Boa Lisboa

Een nieuwe mijlpaal ligt voor ons: Lissabon! Al sinds het vertrekplan wacht familie ons op bij dé brug. Ik heb bijzondere herinneringen aan deze bestemming. In mijn kindertijd zijn we er twee keer bij mijn oom op bezoek geweest. Dat waren de leukste vakanties met het hele gezin en vooral met mijn oom als local beleefden we er heel wat avonturen. Om na zoveel jaren zeilend terug te keren maakt deze mijlpaal extra bijzonder. Het worden twee weken van herinneringen ophalen en ook vooral van nieuwe maken…

‘Wat waren jullie meest bijzondere herinneringen aan Lissabon?’, vraag ik aan mijn broer en zussen terwijl Niels en ik uit Cascais vertrekken. Een tsunami aan gebeurtenissen worden heen en weer geappt. Hotel Copa Cobana. Het Afrikaanse feest in de armoedigste wijk van Lissabon, waar we eregast bleken te zijn, en als dank we hen voor het eerst cola lieten proeven. Een ritje in de rode cabrio. Het strand Costa da Caparica. De vriezer vol smeltende waterijsjes in het café van ome Louis “all you can eat”. Brood en wijn voor een dakloze met als weder gift een tempex surfbord, oftewel zijn bed. ‘Greetje kwijt op het strand’, appt mijn oudste zus nog. Omdat ik als vijfjarige vond dat ik groot genoeg was om na het verorberen van een sinaasappel zelfstandig mijn plakmond en -handjes in zee te wassen resulteerde dat in een hap zand en slok zout. In lichtte paniek trippelde ik naar de fontein tegenover het strand. Paniek alom nadat iedereen terug uit zee kwam totdat ze me daar uiteindelijk terugvonden.

30 jaar later
Met drie knopen stroming wordt Black Moon de Taag opgestuurd. We zien de 2,2 km lange stalen brug in de verte opdoemen. ‘Hoe gaaf is dit om na zoveel jaren hier op eigen kiel te varen’, jubel ik. Ik maak een foto van de Ponte 25 de Abril met de Cristo Rei erachter, toentertijd niet wetende dat ze zo heetten. Maar ik herinner me het Chirstusbeeld nog heel goed. We varen de Taag af richting Seixal, waar mijn oom met zijn vrouw en zoon ons staan op te wachten. Vanwege de smalle riviermonding en de flinke stroming pikken we een mooring op in plaats van het vooraf bedachte plan om te ankeren. Al snel worden we door de havenmeester – of beter gezegd mooringmeester – nors naar een andere mooring gestuurd met de mededeling dat het maar voor een nacht beschikbaar is. Terwijl hij achter ons vaart komt zijn motorboot plots tot stilstand. “Out of gas”. We geven hem een sleepje wat het tij doet keren. Ineens mogen we zolang blijven als we willen. Terwijl ik de registratie op me neem, sluit Niels de boot af om vervolgens samen een weekje bij onze familie in te trekken. Lees: goed gezelschap, uitgebreid koken, een groot stilstaand bed, warme douches, een wasmachine binnen handbereik, onbeperkt wifi en een auto!

Palio kust de Menhir

Ritjes door het binnenland
Sinds twee maanden rijden we weer voor het eerst in een auto, genaamd Palio. Een oud beestje met karakter. Zo eentje waarvan de benzinemeter het niet meer doet. Dat past wel bij ons. Bij Black Moon moeten we ook zelf rekenen. Het is wel weer even wennen om zo snel te reizen, vooral in combinatie met het drukke verkeer. De mannen voorin praten over auto’s, techniek, etc. Vanaf de achterbank bewonder ik de omgeving welke we normaal gesproken zouden missen. We rijden een helling af, richting een rotonde, als mijn oom verbaasd maar kalmpjes opmerkt: ‘Hee, de remmen doen het niet meer’. En dan denken velen dat zeilen gevaarlijk is, grinnik ik in mezelf. Met een slakkengangetje komen we veilig bij hen thuis en beginnen de mannen enthousiast aan de klus. Palio is in no time weer de oude, zo goed als nieuw! Nog even de bandjes oppompen en Palio is klaar voor zo’n vijfhonderd kilometers om het binnenland van Portugal te verkennen: Sintra, Costa Caparina, Costa da Caparica, Marvão, Sesimbra, Setúbal, Castelo de Vide, Vila Viçosa, Estremoz en uiteraard kriskras door Lissabon. Uiteraard strandde Palio érgens met een lege tank.

Fotoreeks: panorama-views vanaf paleis Sintra en Castelo de Vide

Storm Alpha
Terwijl we veilig in een stilstaande woning bivakkeren, ontvangen we het ene ramp bericht na de andere. Zowel vijf orka’s als vijf stormen domineren de Atlantische oceaan. Enkele reeds bekende cruisers zijn per ongeluk in het staartje van storm Alpha terecht gekomen, welke langs de Portugese kust raast. Ook de Taag krijgt ervanlangs. Voor het eerst in vijf maanden regent het in Portugal, merkt mijn oom op. Enthousiast kijkt hij naar zijn fruitbomen rondom zijn villa. Via Instagram komen we met onze Engelse bootburen in contact. ‘There are several boats at drift here! Black Moon is all good, but your lines are very twisted now’, leest Niels hardop. Voordat we aan ons volgende uitstapje beginnen, gaan we maar eens een kijkje nemen bij d’r nemen.

De twee lijnen die van de mooring naar de klampen aan weerszijde van de boeg liggen, zijn inderdaad helemaal om elkaar heen getordeerd. De lijnen zijn zelfs door het schavielen dunner geworden. Met kunst en vliegwerk halen we nog een extra lijn door de ongecontroleerde mooring. Terwijl Niels de laatste hand aan het knoopwerk legt, kijkt hij verschrikt om vanwege een motorjacht. De kapitein zit bukkend achter het roer en stormt recht op ons af. Ik schreeuw moord en brand om de kapitein te alarmeren. Uit pure wanhoop voeg ik er nutteloze sprongen en armgebaren aan toe. Iets met een kat in het nauw. Dan ziet hij zijn veranderlijke koers en gooit nog nét op tijd het roer om. Serieus, hij was zo dichtbij dat ik zonder moeite over had kunnen stappen. Zonder snelheid af te nemen kijkt hij ons met een alpha-achtig lachje na en vervolgt zijn route…

Met schorre stem en knikkende knieën stap ik met lichte tegenzin weer van boord. ‘Als we hier niet bij toeval waren, dan hadden we haar héél slecht aangetroffen’, merkt Niels op. We zijn dus twee keer goed weggekomen hier op de Taag. Na de Chichester Channel zijn we dus weer een paar krassen op de romp rijker. We besluiten de dag erop terug aan boord te stappen, voordat ons geluk hier serieus opraakt. Ondanks de luxe van een villa is het toch ook weer heerlijk om op ons eigen scheepje te vertoeven. Week twee verblijven we in de haven van Lissabon. Vanuit daar vinken we – tussen de toeristische uitstapjes door – de opgestapelde klussen- en boodschappenlijst af om ons voor te bereiden op de Algarve.