Once in a Blue Moon

Met een katertje verlaten we Porto Santo en daarmee ook Portugal. We zetten koers op de Canarische eilanden; een zeiltocht van zo’n drie dagen. Dit keer geen uitgebreid zeilverslag, eerder een ziel-verslag. Want wat bezielt ons dat we deze reis maken? Voor ons is dit namelijk geen sabbatical. We zijn niet zomaar tot de keuze gekomen om een wereldreis voor onbepaalde tijd te maken. Daar is een jarenlang proces aan vooraf gegaan. En terwijl ik tijdens mijn nachtwacht vier uur lang naar een bijzondere volle maan staar, kom ik tot nieuwe inzichten. Een soort vastberadenheid dat het tijd is om dit proces te delen. En dat vind ik enger dan een storm, want ten grondslag ligt mijn grootste schaamte.

‘We zijn zojuist vertrokken richting Lanzarote, tot over drie dagen’, app ik naar het thuisfront, terwijl het maanlandschap achter ons langzaam verdwijnt. Voordat ik mijn mobieltje uitzet, popt er een goednieuwsbericht van mijn zus op dat haar onlinecursus van start gaat. Een cursus over schaamte en dus over zelfacceptatie. Ik had stilletjes overwogen om deel te nemen, maar kan me er tijdens zo’n reis niet aan committeren. Of is dat het zoveelste excuus?

‘Wow moet je die maan zien!’, merkt Niels de middag na vertrek op. We zeilen al een etmaal met niets anders dan blauw water om ons heen. Totdat deze volle maan ineens opkomt, welke vanaf de middag tot aan de volgende ochtend voor Black Moon langs circuleert. Het fascineert me enorm, dus ik neem mezelf voor om er bij aankomst informatie over op te zoeken. Het blijkt een Blue Moon te zijn; dit vindt plaats bij twee volle manen in één kalendermaand. Dit gebeurt ook weleens met een nieuwe maan, alleen heet deze dan een * tromgeroffel * Black Moon. Beide fenomenen komen slechts eens in de tweeënhalf jaar voor. Verder leer ik achteraf dat de Blue Moon je emotie sterk kan beïnvloeden, waarbij je mogelijk nieuwe inzichten krijgt. En terwijl deze “emotionele schijnwerper” tijdens mijn wachtje ruim vier uur lang op mij gericht staat, gebeurt er ook echt iets met me. Gedachtes over heden en verleden passeren de revue. Gedachtes over wat is en wat niet is. Gedachtes over wat is gezegd en wat is verzwegen…

De meeste vrienden, familie en kennissen weten het, sommige ook niet. En anderen hebben wellicht een vermoeden. En dat is op zich allemaal oké. Maar vaak wordt er niet openlijk over gesproken zónder dat ik daar een emotionele blokkade bij voel. Dat komt denk ik vooral omdat die blokkade er al vierentwintig jaar is. Simpel rekensommetje: dat is twee-derde van mijn leven! Oftewel, gewoonweg veel te lang. En wat in het begin alleen een deel van mij was, is een deel van ons samen geworden. En dat gezamenlijke gedeelte zorgde voor een proces waar we ons doorheen hebben geworsteld. Dat proces begon zes jaar geleden met de natuurlijke vraag: hebben we een kinderwens?

Feit is dat de wens daarbij niet op een natuurlijke wijze vervuld kan worden. Ik ben namelijk onvruchtbaar. En omdat we dit al wisten nog voordat we onszelf die vraag stelde, leek het vooral mij heel moeilijk om daar een puur antwoord op te geven. Het is niet een kwestie van laten we “oefenen” en dan zien we wel of het lukt. Voor ons was het direct een kwestie van alternatieven: adoptie, pleegouderschap, draagmoederschap, … Dus onze vraag werd: áls we een kinderwens hebben, is deze dan groot genoeg? Want al deze alternatieven gaan gepaard met de nodige uitdagingen. Uiteindelijk konden we deze vraag volmondig beantwoorden met nee.

En nu ik hier in de maneschijn zit, bedenk ik me dat júist dit het pure antwoord is voor ons. Want waarom begon ons proces zes jaar geleden, terwijl we al tien jaar bij elkaar waren en het prima hadden zo met z’n tweeën? Onze malle kat even buiten beschouwing gelaten. Door de jaren heen werd het een gegeven dat we zelf geen ouders zouden worden, zonder alternatieven te overwegen. Door dit proces aan te gaan hebben we alsnog een keuze kunnen maken en is onze relatie nog sterker geworden. En vervolgens is letterlijk onze horizon voor toekomstplannen verbreed. Uiteraard zijn er ook heel veel cruisende gezinnen en daar hebben we heel veel bewondering voor, want tot op heden hebben we onze handen al vol aan het schip en aan ons zelf. Leg je kind maar eens uit dat het schip op de eerste plaats komt, daarna de bemanning en als laatste het individu. Althans, dat is een algemene zeilregel.

Ik snap dat iedereen vroeg of laat in deze fase komt; het hoort bij de levenscyclus. Alleen in deze tijd en in onze westerse cultuur mag je toch anders denken, anders doen, anders voelen en anders uiten? Oftewel andere keuzes maken? En toch voel ik al een hele tijd en soms nog steeds een maatschappelijke druk. Klein voorbeeldje: Een wildvreemde persoon toont interesse in onze reis en we vertellen ons plan, waarop degene reageert: ‘Wat goed dat jullie dit nu doen, want dan kun je daarna nog aan kinderen beginnen. Oh, of misschien kom je wel zwanger terug!’.

Juist omdat we een wereldreis maken, waarbij we diverse culturen met wellicht nog traditionelere normen en waarden tegen gaan komen, voel ik des te meer de urgentie om tot zelfacceptie komen. Want als ik mezelf accepteer, hoef ik het niet van een ander te verlangen. Het begin is gemaakt, babysteps…

^ Na drie nachten komen we met zonsopkomst op Lanzarote aan, weer een enorme mijlpaal!