De horizon op slot

Stel je eens voor. Je droomt jarenlang van een wereldreis, al zeilend de oneindige horizon tegemoet. Je neemt het besluit om je huidige leven aan land af te breken om tegelijkertijd een nieuw leven aan boord op te bouwen. En op het moment dat je bijna klaar voor vertrek bent, gaat voor het eerst in de recente geschiedenis de horizon op slot.  

Februari 2020 – vóór de pandemie

“Werk ze lief! Vanavond weer gelijk door naar de werf?” Een retorische vraag, waarna we onze eigen weg richting kantoor gaan. Nog een paar maanden hard doorwerken en dan is het moment daar: het vertrek. De tijd gaat rap, de lijst is nog lang en de werkdagen blijken kort. Sinds afgelopen najaar hebben we allebei twee fulltime jobs. Onder de romp staat een kratje met noedels en mueslirepen; de doordeweekse avondmaal. Met de schuurmachine in de hand heb je voldoende schuurstof tot nadenken…

Zo herinner ik me afgelopen zomer dat we langs de Zuid-Engelse kust voeren en Niels opperde: “Waarom zeilen we niet gewoon door? In de basis is het schip in prima staat. We hebben alleen nog zonnepanelen nodig om meer zelfvoorzienend te zijn. En dan doen we onderweg wel wat klusjes. Als we willen, wanneer we willen en waar we willen”. Ik was eigenlijk meteen overstag, maar sloeg het voorstel in de wind met allerlei wedervragen: “Uhh, en ons afscheidsfeestje dan? Waar blijft de kat? En het werk? En…”, antwoord ik. Oké, oké, zo naar de horizon verdwijnen is misschien iets te radicaal. Maar met dat nieuwe inzicht waren we wel vastberaden om het jaar erop te vertrekken, dus gingen we aan de slag met een bootkluslijst en het persoonlijke regelwerk. We hebben het schip in een jaar tijd goed leren kennen. Goed genoeg dat onze brillen minder roze kleuren en onze handen vaker en harder jeuken.

Langs de Zuid-Engelse kust werd het vertrekplan concreet gemaakt; een klussenlijst volgde

“Het begint toch eigenlijk wel op een refit te lijken. Ik dacht dat wij niet zo’n stel zouden worden die voor vertrek alleen maar op de werf te vinden zijn”, roep ik tijdens het schuren. Natuurlijk niet heel gek als je een schip van ruim 30 jaar oud goed onder handen neemt. En hoewel we al 10 jaar bootjesbezitters zijn, doen we de meeste klussen voor het eerst. Ook zijn het uiteenlopende klussen; van het inbouwen van houten kastjes tot het installeren van een hydrovane (een moderne windvaanstuurinrichting). En sommige klussen lijken simpel, maar blijken werkelijk te taai voor woorden. Zo hebben we dagenlang met waterslangen geworsteld; ze een voor een door nauwe doorgangen geperst en ze via minikastjes in onmogelijk bochten gewrongen. Gelukkig zijn er tot zover geen lijken uit die minikastjes gekomen en kan de lijst gretig afgevinkt worden. We hebben eigenlijk geen enkele tegenvaller gehad. Tot dat…

De hydrovane is onze derde stuurman en noodroer (op deze foto ontbreekt nog de windvaan)

Maart 2020 – tijdens de pandemie

Terwijl we voor de tweede keer bij de GGD zitten om herhaalvaccins te halen voor onze wereldreis, is de pandemie het gesprek van de dag. We vragen ons af of we het derde deel van Hepatitis B in Spanje kunnen halen. Dat is immers het plan. Of zitten we over vijf maanden nog steeds in Nederland? Kansje dat we dan meteen een vaccin tegen Corona kunnen meepakken. De ontwikkelingen gaan snel, zo ook de verspreiding. Dagelijks worden de maatregelen aangescherpt.

Nog een maand werken en dan nemen we afscheid van onze collega’s. Dat wordt waarschijnlijk een online afscheidsfeestje. We werken al wekenlang vanuit huis en zoals het er nu naar uit ziet komen we niet eens meer op kantoor. En aan sociale onthouding deden we al van nature, want ieder vrij uurtje wordt op de werf besteed. Gelukkig blijft deze vooralsnog toegankelijk en kunnen we verder klussen. De boot gaat zelfs eerder te water dan gepland. Want als de werfbaas door het Coronavirus geveld raakt, kan de boot niet gehesen worden. En als de sluizen voor recreatievaart gestremd worden, kunnen we niet eens richting Zeeland varen. Over een volledige lockdown nog maar te zwijgen.

Tijdens het dopen hebben we Neptunes gevraagd om 1,5 meter afstand te houden

Kijkend naar de seizoenen binnen onze route kunnen we het vertrek met een paar maanden rekken. Ons originele plan is om medio juni te vertrekken met onze Taling33AK. Vanwege dit nieuwe avontuur heet ze vanaf heden Black Moon. De zwarte maan is een speciale nieuwe maan en vrijwel onzichtbaar. Onbedoeld zijn er nog meer parallellen te trekken met de situatie waar we nu inzitten. We hopen dat deze pandemie ook een positieve uitwerking krijgt. Vroeg of laat gaat de horizon van slot en reizen we zelfvoorzienend, met een kleine voetafdruk, rond de wereld. Wie volgt?

Greetje, Sailing Black Moon