EEN FILMPJE*

Drijvende dorp
Het drijvende dorp wordt mede bewoond door oude bekenden die we voor het laatst in Panama zagen. Binnen een paar dagen is onze kenniskring uitgebreid, inclusief een aantal lokalen mensen. Iedereen heeft andere plannen en levensopvattingen wat erg inspirerend is. De een werkt hier tijdelijk online, de ander is van plan de boot te verkopen, weer een ander werkt op een boot als zijnde oppasser of kok. De eerste weken houden we dan ook echt vakantie met alleen maar leuke activiteiten; lezen, hiken, snorkelen, kajakken, borrelen, barbecueën, volleyballen en yoga op het strand. Bootklussen horen niet in het rijtje thuis.

Grote buren
Vanuit onze kuip kijken we uit op het strand vol palmbomen met daarachter Markiezen-achtige vulkaantoppen. Op de achtergrond bromt de koelkast en pompt de watermaker. Zelfvoorzienend leven. Soms moeten we in elkaars armen knijpen om te realiseren dat we hier helemaal naar toe zijn gezeild. Op eigen kracht, met onze eigen boot, naar de andere kant van de wereld. Verderop in de baai ligt een mega jacht van 117 voet waarop onze nieuwe vriend Pablo als kok werkt. Een Amerikaans koppel heeft de boot voor twee weken afgehuurd voor hetzelfde bedrag als ons hele budget van de afgelopen twee jaar, inclusief de aanschaf van Black Moon! Hij komt even langszij om stoom af te blazen. “Ze vinden niets lekker en houden er niet eens van om te zeilen”. Zijn baas piept hem op; het koppel heeft besloten om toch niet uit eten te gaan. Hij moet dus weer aan de slag. En weg is ie.

^ Drone shot ankerbaai Moorea

“En dat voor hetzelfde uitzicht” zucht ik tevreden. “Dit is misschien wel de mooiste tijd van onz…” De watermaker onderbreekt me met een raar plofgeluid. We halen het apparaat voor de duizendste keer van de wand en lopen alles na. Er lijkt iets niet goed te gaan met de druk. “Kijk nou, het membraan is gewoon gescheurd”. Tegen beter weten in puzzelen we het ding weer in elkaar. “Eigenlijk hoop ik gewoon dat ie kapot g…”. Ik heb het nog niet uitgesproken of de behuizing breekt. Gelukkig liggen we op een sweet spot. Ik ga surfen… op het internet.

Reus Rainman
“De watermaker die we laatst online zagen is nog steeds te koop!” zeg ik enthousiaster dan mijn ratio kan bijbenen. In onze toektocht naar een andere watermaker bleek een Rainman onze favoriet. Dit is een mobiele watermaker en hoef je dus niet te installeren. Met andere woorden: dat bespaart onze beperkte opbergruimte onder banken en bedden. Het betekent wel dat de fietsen van boord moeten. De verkoper had ´m als reserve mee en dus nog nooit gebruikt, één van onze voorwaarden. Daarbij hadden we anders maanden moeten wachten om het in te laten voeren en dat zou er niet bepaald goedkoper op worden. We pingpongen een paar dagen over prijs, locatie en voorwaarden. Voor we het weten zijn we terug op Moorea. Dit keer met een Grote Vriendelijk Reus aan boord.

^Met de nieuwe watermaker hoeven we geen regenwater meer op te vangen! (later meer over de Rainman)

Walvissen jagen
Samen met het Noorse stel gaan we weer op walvissen jacht, bewapend met onderwatercamera´s en drone welteverstaan. Ik mag in hun vele grotere bijboot mee, zodat Niels in zijn eentje kan planeren. We houden wederom de bootjes stil op de onzichtbare grens tussen de toerboten. De mannen zijn zo galant om Katrine en mij voor te laten gaan. We mengen ons in de groep en zien een moeder met kalf op één plek rusten. Het jong komt iedere vijf minuten zelfstandig naar de oppervlakte om te ademen, de moeder hanteert haar normale ritme van een kwartier. De GVR komt voor een tweede keer naar boven. Majestueus begint ze aan haar afdaling, waarbij haar staartvinnen een paar tellen boven water prijken. Hoe magisch!

^ Moeder met kalf *KLIK HIER OF OP DE FOTO VOOR EEN FILMPJE*

Onzeker hoelang ze hier zullen blijven, besluiten we de mannen snel af te wisselen. Eenmaal daar blijkt de boottoer ten einde te komen met als resultaat dat Tom en Niels samen overblijven. Vanuit onze bijboten zien we hoe moeder en kalf beginnen te spelen en een privé show voor onze mannen opvoeren. Precies wat ik in gedachte had om samen met Niels te beleven. Ik trek weer een pruillip. “Ik wilde eigenlijk zo´n romantische date met Niels, nu is hij daar met jouw Viking”. We lachen. Ach, morgen kunnen we gewoon weer!