Dol-fijne passage naar Falmouth

Het is mijn beurt om de wacht te houden tot 03.00 uur. We moeten nog zeker 15 uur varen voordat we Falmouth bereiken. Niels brieft me waar we zijn – de navigatie toont dat Black Moon ter hoogte van Lyme Bay vaart – en overhandigt me zijn notities van de afgelopen 3 uur. Tot slot instrueert hij nog een belangrijke noot: “Ik heb mijn leesboek niet open gehad. Er zijn veel vissers zonder gps en ik heb behoorlijk wat kreeftenpotjes moeten ontwijken, dus let goed op de gele boeien…”. En verdwijnt vervolgens in het slingerbedje. Ik laat mijn ogen wennen aan de duistere nacht op zoek naar boeien en vissersboten. De maneschijn dient daarbij als zoeklicht… 

De dag ervoor
Na de aanvaringen in Chichester besluiten we verder te gaan. We overwegen nog om een dagje Cowes te doen, maar het weer ziet er eindelijk een paar dagen rustiger uit en dat betekent dat we ook lekker veel mijlen kunnen maken. De drang om naar Falmouth te gaan overwint het van toeristje spelen, zeker omdat het weervenster vanuit daar naar Spanje nog veel belangrijker is. We varen met hoogwater het kanaal uit en laten Isle of Wight links liggen. Bewapend met verrekijker en fotocamera bekijken we de hotspots vanaf het water: van de koperen kanonnetjes in Cowes, waar beroemde zeilwedstrijden worden gestart, tot de befaamde Needles met vuurtoren op de punt, waar het enorm kan spoken. Black Moon glijdt erlangs af alsof het een peulenschil is. Voor ons een bevestiging dat we een goed moment hebben gekozen.

Dansen op de maan
De motor tuft de nacht door en loopt als een zonnetje. De maan vergezelt me tijdens mijn eerste wacht. Als een schijnwerper licht ze het vaarwater van Black Moon op. We hebben momenteel koers op de maan staan. Al gniffelend van dit gegeven geniet ik van mijn restje couscoussalade welke ik voor deze wacht bewaard heb. Immers, niet alleen de motor heeft brandstof nodig. De maneschijn helpt me met het tijdig spotten van de gele boeien. Ik ontwijk er drie. Een uurtje later transformeert ze. Ze wordt steeds roder en blurry totdat ze achter de horizon verdwijnt. Ineens is het pikkedonker. Af en toe raast er een vallende ster voorbij. Op de navigatie zie ik een nieuw schip pal achter ons oplopen. Ik kijk achterom en zie inderdaad een lichtje. In korte tijd wordt het feller en feller. Komt het nou zo snel dichterbij? De extra informatie op de navigatie geeft aan dat de boot op 4 mijl afstand is, 8 knopen vaart en maar liefst 75 meter lang is. Een beetje zenuwachtig tuur ik de duistere horizon af om meer details van het schip te ontdekken; alleen de lichtvervuiling vanaf de kust bewijst dat we nog dichtbij land zijn. Het lichtje stijgt ineens op en ik realiseer me dat het geen schip is. Het is een planeet! Jupiter? Pluto?

– Het Goede Doel, België

Dolfijnenshow
Het is 03.00 uur en ik maak Niels wakker. Reddingsvest uit, toiletteren, overbodige kleding afpellen… Het kost me zeker vijf minuten om in het slingerbedje te kruipen. “Fijn hè?”, denk ik vanuit de kuip te horen. Ja, ja, heel fijn. Welterusten. “Nee, DOL-fijn-en! Kom hier, snel!!” Binnen 10 seconden sta ik terug buiten. Tientallen dolfijnen schieten langs ons af en onder Black Moon door. Je ziet ze bijna niet, alleen silhouetten. Maar het gespetter en de zeevonk verraden hun aanwezigheid. De algen laten steeds meters aan lichtspoor achter wanneer er een dolfijn doorheen sjeest, wat de show nog spectaculairder maakt. Het lijken wel vallende sterren maar dan zó dichtbij dat je ze bijna kunt aanraken. Black Moon is een ruimteschip geworden en we wanen ons in het universum. We geven elkaar een dikke knuffel en met een big smile kruip ik tien minuten later terug te kooi. Bij de wisseling van de wacht verklapt Niels dat ze een uur lang zijn gebleven. Hoe gaaf!

Falmouth in zicht
In de ochtend kunnen we dan eindelijk zeilen. Ondanks de 80 meter diepte is het een knobbelige zeegang. Gelukkig zijn we nog nooit zeeziek geworden en ook deze kermisattractie lijkt ons goed af te gaan. Ik probeer binnen nog een dutje te doen – wat niet lukt door het gehobbel en gekraak. Met een versbereide lunch stap ik weer naar buiten. Het broodje tonijnsalade smaakt me niet, geef de overgebleven helft aan Niels en de reeds verorberde helft aan… de vissen! Ai, voor het eerst over de reling gehangen. Maar daarmee is de misselijkheid ook meteen weg. Falmouth komt steeds dichterbij. Twee dolfijnen escorteren ons tijdens de laatste mijlen. Bewapend met camera sta ik op de voorpunt te genieten van het duo. Eenmaal terug in de kuip blijkt dat ik de recorder knop niet goed ingedrukt heb… Ach, we krijgen nog showtjes genoeg. Deze twee waren gewoon voor onze eigen ogen bestemd.

Wachten in Falmouth
“Maar waar zijn alle andere vertrekkers dan?”, zegt Niels rondkijkend naar vlaggen die de nationaliteiten aanduiden. Boeken van onze voorgangers zweren bij Falmouth als trekpleister voor zeezeilers. In de basis vanwege het startpunt naar La Coruna via de Golf van Biskaje en daarmee het afwachten op een gunstig weervenster van maar liefst 4 tot 5 dagen. Vanwege de vele hogedrukgebieden vanaf de Azoren moet je dan soms wel een week of langer wachten. Binnen die tijd tref je meestal wel een paar gelijkgestemden en dat schept dan direct een band. Vooralsnog lijken we de enige vertrekkers te zijn, maar ach we zijn er nog maar net. Via social media kennen we een paar andere Nederlanders die via de Franse kust inmiddels Spanje al bereikt hebben. Dat maakt ons extra ongeduldig. Dit keer wordt ons geduld echt op de proef gesteld, want juist deze eerste grote oversteek moeten we echt goed plannen en voorbereiden. We halen dagelijks weerkaartjes binnen en leren het steeds beter te interpreteren.

Tot die tijd verruilen we de haven en stad voor het anker en natuur. De rivier Fal is een prachtig natuurgebied…