De bui zien hangen

“Het ziet er nogal dreigend uit” zeg ik en nip van mijn glas wijn. Na een heerlijke zeildag met Black Moon zijn we bij het eilandje Kastos uitgekomen. Vanuit de ankerbaai weet de Griekse taverne het ene bijbootje naar de andere naar de wal te lokken. Met name die van de charterboten, waarbij er dan gemiddeld zes volwassenen in een rubberbootje klotsend naar de wal worden gebracht. Ook wij waren van plan om uit eten te gaan. Het is date night. “Inderdaad, we kunnen beter aan boord blijven” beaamt Niels en kijkt kritisch in de rondte. Tijdens het snorkelen constateerden we al dat ons anker niet volledig in de harde bodem ingegraven zat. Maar de charterboten om ons heen liggen helemaal nonchalant geankerd. “Wellicht moeten we nog wel heranke…” Niels heeft zijn zin nog niet afgemaakt en ineens trekt de wind aan. Ankers om ons heen beginnen te wandelen, boten botsen tegen elkaar aan, bijbootjes rukken vanaf de wal uit. “We moeten nú anker op!” besluit Niels. Ik klets mijn restje wijn over boord en start de motor. 

“40 knopen… 48 knopen… 55 knopen…” roep ik vanachter het roer. Terwijl Niels als een malle het anker omhoog liert, manoeuvreer ik zo goed en zo kwaad als het gaat om andere boten te ontwijken. Schepen die blijven liggen worden voorzien van extra fenders aan de reling… alsof het botsboten zijn. Zodra we met halve wind de baai verlaten, lijkt het meteen stukken minder dramatisch. Maar als we achterom kijken zien we één grote chaos. Boten botsend tegen elkaar, een jacht op de rotsen beland en een naderend onheilspellende lucht vol donder en bliksem. Deze storm was niet voorspeld, maar we zagen de bui letterlijk hangen. Ik vraag me af wie van hen Zeus heeft beledigd…

Net zomin had ik verwacht dat ons korte filmpje op Facebook en Instagram storm zou lopen. En aan de opmerkingen te zien, staan ook hier de beste stuurlui aan wal. Toegegeven, de tips in ons artikel op zeilen.nl hebben we dit keer zelf niet volledig opgevolgd. Toch hebben we goed gehandeld vinden we zelf. Terwijl we de storm op zee uitrijden, en we terug naar onze thuisbaai varen, horen we de ene noodoproep na de ander over de radio.

Drie uur later yamassen we een ouzo op de goede afloop. “Ik ben nu extra blij dat we de komende charterklussen samendoen”…

Zeilen en aanmeren met een 50-voeter 

Med-stijl
Twee charterklussen hebben we op het programma staan. Een week met een Nederlands stel op een Jeanneau Sun Odyssey 36 en een week met vijf Nederlandse dames op een Beneteau Oceanis 50. Om een idee te krijgen hoe groot een 50 voeter is: er kunnen maar liefst 12 volwassenen op slapen! Dit soort charterboten zagen we ook in Frans-Polynesië, meestal vol Deense dames met de volgende kenmerken: hoogblond, jongvolwassen en vooral topless. De droombaan van een gemiddelde mannelijke schipper wellicht.

We besluiten eerst maar eens te oefenen met onze vriendin Anne, die zowat de hele zomer een 50-voeter heeft geschipperd. Het zeilen is niet moeilijk, alles is van gemakken voorzien, het is vooral gaaf en door de brede kont gaan we al gauw schuin. Dan komt het tweede stuurwiel dus goed van pas. Maar we willen vooral leren hoe we het schip mediterraans aanleggen. De marina’s en kades hebben hier geen vingersteigers of meerpalen. En het is gebruikelijk dat je achteruit invaart en dus zodoende aanlegt.

Sommige marina’s zijn voorzien van lazy lines: een slijmerig lijntje die vanaf de kade naar een onzichtbaar betonnen blok op de bodem voor de boot uit loopt, daar haal je uiteindelijk de mooring lijn naar boven om deze aan de kikker op de boeg vast te knopen. Wanneer een lazy line ontbreekt moet het op een nog omslachtigere manier: eerst het anker uitgooien en vervolgens achteruit varen. Nergens anders ter wereld hebben we ooit zo aangemeerd. Het is niet heel moeilijk, meer een kwestie van weten en veel oefenen. Alhoewel zo’n manoeuvre met Black Moon, vanwege haar lange kiel, dramatisch is.

Nog een variant: eerst ankeren, dan achteruit varen en de achterkant met lange lijnen aan rotsen vastbinden

Logistieke puzzel
Dan hebben we nog twee logistieke puzzels te maken. Ten eerste de route die we met de twee charterboten gaan varen. Uitgerekend deze maand is het weer zeer onvoorspelbaar en moeten we dus meerdere scenario’s bedenken qua route en overnachtingen. Ten tweede waar we Black Moon en onze dinghy gerust achter kunnen laten. Uiteindelijk regelen we een bewaakte stalling in de mangrove van Nidri, waar ze voor een prikkie veilig in een rijtje ligt. We brengen onze bagage met de dinghy naar de wal, alles in de auto, varen terug, leggen de dinghy aan dek, hangen de buitenboordmotor aan het hek, pompen de sup op, peddelen geconcentreerd op onze knieën naar de wal, leggen de sup achter in de auto en rijden naar de marina van Lefkas.

Dan volgt de incheckprocedure. Ons Nederlandse vaarbewijs goedgekeurd. Papieren ingevuld. Handtekeningen gezet. Waarborg gereserveerd. De boot geïnspecteerd. Boodschappen doen. Bedden opdekken. Gasten ontvangen. Rondleiding en instructie door de boot. Wie slaapt waar? Vooruit, nog één Yamas. Morgenvroeg gaan de trossen los!

Griekse godinnen
De weergoden zijn ons redelijk goed gezind. De eerste week is het aanzienlijk kouder, maar alles is relatief. Terwijl het stelletje in badkleding van de najaarszon geniet, staan Niels en ik in een winters zeiltenue kou te kleumen. Ook krijgen we wat regen over ons heen. Tijdens de inspectie hebben we geen watertest gedaan met een nat bed, vanwege een lekkend luik, tot gevolg. De tweede week verliep nagenoeg perfect. De vijf dames – waarvan merendeel gepensioneerde artsen – beleefden een soort van tweede jeugd. Leren zeilen, suppen, snorkelen, midden in de nacht sterrenkijken, een joy ride met een Griekse god, noem maar op. Ondanks enkele protesterende gewrichten, weten de dames het maximale uit de week te halen. Met een unaniem hoogtepunt in het bijzonder…

Vanaf het eiland Ithaka peddelt Niels de dames in twee etappes aan wal. Daar wacht een historische rondleiding gevolgd door een diner op hen. Zelf slenteren we ook nog wat in het plaatsje Stavros rond om vervolgens op een taverne neer te strijken. “Nog een ouzo na?” vraagt Niels. “Prima, maar jij haalt straks de dames weer op hè?” Deal. Eenmaal terug aan boord zie ik de bui al hangen. Verneveld door de ouzo zakt Niels lekker onderuit. Ik zet gauw een potje koffie voordat hij in slaap valt… te laat. Rumoer vanaf het strand. Ik begin te peddelen. “Oh, het is Greetje” hoor ik één van hen enthousiast zeggen. Gesmiespel en gegiechel. Een moment later begint het me te dagen. “Gooi jullie spullen maar gerust in de dinghy”…

Schoenen, tassen, leesbrillen, kledingstukken, zwempakken belanden één voor één in de bijboot. Ik begin te peddelen. Gevolgd door vijf 60+ dames die spontaan besloten om te skinny dippen en in het maanlicht naar de boot te zwemmen. Ik klop op de romp, Niels schiet omhoog en ziet een dinghy vol kledingstukken. “Oh nee hè?” Het gegiechel komt steeds dichterbij. “Oh jawel, je droombaan is werkelijkheid geworden!” lach ik. We laden de dinghy gauw uit en zoeken onze schippershut op.