Warm bad

“Een hete douche zou wel fijn zijn hè?” Het regent. Het waait. Het grauwt. De winter in Griekenland hebben we toch wat onderschat. Zodra de zon heel even verlegen tevoorschijn komt, zo rond het middaguur, trek ik gelijk de fles shampoo uit de kast om een koude dekdouche te nemen. Even in de zon opdrogen en dan weer naar binnen om te studeren. Over een aantal weken heb ik mijn herkansing en tussendoor krijgen we familiebezoek. Niet lang daarna vliegen we zelf uit voor een grote tour langs familie en vrienden; na vier jaar hebben we namelijk nog altijd niet iedereen gezien. Dat belooft een warm bad te worden! Of in ieder geval een dagelijkse warme douche…

Ik sla zo hard als ik kan. Alle frustraties van het praktijkexamen moeten eruit. “Deze is voor de examinator”. Bam! De stok zwiert in de lucht, het regent olijven. We zijn bij een vriend van een vriend om te helpen met de jaarlijkse olijvenoogst. Na de RYA-cursus waren we toe aan even iets totaal anders; even van de boot, in het groen, andere taken, ons lichaam laten werken, en vooral onze gedachten verzetten. Het leek ons ook wel romantisch om olijven in Griekenland te plukken, wie wil dat nou niet? Awel, dat hebben we geweten. Het is keiharde arbeid. We mengen ons tussen 12 Albaniërs, het vaste team dat ieder jaar seizoenswerk doet. Ze werken 12 uur per dag en slapen gezamenlijk in een schuur waarvan we dachten dat er vee werd gehouden, of op z´n minst de opslag was. In het stalletje ernaast is een toilet met een warme douche, dat dan weer wel.

Hashtag wintertijd
Na twee lange werkdagen, en 300 kratten olijven, dragen we het stokje al over. Onze lijven voelen zwaar, maar mijn hoofd des te lichter. Het is tijd om me weer te gaan bezigen met nautische termen en berekeningen. Daarbij komen mijn vader en zijn vrouw op bezoek. Ze verblijven in een mooie villa – met warme douche – op loopafstand van onze ankerbaai. Met hun huurauto kammen we samen zowat heel Lefkas uit, van traditionele bergdorpjes tot en met de toeristische westkust, waar momenteel niet badgasten maar katten het straatbeeld domineren. Ook op vaste land toeren we via kustwegen langs ruige rotsformaties, op zoek naar iconische vissersdorpjes met de lekkerste Tavernes. Correctie: … op zoek naar een taverne die überhaupt nog open is. Hashtag wintertijd. En ondanks de regen is het een superleuke vakantie. Samen dingen beleven en herinneringen maken, dat is waar het om gaat.

Herkansing
Op de achterbank ligt steevast een studieboek. Ik kom er niet onderuit. Volgende week is mijn herkansing. Eenmaal terug aan boord wordt de theorieles meteorologie meteen in de praktijk gebracht. Een lagedrukgebied houdt ons in Nidri, dagen regent en dondert het. In plaats van varen leen ik een auto van mijn bootbuurvrouw om bij de zeilschool te geraken. Wanneer ik de baai van Sivota inrijd is deze haast onherkenbaar. Alle tavernes en souvenirwinkeltjes zijn gesloten. Slechts twee boten liggen nog aan de kade: dé lesboten van Ionianmode. “Welkom terug aan boord” zegt Nik. Ik schuifel voorzichtig over de gladde loopbrug (passerelle voor gevorderden). Bij binnenkomst besef ik pas dat het theorie-examen niet in het leslokaal maar hier aan boord wordt afgenomen. Op een boot waar vier mannen de afgelopen vijf dagen in de zeikende regen hun praktijkweek hebben afgelegd. Benauwd, bezweet, bedompt – ik weet niet welke term het beste past, maar neem vrolijk plaats aan de vochtige tafel en ga ijverig aan de slag.

Ik begin met de oefening waarvan ik verwacht de grootste kans van slagen te hebben: Course to Steer en Estimated Position. Gevolgd door Tidal Height en Secondary Port. “Die laatste klopt niet helemaal, er zijn meerdere manieren om het te berekenen, ik doe het zo”. Ik zeg ja en amen, snap er nog minder van nu, maar prijs hem de lucht in. Het is namelijk beter smeren met olie dan met azijn. Tijdens de speed quiz herken ik iets geinigs van de vorige keer: zolang ik “warm” zit, ademt hij consistent. Maar zodra ik de mist in dreig te gaan, stokt zijn ademhaling. De meeste vragen beantwoord ik vlot en zelfverzekerd, maar dankzij de ademdetector scoor ik een 100%! “Gefeliciteerd, nu durf ik gerust bij je aan boord te stappen.” Ik adem diep uit, sjees zo over de passerelle naar buiten en adem weer diep in.

Een week later meldt waterkaartenmaker Imray dat ze stoppen met het produceren van waterkaarten en volledig overgaan op digitale navigatie.

Een koude douche voor Black Moon

Winterslaap
Om dit te vieren maken we op klaarlichte dag een fles prosecco soldaat. De dagen erna beginnen de voorbereidingen op de winter. Black Moon gaat eruit. De kant op. Op het droge. In winterslaap. Voor minstens drie maanden. Bewapend met een hogedrukreiniger en schraper verwijderen we alle pokjes en algjes van de bodem. We zijn de allerlaatste boot in het Tetris-veld. En als het goed is, zoals het er nu naar uit ziet, gaan we ook als allereerste er weer in. Afhankelijk hoe de bootklussen verlopen en wat we verder voor kansen tegen gaan komen. We pakken onze koffers en sluiten de kajuitdeuren voor een hele maand.

Winterwonderland
Wanneer ik de luiken op onze logeerkamer open, zie ik drie hertjes in de verse sneeuw schuifelen. We zijn in Zweden, bij onze (schoon)ouders, en worden meteen verwend met een vers pak sneeuw. Ondanks de winter-schemer-tijd piept de zon zelfs een paar uur per dag over de heuvel zo de tuin in. Dankzij de reflectie op de sneeuw bevinden we ons werkelijk in een winterwonderland. Wat hebben we dit gemist! En wat een feest om Wim & Andra na zoveel jaren weer te zien. Twaalf dagen rijgen aaneen, gevuld met hout hakken, vuurtjes maken, keramieken, sneeuwwandelingen en “dia-avonden” over onze reis. Onze winterexpeditie eindigt in Noorwegen, bij zeilvrienden die we aan de andere kant van de wereld hebben ontmoet en maandenlang onze buren op Moorea waren.

Nu twee jaar later is onze meest favoriete ankerbaai over de hele wereld verboden terrein geworden.

Winterwonderland in Zweden

Kraaienpootjes
Na een kort logeerpartijtje bij mijn moeder in Nederland rijden we naar Frankrijk: naar mijn zus en zwager die sinds een aantal jaren officieel in Bretagne wonen. Vlak voor ons vertrek hebben we ze nog op de valreep bezocht. Daar, pal voor hun huis, omhelsden we elkaar voor het laatst en zeiden dat we elkaar gaan missen, maar dat het ook een goede missen zal zijn. Huilend ben ik in de auto gestapt en nu 4,5 jaar later stap ik huilend weer uit.

Het was Hanneke waarmee ik het meest contact heb onderhouden tijdens onze reis. Ontelbare spraakberichtjes zijn heen en weer gestuurd. Ik meestal vanaf zee (ook al kon ik het nog niet versturen), zij tijdens een wandeling met hun hondje in de Bretonse bossen. Soms beluisterde ik oude berichtjes vanaf zee terug. Niet alleen haar stem en warme woorden maar ook de geluiden van de vogels en bladeren op de achtergrond deden me veel. Nostalgische geluiden van seizoenswisselingen en een natuurlijk tijdsbesef; na vier jaar in de tropen ga je dat soort dingen echt missen. En nu lopen we eindelijk weer zij aan zij in de bossen, alsof we elkaar vorige maand nog hebben gezien. Alleen onze kraaienpootjes verklappen dat het ruim vier jaar geleden is.

Verse oesters aan de kust, oeh lala! 

Hello, goodbye
Hier, pal voor hun huis, nemen we weer afscheid. Dit keer met een voldaan en zelfverzekerd gevoel. Het zal niet nog eens zoveel jaren duren. We rijden terug naar Nederland en de enkele dagen dat we het rijk helemaal voor ons alleen hebben, besluiten we zo incognito mogelijk te blijven. De laatste dagen worden gevuld met een familiediner bij mijn moeder en nieuwjaarswensen bij goede vrienden. Tot slot brengt mijn vader ons naar het vliegveld in Eindhoven en halen zeilvrienden ons op vanaf Lefkas station. Of we ook bij ze komen eten vanavond? Het warme bad stroomt over.