De boot gemist

“Waarom doen we het nou ook nooit eens normaal?” Gefrustreerd sla ik de autodeur dicht. Het wiel eronder rookt. Tot Kroatië zijn we gekomen. Net over de grens moesten we een noodstop maken, omdat de tot-twee-keer-toe vervangen lager wéér vastliep. En dit keer is het menens. “Oké er is hulp onderweg” zegt Niels hoopvol. “Waren we maar gewoon met het vliegtuig gegaan” begin ik weer te peinzen. Boven op het dak ligt een reservewiel en twee mountainbikes. De achterbank ligt bezaaid met kleding, nieuwe opbergboxen, de buitenboordmotor en nog meer spullen waarvan we nu denken “hadden we dat nou echt nodig?” Maar bovenal vlieg ik over twee dagen vanuit Griekenland naar Italië voor een allereerste betaalde schippersklus. De vraag is dus: ga ik de boot missen?

Twee uur later komt een sleepauto ons ophalen. Weer een uur later wordt onze Malaka voor een gesloten garage afgezet. Nog eens vier uur later komt de desbetreffende monteur. We kunnen elkaar niet verstaan, maar zijn non-verbale taal begrijpen we al te goed: een uur lang wordt er met wenkbrauwen gefronst, met een hamer geramd, met het hoofd geschud en geijsbeerd. Hij gebaart ons verderop te gaan lunchen en verdwijnt zelf met zijn auto. Weer een uur later komt hij terug van de sloop met een roestige, halfvergane, naaf. Acht uur later zijn we weer onderweg!

Op de sleepwagen | Op de brug | Naaf en lager vervangen

Terug in Griekenland
We vervolgen onze route in omgekeerde volgorde als de maand ervoor. De Balkan is een mooie en rustige route, zonder de tolpoortjes zouden we amper hoeven te remmen. Dat is ook precies het doel om de naaf en lager te sparen. Naast het raam dat niet open kan hebben we er nu dus een tweede handicap bij: op de motor afremmen en uiteindelijk met de handrem tot stilstand komen, nét daar waar de portierdeur op een kiertje kan om de nodige centjes tegen bonnetjes te wisselen. Bij ieder tolpoortje en tankbeurt groeit het vertrouwen terug dat we Griekenland gaan halen. Na veertig uur rijden we Lefkas binnen. De Malaka brengt ons naar de thuishaven alsof er niets is gebeurd.

Sjouwen en stouwen
Met een reeds opkomende zon sjouwen we snel alle spullen naar de boot. Gelukkig staat er juist vandaag een briesje. Maar om alles weg te stouwen voordat het te heet is, gaat nooit lukken. “Waar laten we het allemaal” wisselen we elkaar voortdurend af. De zorgvuldig geselecteerde kleding en schoenen die we nog in ons familiehuis hadden liggen, lijkt in deze hitte volledig misplaatst. En over de ruimte nog maar te zwijgen. Na een maand is het ook hoognodig om het onderwaterschip te schrobben en de watermaker te draaien. De twee dagen vliegen zo snel om dat, voordat ik überhaupt heb kunnen landen, ik alweer opstijg richting Sicilië.

Bij de tweede vlucht stap ik wel achterin | Vlucht vertraagd vanwege slecht weer

Eerste schippersklus
“Je bent een beetje zenuwachtig he?” plaagt Niels me nog in de auto wanneer hij me naar het vliegtuig brengt. “Ja, maar meer vanwege het vliegen dan het varen”. Ik heb namelijk nog nooit alleen gevlogen, en nu heb ik er gelijk drie in één trip. Bij de eerste vlucht bega ik dan ook meteen een blunder. Rij 30C staat er op mijn boarding pass. Braaf sluit ik aan in de rij en oefen mijn “Buona Sera” op de eerste de beste stewardess om me vervolgens door het héle gangpad heen te excuseren, net zo ver tot ik de achterste stewardess tegen het lijf loop. Rij 30 blijkt de állerlaatste. Of ik hulp nodig heb? Verhit wijs naar mijn stoel en zij naar de achterdeur, waar ik dus ook doorheen had kunnen komen. Dan zegt ze met zo´n heerlijk Italiaans accent: “Ah, what can I say? It´s experience”. Ik verzwijg maar even dat ik onderweg ben voor een co-schippersklus om een jacht van Sicilië naar Sardinië te zeilen.

De boot gehaald
“Ik heb blijkbaar een abonnement op langzaam reizen” zeg ik tegen Waldemar, de desbetreffende schipper en eigenaar van de Nederlandsevloot.nl, wanneer we elkaar op de kade in Sicilië ontmoeten. Door de ene vertraging na de ander heb ik er, van kajuitdeur tot kajuitdeur, maar liefst twintig uur over gedaan. Maar ik heb de boot gehaald, daar gaat het om! Waldemar wijst me mijn privé hut en na een halve nacht diepe slaap gaan we aan de slag. Morgen komen de gasten namelijk al en dan gaan we ook meteen anker op. Hutten netjes maken, boodschappen doen, route plannen en elkaar wat beter leren kennen.

De Catamaran, een Fontaine Pajot Athena 38, op Sicilië | Waldemar, de schipper en eigenaar van de Nederlandsevloot.nl

De schippersklus
Via via vroeg Waldemar mij om samen met hem van Sicilië naar Sardinië te varen. Na jarenlang in Griekenland gecharterd te hebben, verlegt hij dit jaar zijn koers richting de Canarische eilanden. En gasten kunnen gewoon mee eilandhoppen. Dit zal zijn tweede nachtpassage ooit worden, en mijn allereerste ervaring op een catamaran. Samen vormen we vast een goed team, dachten we zo. Het Belgische gezin van vier is inmiddels aan boord. Iedereen wil helpen om het anker omhoog te halen, maar er kan er maar één aan het roer staan. Dat ben ik blijkbaar. En ik herinner me nu pas dat een cat niet één maar twee motoren heeft…

“Meer naar stuurboord” roept Waldemar. Iedereen wijst mee naar rechts. “Nee, nu weer naar bakboord” Nu wijst iedereen naar links. De twee pookjes gaan op en neer, maar wat ik ook stuur, ik krijg de catamaran niet op de juiste positie. Dan maakt Waldemar een gebaar van “de rechterpook naar voren, de linkerpook naar achteren” en hopla, de boot maakt nu een zwier richting het anker! Op de volgende ankerplek krijg ik de smaak te pakken. Door de twee motoren met elkaar te laten communiceren kun je gewoon achtjes maken en pirouetjes draaien, wel gewoon op twee drijvers uiteraard. De laatste boodschappen worden gedaan en de watertank gevuld. We zijn er klaar voor. Op naar Sardinië.

Nachtpassage
Met chartergasten aan boord werkt het zo dat de schippers verantwoordelijk zijn voor het reilen en zeilen en de gasten voor het eten. Elkaar helpen mag natuurlijk altijd! Want toen we ´s avonds op het punt stonden om regelrecht de zonsondergang in te zeilen, stuurde ik iedereen de kombuis uit. “Hup het dek op jullie, die spaghetti maken wij wel even af”. De zes dampende borden schuiven we zo door het voorste raampje. Precies op tijd voor een unieke dinner & show. “En laat die afwas ook maar zitten” vervolg ik. “Want het is een nieuwe maan, dus hierna volgt de volgende show”.  Het is unaniem het hoogtepunt van hun reis. Uren later, na de ene vallende ster na de ander, druppelt de een na de ander binnen om het comfort van hun privédrijver op te zoeken en om lekker de nacht door te slapen. Waldemar en ik wisselen elkaar vier keer die nacht af, tot we in het zuidelijkste puntje van Sardinië aankomen.

Dinner & show | Sardientjes in blik

Sardientjes in blik
Bij aankomst wil het gezin héél graag aan land. Dat begrijp ik na deze enorm lange passage – knipoog – voet zetten aan land waar je naar toe bent gezeild is altijd een hoogtepunt. “Oké, dan gaan we met dit bootje naar de wal” zegt Waldemar en helpt degene met zeebenen in de kleine dinghy. Als sardientjes in blik tuffen we naar de wal. De een beklimt de bergtop, de ander ploft in een strandstoel. Weer op een andere ankerplek lachen we om de stereotiepe Italiaanse zwembroekjes en smullen we van lokale gerechtjes. Bij de volgende kopen we voor de zekerheid nog wat flessen water en voor de gezelligheid een fles Limoncello. Een disco avond aan boord volgt, wat resulteert in het laatste hoogtepunt van hun vakantie.

Na een week zijn we veilig en wel op de eindbestemming aangekomen. De gasten gaan tevreden van boord en ik probeer nog wat slaap te pakken voordat ik aan mijn multi-vlucht terug begin. Het wordt wederom een nachtpassage, maar dit keer zit ik niet aan het roer. Tijdens mijn wachtje op zee realiseerde ik me hoe erg ik de sterren heb gemist. Ik heb er niet meer naar verlangd door alle drukte vooraf en vanwege de stress op de Rode Zee. Uiteraard hebben Niels en ik elkaar onwijs gemist, want het is de eerste keer in vier jaar dat we langer dan een nachtje van elkaar gescheiden zijn. En, last but not least, heb ik ons eigen bootje gemist.