Het Grevelingenmeer is getransformeerd in een alles verwoestende kolkende watermassa. De wind giert door het want. Het doet Black Moon beven en jengelen; een weerkaatsing van de vele lijnen en kabels aan dek waar ik normaal van hou. Maar nu irriteert het me, het maakt me boos. Ik voel me ziek. Niet zeeziek, want we liggen veilig in een haven. Ik voel me ziek door alle emoties die door elkaar worden gehusseld. Het echte vertrek nadert en enkele laatste contactmomenten vallen mij plots zwaarder dan vooraf gedacht.

Bij het publiceren van dit blog overweeg ik nogmaals of het niet té persoonlijk is, maar het is een onderdeel van het proces. Een onderdeel dat misschien wel iedere vertrekker in min of meerdere mate zal ervaren. Als ik dit niet deel, dan wordt het beeld van vertrek over-geromantiseerd. Om privacyredenen en uit respect voor dezen en genen worden er geen namen genoemd.

De wind van voren
Ik sluit me op in de wasserette van de haven. Na het starten van de wasmachine besluit ik nóg een varkentje te wassen. Ik neem de tijd en verstuur een persoonlijke boodschap naar een dierbare. Degene heeft iets bij me los gemaakt waar ik eigenlijk niet op zit te wachten. Ik vind dat dit niet het moment is, dat het te laat komt, zo vlak voor ons vertrek. Ik kan het er nu niet bij hebben, maar ik kan het ook niet negeren. Het is een situatie met veel donder en bliksem; iets wat al lang broed, zich op heeft gestapeld en nu losbarst. Ik laat de woede toe omdat dit juist nodig is om uiteindelijk de lucht te doen klaren. Maar zover is het nog niet, ik begeef me midden in de storm en voel me een wrak. Deze extra lading wordt te zwaar op het schip en dat heeft dus ook effect op de andere bemanning. Ik weet alleen nog niet hoe ik het over boord kan zetten en overweeg mijn beste opties: zo weg gaan en het de tijd geven of nóg een keer koers op die kolkende watermassa leggen, maar dit keer met aangepaste zeilen. Ik kies voor het laatste, de moeilijkste, en hoop daarmee schoon schip te kunnen maken.

Je kan de richting van de wind niet veranderen, wel de stand van je zeilen

Door de coronamaatregelen zijn er ook afscheidsmomenten die wat afstandelijker zijn dan verwacht. Ja het is ons eigen keuze om te vertrekken, om voor onbepaalde tijd te reizen, waardoor relaties met dierbaren op een soort van pauze worden gezet. Toch voelt het vervreemdend als een knuffel bespaard blijft. We moeten accepteren en respecteren dat dat helaas niet altijd gaat in deze vreemde tijd. Ook al zijn sommige maatregelen flink ingeburgerd, waar we ons zelf ook zoveel mogelijk aan houden uit respect voor de ander. Maar we weigeren om in angst te leven, zowel voor ons zelf als voor een ander, want het hele leven zit nu eenmaal vol risico’s. Als we zelfs bang voor een knuffel zouden zijn, zouden we ook niet op reis kunnen.

Last but not least 
De meeste afscheidsmomenten zijn met heel veel zon en luchtigheid, met verrassende en positieve support. Dierbaren die ons proces op de voet hebben gevolgd en uiten hoe gaaf ze het vinden en daarbij ook vooral blij voor ons zijn. Niels’ ouders komen volgende week op bezoek en daar kijken we ook enorm naar uit. Vanwege het reisverbod richting – en vanuit Zweden hebben we elkaar ruim een half jaar niet gezien. Dus het wordt een fijn weerzien, hoe kort ook, want ze zijn tevens de hekkensluiters.

Bovenal zijn we enorm dankbaar dat zoveel mensen er voor ons zijn in deze bijzondere fase van ons leven. Over elf dagen gooien we de trossen los! We kunnen de weersvoorspellingen met de dag beter in kaart brengen en vooralsnog lijkt het er gunstig uit te zien. Hopelijk gaat het ons voor de wind.

Share: